پیام صوتی حسین انتظامی ؛ معاونت مطبوعاتی پیشین وزارت فرهنگ و ارشاد :

از دوستان خبرآنلاین که این جلسه بزرگداشت و یادبود را برگزار کردند خیلی ممنونم.

مرحوم حاج آقای دعایی بزرگ قبیله ما رسانه‌ای‌ها بود. یک شخصیت به طراز و الگو، خودساخته بود. در این چند روز خیلی از افراد از ویژگی‌های شخصیتی او گفتند. مخرج مشترک این اظهارات و خاطرات، مهربانی و خوشرویی و خوش خلقی، متانت، فروتنی، تشریفات‌گریزی، جوانمردی، دستگیری، پناه بودن، رازداری، ساده زیستی، پاکدستی، ادب، اعتدال، مدارا و مجموعه‌ای از این صفات ارزشمند بود که آنچه همه خوبان دارند، ایشان یکجا داشت.

اصرار داشت در مصیبت‌ها و سختی‌های آدم‌ها پیدایش بشود. این خیلی در یادها می‌ماند. حدود ۲۰ سال پیش که مصیبتی برای من اتفاق افتاده بود، ایشان به جز حضور در مراسم ختم که جنبه رسمی دارد، در روزنامه جام جم پیش من آمدند. به قدری مهربانانه و پدرانه رفتار کردند، مهربانی تصنعی هم مانند تواضع تصنعی خیلی زود لو می‌رود، به قدری مهربانانه برخورد کردند و از خاطرات عمده‌ای که با مرحوم پدرم داشتند، بازگو کردند.

کتابی را معرفی کردند. نفس حضور ایشان و صحبتهای‌شان و آن کتاب، خیلی در آرامش من موثر بود. ایشان نماد زیست اخلاقی بود. برایم جالب است حتی آنهایی که منش و روششان تندخویی و پرده دری است، در یادبود حاج آقای دعایی این صفات را تکرار کردند. البته امیدواریم که اشاره به این فضایل باعث شود در خود ما هم این فضایل اثر بگذارد.

خیلی از ما در جاهای گوناگون مدیر بودیم، ولی آن حسی که کارکنان موسسه اطلاعات به حاج آقای دعایی داشتند همکاران ما هم همان حس را به ما دارد؟ ایشان حقوق‌های خیلی بالا می‌داد؟ در اصول کاری‌اش سختگیر نبود؟ یا بر نحوه مدیریتش آن زیست اخلاقی سیطره داشت. اینها در علم مدیریت و مباحث مربوط به مدیریت نیروی انسانی گفته می‌شود که رضایت شغلی عمدتا جنبه روانی دارد و نه ظواهر. این در نوع مدیریت ایشان متجلی بود.

اینطور شنیدم قاعدتا کسانی که در مجلس بودند می‌توانند صحت و سقم این روایت را مشخص کنند در مجلس به ایشان پیشنهاد شد ریاست فراکسیون خط امام بشوند. به جهت فضل تقدم و سابقه ممتد نمایندگی مجلس و شخصیت اثرگذار و تعامل‌گرایشان این پیشنهاد طبیعی بود. ایشان نپذیرفته بود و گفته بود من در جناح راست دوستانی دارم که نمی‌خواهم آداب و اقتضائات رقابت پارلمانی و انتظاراتی که از رییس فراکسیون می‌شود، سبب دلخوری آن‌ها بشود.

یادداشتی از آقای مسیح مهاجری دیدم که خیلی پسندیدیم. خلاصه یادداشت این است که در کنار صفات ثبوتی آقای دعایی به صفات سلبی ایشان هم توجه کنید چون انصافا به آنها احتیاج بیشتری داریم. کسی را نمی‌توان پیدا کرد که بگوید من از حاج آقای دعایی غیبت شنیدم یا در جمعی بودم که کسی غیبت می‌کرد و ایشان حرف را عوض نکرد. اهل تهمت نبود، دروغ نمی‌گفت. رذایل اخلاقی و گناهانی که ما به آن توجه هستیم را رعایت می‌کرد. سعایت نمی‌کرد. حرمت‌شکن نبود و خود را مصداق تعیین حق و باطل نمی‌دانست. فخرفروش نبود و با آن پیشینه مبارزاتی که ایشان داشت و از یاران نزدیک امام بود.

وقتی از زیست اخلاقی حرف می‌زنیم یعنی جمع این ملکات سلبی و ثبوتی و امیدواریم همچنان که حیات ایشان منشا برکت بود، فراقشان هم انسانساز و تاثیرگذار باشد. واقعا در نبود چنین انسان‌هایی زندگی کردن خیلی سخت است. مجددا از فرصتی که به من دادید خیلی ممنونم.