به گزارش خبرآنلاین، سیدهادی برهانی طی یادداشتی درباره حملات اخیر اسرائیل به پایگاه های ایران و همچنین دلیل افزایش تهدیدات این رژیم علیه کشورمان نکاتی را مورد بررسی قرار داده که به شرح زیر است:

حملات إسرائیل علیه مواضع و مراکز ایران محدود به چندروزه اخیر نیست: چندسالی است که رژیم صهیونیستی سیاست تهاجمی و تجاوزکارانه ای را در قبال ایران در پیش گرفته و بارها مواضع ایران را هدف قرار داده است. این حملات به سوریه، عراق و لبنان محدود نشده و حتی به داخل خاک ایران کشیده شده است: ترور دانشمندان هسته ای، حمله ویروسی به تاسیسات هسته ای ایران از طریق ویروس ویرانگر استاکس نت و حمله به مرکز اسناد هسته ای کشور و انتقال اسناد محرمانه آن به إسرائیل از مواردی است که نشان می دهد إسرائیل جسارت و ظرفیت بی سابقه ای را در زمینه نقض حاکمیت ملی و اقدام علیه امنیت کشوربه نمایش می گذارد. جمهوری اسلامی ایران در طول تاریخ چهل ساله خود هیچگاه – جز در مورد تجاوز رژیم بعثی عراق – چنین حجمی از تجاوز را تجربه نکرده است. این حملات پی در پی به إسرائیل اجازه می دهد خود را به عنوان موثرترین قدرت نظامی عمل کننده علیه ایران معرفی نماید.

این تحول خطیر سوالات و ابهاماتی را در زمینه عواقب تداوم روند کنونی مطرح کرده است. به ویژه هنگامی که این واکنش صبورانه با قاطعیت ایران در قبال اقدامات و تجاوزات آمریکا و انگلستان (در خلیج فارس) مقایسه شود: چرا پهبادها و موشکهای ایران (یا هم پیمانان آن) می توانند به عمق عربستان و امارات نفوذ کنند، کشتی های انگلیسی و هواپیماهای آمریکایی را هدف قرار دهند اما در برابر حملات إسرائیل سیاست صبر و انتظار پیشه کرده اند؟ نویسنده بخش مهمی از پاسخ به این سوال را– که در بندهای زیرین مقاله شرح داده شده است –در یکجانبه گرایی می یابد. به اعتقاد نویسنده یکجانبه گرایی ایرانی در زمینه مسئله فلسطین/إسرائیل محدودیتهای جدی برای تحرک و مانور ایران در قبال مسئله فلسطین/إسرائیل و از جمله پاسخ قاطع به تجاوزات نظامی إسرائیل ایجاد نموده است.

مواضع رسمی ایران در قبال مسئله فلسطین/إسرائیل را میتوان نمونه ای کاملا منحصربفرد در جامعه بین المللی تلقی نمود. این مواضع با موضع گیری نزدیکترین کشورها به سیاست ایران در زمینه فلسطین، مانند سوریه و لبنان، تفاوت داشته و حتی با مواضع بسیاری از سازمانهای مبارز فلسطینی نیز نامتجانس است. ایران برخلاف سایر کشورهای جهان –به جز اسرائیل – قطعنامه های سازمان ملل متحد در مورد چارچوب حل وفصل مسئله فلسطین را رد می نماید.

تقریبا تمامی کشورهای جهان از اتخاذ چنین مواضعی پرهیز می نمایند. مواضع کشورهای مخالف اسرائیل، شامل کشورهای عربی و اسلامی و حتی دوستان ایران در منطقه، نیز مواضعی متفاوت و متمایز است. ایران نه تنها مواضع متفاوتی اتخاذ نموده بلکه مواضع سایر کشورهای عربی و اسلامی را – که نسبت به ایران مواضع منعطف تر و نرمتری در قبال اسرائیل دارند – مکررا مورد حمله، ملامت و سرزنش قرار می دهد. مواضع ایران در این زمینه حامل نوعی نگاه بدبینانه به سایر کشورها و مواضع ضداسرائیلی آنهاست.

ایران – در سطوح رسمی، نیمه رسمی و غیررسمی – تفاوت میان موضع خود دراین زمینه با مواضع طرفهای دیگر را تفاوت میان حق و باطل بشمار می آورد و از اینرو میل بسوی آنها را حرامی سیاسی و گناهی کبیره تلقی می نماید. تصویر ایران از صحنه مواضع کشورها در قبال فلسطین تصویری عمدتا سیاه و سفید – و نه طیفی از رنگهای متنوع و مختلف – است. تلقی منفی ایران از مواضع سایر کشورها – در قبال مسئله فلسطین – فرصت چندانی برای همکاری با این کشورها در این زمینه باقی نمی گذارد. از اینرو موضع فلسطینی ایران نه تنها منحصربفرد و منزوی است بلکه با نوعی بدبینی نسبت به مواضع دیگران (و حتی دوستان) همراه است که ایران را از تشریک مساعی و همکاری با کشورهای نزدیکتر باز می دارد. این گرایش عملا به سیاست ایران در قبال موضوع کیفیتی کاملایکجانبه گرایانه داده و آن را به تنهایی در منتهی الیه یک سوی طیف مواضع مربوطه و موجود در جهان قرار داده است.

ادامه مقاله را ایـــــنــــــجـــــــــــا بخوانید.

310311