زهره نوروزپور: هفته گذشته محمدجواد ظریف وزیر خارجه کشورمان عازم نیویورک شد. او که برای شرکت در نشست اقتصادی سازمان ملل رفته بود نیت دیگری هم داشت، آنهم گفتگو با رسانه های خبری آمریکا، گفتگوهایی که تا کنون در سطح بین الملل، فضای مجازی و افکار عمومی بازتاب گسترده ای داشته است.

این روزها وزیر خارجه به نمایندگی از کشورمان کانون توجه جهان شده است گویی همه نگاه‌ها به او دوخته شده تا شاید بارقه نوری از امید را در بیسابقه ترین تنش چهل سال اخیر،  برای جامعه جهانی روشن کند.

چشم امید رهبران اروپایی تنها به ظریف و ایران است. 

آیا واقعا ایران باید کوتاه بیاید؟

همزمان با سفر ظریف به نیویورک که روز 22 تیر یکشنبه هفته گذشته انجام شد، ایران نیز در تنگه هرمز یک نفتکش را در مقابل توقیف نفتکش ایرانی در تنگه جبل الطارق توقیف کرد.

در هفته ای که گذشت دو بازوی دیپلماسی و نظامی ایران یکی در جنوب و دیگری در غرب مشغول دشمن زدایی به سبک و سیاق خود بودند. ظریف  با آرامش،قدرت دیپلماسی و لبخند همیشگی افکار عمومی دنیا را به نفع ایران اقناع می کرد و سپاه پاسدارن حساب دشمن را به زبان نظامی کف دستش می گذاشت.

پیام نظامی این بود که فکر کوتاه آمدن تهران را از سر دور کنید و پیام شاخه دیپلماسی صلح بود.  پیامی که به دنیا اعلام کرد جمهوری اسلامی ایران در هردو امر متبحر است پس از موضع قدرت پاسخ داد.

در این میان که دو طرف مشغول به حل و فصل تنش میان ایران وغرب هستند و برخی نیز درداخل و خارج از کشور مشغول ماهیگیری. جان بولتون مشغول حقه زدن به بریتانیا است و برخی تندروهای داخلی مشغول شعله ور کردن جنگ! در حالی که راهبرد دیپلماسی و نظامی به کار خود مشغول و موفق است.

در بحبوحه اعتراضات به سفر ظریف، داد دلواپسان زمانی درآمد که اخباری منتشر شد مبنی بر دیدار ظریف با سناتورهای آمریکا. این درحالی است که هم وزیر خارجه هم رئیس جمهور آمریکا هردو اعلام کردند آنها نماینده دولت نیستند بلکه در جایگاه خودشان می خواهند با ظریف دیدارداشته باشند. این اظهار نظر زمانی مطرح شد که رند پال سناتور جمهوریخواه از ترامپ خواسته بود که با وزیر خارجه کشورمان دیدار کند که ترامپ در پاسخ گفته بود نه به عنوان نماینده من. این خبر را ظریف نیز تایید کرد و گفت دیدار با رند پال ارتباطی به دولت آمریکا ندارد.

در همین حال دو روزنامه آمریکایی و انگلیسی (نیویورک تایمز و گاردین) در گزارشی مدعی شدند که ظریف در دیدار با برخی از سناتور ها پیشنهادی را مطرح کرده است و در مقابل از کنگره خواسته است که اعمال ترامپ را کنترل کنند.

این دو روزنامه مدعی شده اند: ظریف در مصاحبه با چند خبرنگار غربی خبر داده که ایران پیشنهاد دارد که در مقابل رفع تحریم‌های آمریکا، درباره “بند غروب” توافق هسته‌ای مذاکره کند.

روزنامه آمریکایی نیویورک‌تایمز چنین پیشنهادی را “نسبتا جزئی” دانسته، اما روزنامه بریتانیایی گاردین آن را از قول ظریف «قابل توجه» توصیف کرده است.

“بندهای غروب” در توافق جامع هسته‌ای (برجام) مربوط به دوره‌ای هستند که برخی تعهدات ایران مطابق توافق به پایان می‌رسند. یکی از انتقادهایی که دونالد ترامپ و مقام‌های دولتش درباره برجام مطرح می‌کردند به همین بندها مربوط می‌شد.

وزیر خارجه آمریکا که برای شرکت در یک کنفرانس به آرژانتین سفر کرده مدعی شده: ایرانی ها باز هم می گویند که ما گفتگو خواهیم کرد، اما فقط به شرطی که ایالات متحده گام هایی بردارد. لازم است آنها به میز (مذاکره) بیایند. این راه صحیح حل این چالش هاست.”

 نیویورک‌تایمز هم از قول ظریف مدعی شده است: پیشنهاد ایران آن است که با مصوبه کنگره آمریکا تحریم‌های بازگردانده‌شده علیه ایران دوباره برداشته شوند، تا اعمال دوباره آنها برای رئیس جمهور آمریکا دشوار شود.

