به گزارش خبرآنلاین، حسین ملائک سفیر پیشین ایران در چین در خصوص اخبار منتشر شده درباره قرارداد 400 میلیارد دلاری بین ایران و چین و صحت آن می گوید: سه سال پیش که آقای شی جین پینگ رییس جمهور چین به ایران آمد، در آنجا بحث همکاری های استراتژیک میان  ایران و چین مطرح شد. البته این بحث ها کاملا مشخص بوده و در واقع در دو زمینه بیشتر نمی تواند باشد. نخست زمینه توسعه منابع نفتی ایران و از سوی دیگر تامین نیازمندی های انرژی چین، دوم جذب سرمایه های چین برای توسعه های زیرساختی در ایران از جمله راه و بندر که در این زمینه چینی ها پیشتر وارد شده و آغاز بکار کرده اند. البته قرار شد که این پیشنهاد ساختار تقریبی به خود بگیرد. منتها ایران خیلی توجه ای به آن سفر و پیشنهادی که ارائه شد از خود نشان نداد . چنانچه قبل از آن نیز چینی ها پیشنهادی ارائه داده بود مبنی بر این که ایران در زنجیره ارزش تولیدی، در ارتباط با تولید کالای چینی، بخش هایی را برعهده بگیرد که آنهم در اوایل همین دولت ، بخش اقتصادی، خیلی متمایل به پذیرفتن چنین پیشنهادی نبود. به هر حال مجموعه این موارد و تجربه ای که بعد از برجام بدست آمد ، نشان داد که  امید به توسعه برای اقتصاد ایران از طریق روابط  با اروپا مطمئن نیست و می تواند همیشه تابع شرایط سیاسی ، روابط ایران و آمریکا و معضلات این رابطه مثل روبرو شدن با تحریم ها، باشد.

این کارشناس در ادامه افزود: این ملاحظات سبب شد تا دولت ایران وادار شود ، همان پیشنهادی که از سوی پکن ارائه شده بود، تعدیل و روی آن ساختار سازی ای انجام شود و این را به عنوان کانترپوروپوزال ایران برای همکاری های بین الملل به طرف چینی اراده شود. تا اینجا شرایطی است که کار منطقی پیش می رود. اما بحث روابط  اقتصادی بیست و پنج ساله و چارچوب دادن به این روابط ، حرف درستی به نظر نمی رسد . چرا که در هیچ جای دنیا در شرایط فعلی  نمی توان حرف از سیاست پنجساله هم زد! اغلب سیاست ها بسیار مقطعی و کوتاه هستند . پس این که ایران پیشنهاد چارچوب روابط بیست و پنج ساله را تعریف کرده ، بیشتر شبیه به بلندپروازی فکری و عدم توجه به واقعیت های روی زمین و آینده ای که در منطقه ما یا روابط ایران و چین می تواند باشد، است.

ملائک در ادامه در خصوص هشدار هانتر در خصوص این قرارداد نیز گفت: اصلا ذات انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی ذات سلطه پذیری ندارد. اصلا قابل پیش بینی نیست که شما آوانتاژهای عجیب غریب به کشور دیگری بدهید. البته در شرایطی هم به خاطر معضلاتی که بر کشور حاکم بود چینی ها از ما ، نفت را ارزان خریده اند و ما هم ناراحت بودیم ولی مجبور بودیم  نفت را با قیمت ارزان بفروشیم. اما در شرایط دیگری نفت گران تر بفروش رساندیم و آنها هم از ما خریدند. چرا ؟ به دلیل اینکه شرایط ایجاب می کرده است .  لذا من شرایطی که خانم هانتر می گویند را بیشتر  شبیه یک حالت هشدارهای سیاسی جناح غرب تلقی می کنم.

وی اضافه کرد: ما چه بخواهیم چه نخواهیم ادبیات سیاسی به طرفی گرایش خواهد داشت، که ظرف 10، 20 سال آینده، اقتصاد دنیا به دو قطب اقتصاد بزرگ تبدیل شده که هر کدام ویژگی های خاص خود را دارند :نخست اقتصاد آمریکایی و دیگری اقتصاد چینی. این موضوع را در سخنرانی آقای سارکوزی  هم دیدید. سخنانی که در بین سفرایشان عنوان شد که او هم همین هشدار را داده و می گوید که ما در آینده با این دو اقتصاد روبه رو هستیم و باید تعیین کنیم که با کدام یک بیشتر همکاری داشته باشیم. بنابراین قطعا ایران با توجه به ماهیتش بیشتر با چین همکاری خواهد داشت و با غرب فاصله معنی داری را پیدا خواهد کرد انهم به دلیل همین محدودیت هایی که غربی ها برای ایران تابحال ایجاد کرده اند. لذا اینکه ما انتخابمان بین اینکه توسعه خود را با چینی ها  یا غربی ها تعریف کنیم ، منطق واقعی غیرایدئولوژیک به ما می گوید که بهتر است با چینی ها کار کنیم. چون چینی ها برای ما مشکل ایجاد نخواهند کرد. با نگاه ایدئولوژیک نیز باز چینی ها به ما نزدیکترند تا طرف غربی . چراکه چینی ها  از توسعه کشورما حمایت می کنند. لذا سخن خانم هانتر حرفی مثل «آنچه در جوی می رود، آب است» خواهد بود و هشدار خیلی مهمی محسوب نمی شود.

مشروح این گفت و گو را ایـــــنــــــجــــــــا بخوانید.

310311