محمدرضا ظفرقندی، در این نامه خطاب به حسن روحانی، نوشته است: سخنان اخیرتان در نقد رفتار پزشکان و تعریف جنابعالی از رفتار حرفه‌ای آنان موجب رنجش بسیاری از همکاران جامعه پزشکی شده است.
اینجانب به عنوان نماینده ای کوچک از جماعتی بزرگ به استحضار میرسانم پزشکان این مرز و بوم نه تنها خود را تافته جدا بافته از مردم نمی‌دانند بلکه در عرصه‌های گوناگون به عنوان یکی از خدوم‌ترین و فداکارترین اقشار مردم ایران زمین به وظایف انسانی و حرفه‌ای خود عمل کرده‌اند.
خوب است با پزشکان شریفی که عمری صادقانه و خالصانه در سخت‌ترین شرایط و در دوردست‌ترین مناطق کشور به مردم ایران خدمت میکنند، با زبان احترام و تکریم سخن بگویید، آنچنان که مردم قدردان چنین میکنند. بدون تردید ستون سترگ اعتماد عمومی در جامعه ایرانی، مرهون تلاش جامعه پزشکی در بنای مفاهیم بلندی چون مراقبت و نوع دوستی است.
جنابعالی حتماً اطلاع دارید در بررسی و ارزیابی‌های مکرر، به رغم تلاش‌های تخریبی رسمی و غیر رسمی، همچنان پزشکان در بالاترین رتبه‌های اعتماد و احترام مردم قرار دارند.
جناب آقای دکتر روحانی، تمام تلاش و افتخار جامعه پزشکی تسکین آلام همین مردم است و به این منظور در دانشکده پزشکی، در طول سال های مدید و سخت تحصیل، خدمت شبانه‌روزی و فراغ از خانه و کاشانه را آموخته‌اند.
در سال‌های دفاع مقدس و بعد از آن در بحران‌های متعدد دیگر، بارها و بارها علاوه بر خدماتی که ذکر کردید،که البته این موارد در هنگام ضرورت تزاحمی هم با شأن این حرفه مقدس ندارد، خود شاهد حمل مجروحان بر دوش همکاران و تحمل سختی‌های فراوان این عزیزان بوده‌ام. شهیدان کثیر جامعه پزشکی گواه این مدعا هستند.
جناب آقای رئیس جمهور در این مقال بیان بی‌مهری‌ها و سختی‌هایی که بر جامعه پزشکی می‌گذرد نمی‌گنجد ولی مقایسه کسانی که روز و شب را در گیرودار خدمت گم کرده‌اند، در شرایطی که خدمات برخی از ایشان ماه هاست جبران نشده است با پزشکانی که در آن سوی آب ها هستند مناقشه انگیز و قیاس ناپذیر است.
اکیداً بر این باورم اگر مقایسه‌ای منطبق با شرایط زمینه‌ای صورت گیرد، کفه خدمت پزشکان این مرز و بوم سنگین‌تر خواهد بود.
در خاتمه لازم است صادقانه بگویم نادیده انگاشتن خدمات عظیم و بی شمار جامعه پزشکی در اقصی نقاط کشور و تخریب این سرمایه اجتماعی به نفع کشور و ملت شریف ایران نیست.