در مقابل ایران حاضر خواهد شد تا روند تصویب و پیوستن به پروتکل الحاقی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی را تسریع کند.

این در حالی است که روزنامه گاردین  گزارش داده  که این طرح نیز به مذاق ترامپ خوش نمی آید بلکه آنها تعلیق کامل غنی سازی را می خواهند! این روزنامه نوشته است: “بعید است که این پیشنهاد با استقبال گرم دولت ترامپ همراه شود

سناتور رند پال

اما مساله تنها پیشنهاد ظریف نیست چرا که این اخبار تا کنون از سوی مراجع ذی صلاح تایید نشده است. مساله اصلی دیدار ظریف با سناتور رند پال و  گزارش‌هایی درباره کنترل و مدیریت ترامپ است. این مسئله هم تایید نشده است. روز گذشته المانیتور به نقل از منابع آگاه خبر از دیدار این مقام را داد اما هنوز خبری موثق در دسترس نیست.

واقعیت این است که رند پال، سناتوری که زیر سایه امید به حل مشکل از راه دیپلماتیک، از سوی یکی از رسانه‌های آمریکایی “جان کری جدید” توصیف شده، یکی از مخالفان سرسخت جنگ با ایران است. علت این موضوع هم عقاید سیاسی ویژه آقای پال است.

رند پال یک جمهورخواه هوادار جنبش پوپولیستی “تی‌ پارتی” است که از کوچک شدن دولت حمایت می‌کند. او خود را یک “لیبرترین محافظه‌کار” توصیف می‌کند؛ طرفدار سرسخت آزادی‌های فردی، مخالف هرگونه مداخله حکومت در زندگی شهروندان و صد البته منتقد همیشگی هرگونه افزایش مالیات‌هایی که از جیب مردم عادی می‌رود.

آنچه که یک لیبرتین (اختیارگرا) آمریکایی را حسابی به خشم می‌آورد این است که حکومت از ملت مالیات بگیرد، یا از کشورهای دیگر پول قرض کند و بعد با این پول به جنگ کشوری برود که هزاران کیلومتر با آمریکا فاصله دارد. رند پال – همانند پدرش – با تمامی “مداخلات” پرهزینه آمریکا در بیرون مرزهایش مخالف بوده و پای ثابت هرگونه طرحی است که در آن، بودجه دولت کم شود یا راهی پیدا شود که مردم کمتر مالیات بدهند.

به همین دلیل، اینکه او از ارتباط دوستانه‌اش با ترامپ استفاده کرده تا با ظریف ملاقات کند و به شکلی بین دولت کشورش و ایران نقش میانجی را بازی کند، در عقاید سیاسی او برای جلوگیری از جنگ ریشه دارد. او اساسا یک انزواگرای دست راستی است که به دلیل همین عقاید سیاسی تاکنون بارها با کسانی مانند جان بولتون، مشاور امنیت ملی ترامپ یا مایک پومپئو، وزیر خارجه کشورش، رودرو شده.

پال به دلیل همین عقاید از جمله کسانی است که به رغم نزدیکی با دونالد ترامپ اصرار دارد اگر آمریکا بخواهد با ایران جنگی را آغاز کند، باید حتما از کنگره مجوز بگیرد. او امیدوار است که چنین طرحی اصولا جلوی جنگ را بگیرد.

حالا گویا پال به این نتیجه رسیده که تنها حرف زدن و طرح‌هایی از این دست در کنگره کافی نیست و در روزهایی که تنش فزاینده در خلیج فارس، به سرعت می‌تواند به وضعیتی غیرقابل کنترل برای طرفین تبدیل شود، آستین‌ها را بالازده تا با دور زدن چهره‌های جنگ‌طلبی مانند جان بولتون، بین ترامپ و ایران پل بزند.»

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، این تحلیل ها و ملاقات ها در حالی انجام می شود که تنش ها در تنگه هرمز شدت گرفته است. آمریکا می گوید پهپاد ایران زده است و ایران  با انتشار اسنادی ادعای دروغین پنتاگو و ترامپ را برملا کرد. پس از آن با توقیف نتفکش بریتانیا ضرب شست نظامی را به غرب نشان داد.

وضعیت این روزهای جهان غیر قابل پیش‌بینی است. رسانه های خبری از تندروی غرب یا از جنگ می گویند یا در حال تحریک انگلیس و آمریکا علیه ایران هستند. کنگره نیز به دنبال دور کردن آمریکا از جنگ است. بریتانیا نفتی بر آتش شده است و جان بولتون نیز در این میان لندن را تحریک می کند. این وضعیت بلبشوی جهان کار دیپلماسی را سخت تر از آنچه که هست کرده است.

310 50