هنگامی که آب با ادرار از بدن ما جدا می شود، سفری را به سمت کارخانه فاضلاب آغاز می کند، جایی که برای استفاده مستقیم تصفیه می شود یا مسیر متفاوتی را به یک کانال آب و در نهایت ریختن به دریا در پیش می گیرد که در آن صورت نیز مجددا بالاخره مورد استفاده قرار خواهد گرفت.

در حالی که هزاران سال است که انسان ها زباله ها و آب را جدا می کنند، اما تا آغاز قرن بیست و یکم، مردم به روشی که کاملا آب آشامیدنی سالم را در دسترس قرار دهد، نرسیدند.

تعداد افرادی که قبل از ما آب نوشیده اند با استفاده از یک فرمول قابل محاسبه است. ورودی های این فرمول عبارتند از میزان ادرار ۳۵۰ میلیون ساله از پنج میلیارد تُن مهره دار که هشت برابر وزن بدن خود در سال ادرار می کنند که معادل ۱۴ هزار میلیون مایل مکعب است.

این بدان معناست که اتم های موجود در مولکول آب به طور متوسط قبلاً ۱۰ برابر به ادرار آلوده شده اند و البته این یک تخمین محافظه کارانه است.

آغاز عصر برنز یا عصر مفرغ که در حدود ۳۲۰۰ سال قبل از میلاد آغاز شد، زمانی است که انسان ها شروع به استفاده مجدد از فاضلاب برای آبیاری و آبزی پروری کردند، روشی که در میان تمدن های باستانی ساکن چین، مصر و بین النهرین دیده می شود.

سیستم های رومی برای برداشت آب باران از پشت بام ها برای مصارف خانگی نیز در شهر هایی مانند پمپئی کشف شده است.

مردمی که در آلمان و فرانسه زندگی می کردند در طول قرن سیزدهم حوضچه های پرورش ماهی ساختند که برای دریافت فاضلاب غنی از مواد مغذی از توالت های صومعه ساخته شده بودند.

در قرن ۱۹، استفاده مجدد ناخواسته از فاضلاب نیز در کشور های مختلف از طریق بهره برداری از مزارع فاضلاب که در ابتدا برای اهداف بهداشتی مهندسی شده بودند، انجام شد، جایی که فاضلاب برای بهره مندی از ارزش غنی سازی خاک به زمین اضافه می شد.

امروزه جهان از روش های پیچیده تری برای تبدیل فاضلاب به آب آشامیدنی استفاده می کند که اساساً یک فرآیند چرخشی بی پایان است.

دو چرخه مختلف تصفیه وجود دارد که آب می تواند قبل از خروج از شیر آب خانه ما آن را طی کند که شامل چرخه آب شهری و چرخه آب طبیعی است.

هنگامی که آب از چرخه آب شهری عبور می کند، ابتدا در یک تصفیه خانه تصفیه می شود و سپس به خانه ما فرستاده می شود.

آب پس از مصرف از شیر آب، به یک خط لوله فاضلاب روانه می شود که به تصفیه خانه فاضلاب منطقه منتهی می شود و در آنجا یا برای استفاده انسانی تصفیه می شود یا در آبراه ها رها می شود.

آبی که به آبراه ریخته می شود، احتمالاً به آبراه دیگری می ریزد که یک کارخانه آب آشامیدنی را تغذیه می کند، جایی که چرخه آب شهری دوباره از نو شروع می شود.

در صورتی که آب به سمت تصفیه خانه جریان پیدا نکند، در یک چرخه طبیعی به اقیانوس راه پیدا می کند یا در هوا تبخیر می شود.

حیات دریایی آب اقیانوس را قبل از اینکه تبخیر شود، چندین بار مصرف می کند و ابر هایی در آسمان تشکیل می دهد و سپس در هنگام متراکم شدن، این آب به صورت باران به زمین بازمی گردد.

این بارندگی ممکن است دوباره به چرخه آب شهری ختم شود یا به رودخانه ها و دریاچه ها سرازیر شود یا به منابع آب زیرزمینی نفوذ کند و این روند دوباره از نو شروع می شود.

روند امروزی کاملاً متفاوت از روش تصفیه فاضلاب توسط اجداد ما است. به عنوان مثال در چین، بر اساس مطالعه ای که در سال ۲۰۱۸ در مجله Frontiers منتشر شد، آن ها ادرار را از توالت ها جمع آوری می کردند و آن را برای کود دادن به زمین های کشاورزی استفاده می کردند.

در سایر مناطق جهان، هدف اصلی جداسازی ادرار چیز دیگری در راستای رعایت بهداشت بوده است. به عنوان مثال در یمن که آب و هوای گرمی دارد، ادرار را از توالت ها به سمت دیوار های بیرونی خانه راهی می کردند و اجازه می دادند بدین ترتیب به سرعت تبخیر شود. همچنین توالت ها دو خروجی داشتند. یکی در جلو و دیگری در پشت برای جدا کردن ادرار از مدفوع که این کار ها از سال ۷۵۰ بعد از میلاد انجام می شد.

با این حال، دنیای مدرن، فناوری پیشرفته ای را برای جداسازی فاضلاب از آب ارائه کرده است.

این فناوری شامل غشا های میکروفیلتراسیون، اولترا فیلتراسیون و اُسمُز معکوس است که بر پایه استفاده از اُزُن همراه با فیلتراسیون بیولوژیکی، روش ضدعفونی سازی با استفاده از پرتوی فرابنفش با انرژی کم، متوسط و بالا و اکسیداسیون پیشرفته پرتوی فرابنفش با انرژی بالا استوار است.

اسمز معکوس یا گذرندگی وارون یک فرآیند تصفیه آب است که در آن از فشار برای معکوس نمودن جریان اسمزی آب از درون یک غشای نیمه تراوا برای تولید آب خالص و حذف یون ها، مولکول ها و ذرات بزرگ تر حل شده در آب استفاده می شود.

این روش ها به خوبی می توانند سمیت حاد و مزمن آب را از بین ببرند و آن را قابل آشامیدن کنند.

بیشتر بخوانید:

۲۳۳۲۷۱