آدم باید هوشنگ ابتهاج باشد که اولین تصنیفی که می‌سازد، «سرگشته» باشد. باید حسین قوامی باشد که آخرین چیزی که می‌خواند، این چنین پرقدرت شود و باید «همایون خرم» باشد که بعد از چهل سال، هم‌چنان قطعه‌ای که ساخته، زمزمه‌ی آدم‌های کوچه و خیابان بماند.