پریسا عباسی: یک هواپیمای بوئینگ ۷۲۷ که بیشتر عمر خود را صرف جابجایی مسافران در سرتاسر جهان کرده بود، به عنوان بخشی از یک آزمایش علمی بزرگ، توسط خدمه بایگانی در صحرای مکزیک سقوط کرد. این اولین سقوط عمدی یک هواپیما پس از سانحه برخورد کنترل شده توسط ناسا و سازمان هوانوردی فدرال آمریکا(FAA) بود که در سال ۱۹۸۴ اتفاق افتاد.

سقوط هواپیمای بوئینگ ۷۲۷ توسط یک گروه فیلمبرداری متشکل از اعضای کانال دیسکاوری، کانال ۴ بریتانیا و شبکه تلویزیونی پروسیبین در آلمان انجام شد. این هواپیما که با نام XB-MNP ثبت شده و متعلق به کانال دیسکاوری بود، پس از گذراندن بیش از ۳۵ سال خدمت در خطوط هوایی مختلف، با این کار به بخشی از یک سقوط تاریخی تبدیل شد.

طبق گزارش SimpleFlying.com، مستند خدمه قرار بود این آزمایش را در ایالات متحده انجام دهند، اما به دلیل خطرات احتمالی اجازه این کار به آنها داده نشد. این آزمایش در سال ۲۰۱۲ انجام شد، و از آنجایی که فناوری هدایت از راه دور پرواز ، در آن زمان جدید بود، مقامات ایالات متحده ، با توجه به خطرات موجود، اجازه این کار را ندادند.

سقوط عمدی

امتناع ایالات متحده از انجام آزمایش در خاک این کشور، این فرصت را در اختیار مکزیک قرار داد تا بخشی از این آزمایش تاریخی شود. آزمایشی که به تیمی از کارشناسان بین‌المللی کمک می‌کرد تا در مورد مسائلی در مورد تاثیر سقوط بر کابین هواپیما و سرنشینان مطالعه کنند.

مقامات مکزیکی پس از اینکه برای بیشتر بخش‌های آزمایش، خلبانان را ملزم به پرواز بر فراز مناطق پر جمعیت کردند، تاییدیه را صادر کردند. این بوئینگ ۷۲۷ در صبح روز ۲۷ آوریل ۲۰۱۲، با خدمه‌ای متشکل از دو خلبان و یک مهندس پرواز، و همچنین کابینی پر از تجهیزات آزمایشات علمی، آدمک‌هایی برای تست سقوط، و تعداد زیادی دوربین برای ثبت تمام جزئیات این رویداد به پرواز درآمد.

خلبانان، هواپیما را به سمت بخش خالی از سکنه صحرای سونوران هدایت کرده و خدمه یکی پس از دیگری با چتر نجات از هواپیما خارج شدند. چیپ شنل، کهنه سرباز نیروی دریایی و خلبان خطوط هوایی آمریکن ایرلاینز، از داخل هواپیمایی که به دنبال این بوئینگ در حال حرکت بود، شروع به کنترل از راه دور این هواپیما کرد، تا اینکه این بوئینگ ۷۲۷ با سرعت ۲۲۵ کیلومتر در ساعت به زمین سقوط کرد.

از این سقوط چه آموختیم؟

هواپیما حتی زمانی که در اثر برخورد به زمین به چندین قطعه تقسیم شده بود، اما منفجر نشد. با اینکه زنده بیرون آمدن از چنین سقوطی غیر ممکن به نظر می‌رسد، اما داده‌های آزمایش‌ها خلاف این را نشان دادند.

در این آزمایش خلبان‌ها و مسافرانی که در قسمت جلوی هواپیما بودند، بیشتر از همه در معرض خطر مرگ قرار داشتند. اما هرچه به سمت عقب هواپیما می‌رفتیم، احتمال مرگ کاهش پیدا می‌کرد.

این مطالعه نشان داد مسافرینی که نزدیک بال‌های هواپیما بودند، دچار آسیب و جراحاتی شده‌اند، اما خطر جانی برای آنها وجود نداشته است. اما کسانی که نزدیک به دم هواپیما بودند، با جراحات بسیار کمی مواجه شدند.

همچنین شواهد بیشتر در این آزمایش نشان داد که حفظ موقعیت خم به جلو باعث می‌شود که این مسافرها ایمنی بیشتری نسبت به کسانی که صاف نشسته‌اند و دچار آسیب‌های سر و نخاع شده‌اند، داشته باشند.

ممکن است که این سقوط عمدی بیش از یک دهه قدمت داشته باشد، اما آخرین آزمایش علمی است که در این زمینه و با فراهم کردن یک سقوط عمدی انجام شده بود. برای این کار بیش از ۴ سال برنامه‌ریزی شده بود و ۳۰۰ نفر در محل حضور داشتند تا همه جوانب آن را بررسی کنند.

منبع:‌ اینترستینگ‌انجینیرینگ

۵۸۵۸