به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، کنفرانس امنیتی مونیخ به رسم هرساله آغاز با حضور وزیر خارجه کشورمان آغاز به کار کرد. اما امسال متفاوت تر از سالهای گذشته به تریبونی برای وزیر خارجه آمریکا شد تا از این فرصت علیه ایران، چین و روسیه یارگیری کند و دنیا رو از اقدامات یکجانبه گرایانه خود منحرف کند. پمپئو در حالی این اظهارات را در کنفرانس مونیخ علیه تهران مطرح کرد که وضعیت امنیت بین الملل در دوره دولت مطبوع او در بدترین دوره تاریخی به سر می برد. در اینباره رضا رسالت کارشناس مسائل سیاسی و امنیت بین الملل به خبرگزاری خبرآنلاین گفت:
«کنفرانس دفاعی و امنیتی از سال ۱۹۶۳ تا کنون هر سال در شهر مونیخ برگزار می شود و هدف آن، گردهم آوری مقام‌های سیاسی، اقتصادی، علمی و نظامی از سراسر جهان برای گفتگو درباره حفظ صلح و برقراری امنیت در جهان است. مایک پمپئو وزیر خارجه آمریکا که برای شرکت در کنفرانس امنیتی مونیخ در آلمان به سر می‌برد، مدعی شد که از جمله بحث‌ها در این کنفرانس، مسئله مقابله با ایران خواهد بود. وی پس از ورود به آلمان برای شرکت در کنفرانس مذکور در پیامی توییتری با اعلام این مطلب افزود: خوشحالم که برای حضور در کنفرانس امنیتی مونیخ ۲۰۲۰ در آلمان هستم. این کنفرانس نشست سازنده ای برای بحث درباره امنیت مشترک، مقابله با ایران و تقویت روابط آمریکا- اروپا خواهد بود. این ادعاها در حالی مطرح می شود که ولفگانگ ایشینگر رییس این اجلاس پیش از آغاز رسمی اجلاس مونیخ نسبت به “ناکامی غیرقابل بخشش” جامعه جهانی در حل و فصل مناقشات مختلف در جهان چون تنش‌ها در سوریه نارضایتی شدید خود را ابراز کرد و افزود، ما شاهد بحران‌ها و رویدادهای ناگوار بیشتری، فراتر از تصور افراد در جهان هستیم.»
وی با تاکید بر اهمیت این کنفرانس افزود: «آنچه در این رهیافت بیش از هر چیز حائز اهمیت است، ضرورت بازاندیشی در مولفه های تامین کننده ی امنیت است. دنیای جدید نیاز مبرم به فرمول های تسلی بخش و پرورده شده دارد تا بتواند پیچیدگی های مفهومی امنیت بین الملل را تشریح کند. گسترش مفهوم امنیت و کشیده شدن آن به حوزه های جدید، منجر به سربرآوردن تهدیدهای فراگیر علیه جامعه ی بین المل شده است. اصلی ترین عامل بی ثبات کننده یکجانبه گرایی افسارگسیخته ی آمریکا است که امنیت بین الملل را دچار اختلال کرده است.
ایالات متحده آمریکا پس از جنگ سرد، خود را در قامت یک قدرت فائقه تصور میکند؛ آن رژیم بر حسب متغیر های بین المللی راهبرد خود را تعریف میکند. آمریکا در جدید ترین راهبرد خود، فعالیتهایش را در قالب همکاری های چندجانبه اما با واقعیتی یکجانبه و مداخله جویانه طراحی مینماید. این راهبرد ایالات متحده ادامه داشته و بر دامنه ی آن نیز افزوده شده است. تحولات و تغییراتی که سیاست خارجی آمریکا را به روند یکجانبه گرایی رسانده قابل تحلیل و ارزیابی است، اما به نظر میرسد مهم ترین مسئله، کوتاه آمدن جامعه ی جهانی و خصوصا دنباله روی اتحادیه اروپا از سیاست های تک روانه ی آمریکاست.»
رسالت در خصوص راهبرد یکجانبه گرایی ایالات متحده بیان کرد: «عمده ترین ابزار یکجانبه گرایی آمریکا وضع تحریم و شکل دهی قلدرمابانه به رفتار های سایر دولت های غیر همسو است. در رویکرد جدید نیز به نظر میرسد در همین راستا دولت آمریکا بر خلاف مدعیات خود در صدد شکل دهی به رفتار و سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران از طریق وضع تحریم های یکجانبه است. مقامات آمریکایی همواره اظهار داشته اند که دولت ایران میبایست به یک دولت (باصطلاح) عادی در منطقه تبدیل شود و سیاست های کنش مند خود در راستای صدور مبانی انقلابی خود را متوقف سازد. اما آنچه از منظر حقوق بین الملل حائز اهمیت است، تفسیر موسع از مفهوم صلاحیت سرزمینی است. ایالت متحده ی آمریکا با چنین تفسیری از حوزه ی صلاحیتی خود، دولت های ثالث را نیز ملزم به رعایت تحریم های ثانویه می نماید. در واقع ایالات متحده با وضع تحریم های ثانویه، اتباع غیرآمریکایی و شرکت های غیر آمریکایی را هم از تجارت و انجام مبادلات مالی منع میکند. به عنوان مثال آمریکا با وضع قانون هلمز_برتون و قانون تحریم های ایران و کوبا اشخاص و شرکت های خارج از حوزه ی صلاحیت خود را از تجارت با ایران و کوبا منع نموده است.»
رضا رسالت کارشناس مسائل بین الملل در نهایت با تاکید بر اینکه آمریکا دیگر مانند سابق ابرقدرت نیست گفت: «به نظر میرسد اظهارات وزیر خارجه آمریکا در کنفرانس امنیتی مونیخ بیشتر ناظر بر فرافکنی و نادیده گرفتن نقش مخرب ایالات متحده آمریکا در بی ثبات کردن امنیت بین المللی است و بیشتر برای انحراف جامعه ی جهانی از اقدامات نا امن کننده ی ایالات متحده ی آمریکا طراحی شده است. مایک پمپئو که هیمنه ی کشور خود را در حال زوال میبیند، سعی دارد نظم مورد نظر خود را به جامعه ی بین المللی تحمیل نموده و سلاح تحریم را عامل ضمانت بخش برای اثربخشی این نظم قلمداد نماید، غافل از آنکه این فرایند محدود کننده، کشورهای تحت تحریم را به خوداتکایی و خود بسندگی بیشتر سوق میدهد و آن ها را در مقابل این حربه واکسینه میکند. در شرایط فعلی با قطعیت میتوان گفت که جمهوری اسلامی ایران با انسجام داخلی و تمرکز بر عناصر گفتمانی و مولفه های امنیت بخش خود، سلاح تحریم را بی اثر ساخته و با دور زدن تحریم ها به مرحله ی تحریم ناپذیری رسیده و میتواند به عنوان یک کشور ثبات بخش، امنیت خود را با اتکای بر ظرفیت های درونی خود تامین نماید.»
310 310
