طرح «سینما-ماشین» برای اولینبار پس از انقلاب در جمعه همین هفته با فیلم سینمایی «خروج» به کارگردانی ابراهیم حاتمی‌کیا در دو سانس۲۱ و ۲۳:۳۰ در پارکینگ شماره ۳ برج میلاد تهران برگزار خواهد شد.
فیلم «خروج» ساخته ابراهیم حاتمی‌کیا که از یکشنبه ۲۴ فروردین ۱۳۹۹ به صورت آنلاین ازطریق شبکه‌های اینترنتی پخش شده، اولین فیلم در تاریخ سینمای ایران محسوب می‌شود که عوامل آن قبل از اکران سینما، اقدام به پخش نسخه اینترنتی آن کرده‌اند و حال پس از یک‌بار ساختارشکنی، این‌بار ابراهیم حاتمی‌کیا اقدام به نمایش فیلمش در سینما-ماشین کرده است.
سینما-ماشین از جمعه همین هفته مورخ ۱۲ اردیبهشت ۱۳۹۹ به مدت یک هفته و تنها در دو سانس ۲۱ و ۲۳:۳۰ در پارکینگ شماره ۳ برج میلاد تهران اجرا خواهد شد و اولین فیلمی که برای اکران در سینما- ماشین پیش قدم شده است، فیلم «خروج» به کارگردانی ابراهیم حاتمی‌کیا است.
این طرح با حضور حدود ۱۶۰ ماشین در هر سانس که محل قرارگیری آنها با خط‌کشی مشخص شده اجرا می‌شود، شایان ذکر است طبق دستورالعمل اجرای این طرح در هر خودرو حداکثر دو نفر امکان تماشای فیلم را خواهند داشت.
طرح سینمایی «سینما- ماشین» با مشارکت سازمان هنری رسانه‌ای اوج و مؤسسه سینمایی نورتابان، برای اولینبار در کشور پس از انقلاب با نمایش فیلم سینمایی «خروج»، تازه‌ترین اثر ابراهیم حاتمی‌کیا آغاز خواهد شد و به گفته برگزارکنندگان این طرح سینمایی، برنامه «سینما- ماشین» تحت تدابیر بهداشتی و با مجوز و موافقت ستاد ملی مقابله با بیماری کرونا برگزار می‌شود.
با انتشار خبر «سینما- ماشین» فرزاد مؤتمن، کارگردان سینما، مطلبی در صفحه شخصی خود در فیس‌بوک منتشر کرد که خواندن آن خالی از لطف نیست: «چنان در تبلیغات‌شان آورده‌اند «برای اولینبار»، «سینما- ماشین» که یک لحظه فکر می‌کنی حضرات اختراعی کرده‌اند اما خط اول تبلیغ را که می‌خوانی متوجه می‌شوی منظورشان هـمان «درایو این سینما» {Drive-in Cinema} است. دیده‌اند یا خوانده‌اند که در روزهـای اخیر با تعطیلی سینماهـا و رستوران‌ها در بسیاری از کشورهـا به‌دلیل گسترش بیماری کووید۱۹، بعضی از رستوران‌های بزرگ پارکینگ‌های خود را به «درایو این سینما» تبدیل کرده‌اند، گفته‌اند که خوب ما هـم بکنیم، اما تجربه تاریخی نشان می‌دهـد که درایوین‌ها، راه صحیح فیلم‌دیدن نبودند و از دهـه ۸۰ به بعد عملا تعطیل شدند و زمین‌هایشان برای ساخت مجتمع‌های تجاری مورد استفاده قرار گرفتند.
ایده ساخت درایوین از اوایل دهـه ۳۰ در آمریکا، برای استفاده آن دسته از تماشاگرانی شکل گرفت که نمی‌توانستند خودشان را منضبط کنند که بر صندلی تنگ سالن سینما و نزدیک به شخص دیگری بنشینند. (درواقع هم‌زمان با تعطیلی درایوین‌ها، از نیمه دوم دهـه ۷۰، ساخت سینه‌پلکس‌ها، صندلی‌های پهن و دسته‌های عریض با جای لیوان، آغاز شد، چیزی که در ساخت مجتمع‌های سینمایی ما نادیده گرفته شده)، اساس ایده ساخت درایوین‌ها، برپایه راحت‌طلبی مخاطب شکل گرفت که از اساس با تماشای جدی فیلم، متغایر بود اما بزرگی و لش‌بودن اتومبیل‌های آمریکایی، این ایده را عملی می‌کرد. پس از جنگ جهـانی دوم و در دوره «بیبی بوم»، درایوین‌ها بسیار گسترده شدند. پس از جنگ با تقسیم جدید بازارهـای جهـانی بین کشورهـای فاتح (متفقین)، آمریکا بسیار ثروتمند شد، خانواده‌ها پرجمعیت شدند. فقط در سال۱۹۴۹، سه میلیون نفر به جمعیت آمریکا اضافه شد. حضور خانواده‌ها با شش، هـفت بچه پرسروصدا، تبدیل به معضل شد و خانواده‌ها ترجیح دادند که به «درایواین» بروند زیرا دیگر در اتومبیل‌هـایشان کسی به آنها گوشزد نمی‌کرد که بچه‌های‌شان را ساکت کنند، هـمین باعث افت کیفیت مشاهـده فیلم‌ها شد، چون عملا دقت و تمرکزی در کار نبود، دیدن فیلم در درایوین فقط نوعی وقت‌گذرانی محسوب می‌شد. دوران «بیبی بوم» تا نیمه دهـه ۶۰ ادامه پیدا کرد. اتومبیل‌ها پهـن‌تر و پهـن‌تر شدند، اما اساسا فیلم‌هـایی که به «فیلم‌های تابستانی» معروف بودند در این سینماها به نمایش درمی‌آمدند؛ کمدی‌موزیکال‌های نه‌چندان جدی و «فیلم‌های ساحلی». از ابتدای دهـه ۷۰ به‌دنبال بحران انرژی و گرانی بنزین، اتومبیل‌ها کوچک شدند تا کم‌مصرف باشند.
