سخت است باور اینکه در شرایط امروز ایران باور کنیم عده ای از زنان، جلوی مجلس جمع شده و در میان این همه مطالبات مردمی خواستار توجه به حفظ حجاب در جامعه شدند. از آن تجمعات که به نام خودجوش باید باورشوند. شاید بگویید خب آن ها هم حق دارند برای خواسته‌شان تجمع کنند اما پرسش اینجاست که چه زمانی چنین حقی را برای طرف مقابل قائل بوده‌اند؟
از سویی دیگر انتخاب چنین زمانی برای برگزاری چنین تجمعی مورد سوال است. خیلی‌ها از خود می پرسیم آیا چیز دیگری در این مملکت نبود که برای این جماعت آزاردهنده باشد و صدای این قشر را در آورد که به خاطرش به خیابان‌ها بیایند و تجمعاتی اینچنینی شکل دهند.
زنانی که اخیرا برای تجمع حجاب مقابل مجلس رفته اند در واقعیت چشم به روی خیلی چیزها بسته اند، چشم به روی خیلی حقایقی که این روزها باید دید و اما آنها و امثال آنها نمی بینند، یعنی نمی خواهند که ببینند. به راستی اینان چه کسانی هستند که در روزگار ما دغدغه معیشت ندارند، مشکلات اقتصادی کمرشان را خرد نکرده، گرانی و وضعیت ناپایدار قیمت ارز را به هیچ می پندارند، وقایع تلخ این چند ماهه را از زاویه ای که برای خود مناسب می بینند، تعبیر می کنند، غم ها و دردهای اجتماعی برایشان محلی از اعراب ندارد و تمام فکرو ذکرشان شده تارمویی که بیرون است.
اما این که باور کنیم حقایق این روزهای مملکت از دید این عده ناخواسته مغفول واقع می شود و به جایش مسئله حجاب می شود همه چیز، نه قابل باور است و نه واقعی، چرا که این نقصان ها در کشور را نه می توان و نه می شود ندید پس چه طور می شود که چیزهای دیگر مانند حجاب در اولویت قرار می گیرد؟ وقتی روی پلاکاردی از سوی ارزشی ها نوشته می شود که اگر دلار ۴۴ میلیون هم بشود بازهم در طریقه رفتاری این گروه تفاوتی رخ نخواهد داد بدین معناست که این جماعت کاری به حال و روز مردم ندارند. آنها برایشان نه اقتصاد مهم است نه معیشت نه آزادی های اجتماعی و رفاهی و از قرار این مصائب به سراغ آنها نیامده و یا نمی‌اید. برای این جماعت تنها ایدئولوژی ها مهمند و نه خواست ملت.
بیشتر بخوانید:
۲۱۲۲۰
