علیرضا سلطانی گفت: حتی کشورهای متحد و دوست آمریکا در اروپا از ابتدای روی کارآمدن ترامپ با دولت وی زاویه پیدا کردند. در خاورمیانه هم این شرایط حاکم است. اگر امروز برخی دولت های خاورمیانه از ادامه کار ترامپ حمایت می کنند نه از سر اراده قلبی بلکه از سر اجبار است. ترامپ و دولت وی فشار سیاسی و اقتصادی زیادی را به کشورهای عرب منطقه خاورمیانه تحمیل کرد و حتی تحولات اخیر در روابط این کشورها با اسرائیل نیز ناشی از فشارهای پشت پرده و سودجویانه ترامپ است.این شرایط است که انتخابات آمریکا در سال 2020 دارای اهمیت و متفاوت کرده است. انتخابات 2020 ریاست جمهوری امریکا برای بخش قابل توجهی از مردم آمریکا و برای جامعه جهانی به معنای بازگشت آمریکا به جایگاه و نقش 70 ساله خود و یا ادامه سیاست یکجانبه گرایی با طعم ناسیونالیسم و پوپولیسم آمریکایی است. این دوگانگی در انتخابات ریاست جمهوری به خوبی در جامعه آمریکا در قالب شکاف گسترش یافته و عمیق اجتماعی خود را نشان داده و همین مساله بسیاری از سیاستمداران عاقل از هر دو جناح جمهوری خواه و دموکرات را نسبت به پیامدهای کنترل نشده آن برای همبستگی جامعه آمریکا نگران کرده است. به همین دلیل بسیاری از افراد بانقوذ در حزب جمهوری خواه خود را از ترامپ جداکرده اند که نمونه آن بولتون ، خانواده بوش و غیره می باشند. بنابراین برای بسیاری از آمریکائیها شاید بایدن کاندیدای مطلوبی برای ریاست جمهوری آمریکا نباشد اما با همه نقاط منفی بر ترامپ ارجحیت دارد. بر این مبنا پیروزی احتمالی بایدن نه از روی محبوبیت وی بلکه ناشی از بدبینی نسبت به ترامپ است.
این کارشناس در خصوص علت حساسیت انتخابات آمریکا برای ایران نیز گفت: با وجود حساسیت جهانی نسبت به انتخابات آمریکا ، اما شاید هیچ دولت و کشوری در شرایط حاضر به اندازه ایران در عمل نسبت به این انتخابات توجه و حساسیت ندارد چرا که ترامپ بن بستی که روابط ایران و آمریکا در دوره اوباما و با برجام باز شده بود با خروج از برجام ، دوباره بست برجام فرصت خوبی برای اغاز حل مناقشه 40 ساله ایران و آمریکا بود که ترامپ آن را از بین بردو با این کار و بازگشت تحریم ها شرایط بسیار سخت و طاقت فرسایی بر اقتصاد ایران و زندگی مردم حاکم شد که امروز این شرایط کاملا برای همگان قابل لمس است. ترامپ و عوامل وی در دولت آمریکا علی رغم اعلام ظاهری آمادگی برای مذاکره با ایران ، هیچ گام عملی و اطمینان بخشی در این زمینه برنداشتند و چه بسا با برخی اقدامات نظیر ترور سردار سلیمانی بر سر مذاکره موانع بسیار سخت و غیرقابل رفعی ایجاد کردند. به نظر می رسد شعار آمادگی برای مذاکره صرفا ابزاری برای اعمال فشار بر متحدین منطقه ای خود نبود . هرچند در این زمینه باید اذعان داشت که ایران نیز در مقابل تحرکات سیاسی آمریکا ، سیاست فعالی و کنش گرایی نداشت و عملا با انفعال و سکوت و سیاست های تهییجی به اعمال فشار بیشتر آمریکا بر کشور دامن زد. در واقع در مقاطعی ایران می توانست حداقل با اتخاذ سیاست های متوازن ، توخالی بودن سیاست آمریکا برای مذاکره با ایران را به اثبات برساند که این اتفاق نیز صورت نگرفت.
مشروح این گفتگو را اینجا بخوانید.
311311