تماشای فیلم در اتومبیل‌های تنگ دهـه ۷۰ در درایوین‌ها، طاقت‌فرسا بود. کم‌کم از اقبال عمومی از درایوین‌هـا کاسته شد. به تدریج این سینماهـا به محل وقت‌گذرانی جوانانی تبدیل شد که در اتومبیل‌هـایشان سرشان بیشتر به «کار» خودشان گرم بود، آن بیرون هـم یک فیلمی در حال اکران بود که تماشایش دقت چندانی طلب نمی‌کرد. از نیمه دوم دهـه ۷۰، این سینماها «دو فیلم با یک بلیت» فیلم‌های رده ب، آثاری از «سینمای سیاه‌پوستان» و «کمدی-جنسی»ها را نمایش دادند و از ابتدای دهـه ۸۰ رو به تعطیلی گذاشتند. در ایران در سال ۱۳۴۹ درایوین سینمای ونک واقع در خیابان ونک با فیلم «روس‌هـا دارن میان» (نورمن جویسون)، افتتاح شد اما واقعا مورد استقبال قرار نگرفت و تعطیل شد و تجربه‌اش در سال‌های اخیر تکرار نشد. در دوران تعطیلی فعلی حاکم بر سینماهـای دنیا، از درایوین می‌توان به عنوان راهـکاری موقتی استفاده کرد اما از آنجا که ما اصلا درایوین سینما نداریم و فعلا در پارکینگ می‌خواهـند اکران‌هایی را برگزار کنند، به چند نکته باید دقت داشت. قبل از هـر چیز مسئله کیفیت پخش تصویر و صداست؛ به خصوص صدا. با توجه با اینکه صدای اغلب فیلم‌های کنونی با سیستم «۱/۵» کار شده‌اند، باید برایش راه‌حلی در نظر داشت. چنانچه مثل قدیم یک بلندگو به هـر اتومبیل داده شود نتیجه‌اش شنیده‌نشدن بسیاری از صداهـا خواهـد بود و چنانچه بنا باشد که از سیستم صوتی اتومبیل‌ها استفاده شود، هـمه‌چیز منوط خواهـد شد به سیستمی که هـر اتومبیل در اختیار دارد. بسیاری از ماشین‌ها صدا را مونو خواهـند شنید و این چندان مطلوب به‌نظر نمی‌رسد. البته تهـیه‌کنندگانی که فیلم‌هـایشان را در درایوین به نمایش درمی‌آورند می‌توانند برای این اکران‌ها یک میکس صدای مونو را در نظر بگیرند. نکته دیگر این است که تماشای فیلم در اتومبیل‌های پراید، رنو و این پژوهـای تنگ و بسته‌ای که در کشور ما تولید می‌شوند، واقعا تجربه‌ای نچسب و عذاب‌آور خواهـد بود، هـرچه بیشتر از اتومبیل‌هـای بزرگ‌تر استفاده شود، بهـتر است. مسئله بعدی این است که در درایوین، فیلم‌ها را با ماشین‌های شاسی‌بلند تماشا نمی‌کنند. این اتومبیل‌ها مانع دید سرنشینان اتومبیل‌های دیگر می‌شوند. با توجه به تعداد زیاد ماشین‌های شاسی‌بلند در شهـرهـای کنونی، احتمالا باید به جایگاه ویژه‌ای برای این ماشین‌ها فکر کرد و بالاخره تماشای فیلم در اتومبیل واقعا جای تمرکز و دقتی را که حین مشاهـده فیلم در سینما (یا حتی در سینمای خانگی) داریم، نمی‌گیرد. بد نیست بیشتر به کمدی‌ها که تعدادشان کم هـم نیست برای اکران در درایوین فکر کرد. شنیده‌شدن صدای خنده و قهـقهـه از اتومبیل‌های دیگر فضا را گرم می‌کند».
شرق
