همه می‌دانند که حضور در محیط‌های طبیعی برای سلامت تن و جان و تسلای روحی مفید است و گذراندن ساعاتی در طبیعت باعث سلامتی می‌شود. تحقیقاتی که اخیراً از سوی دانشگاه مینه‌سوتا با همکاری دانشگاه ونکوور صورت گرفته است، نشان می‌دهد که فضایی با رنگ‌های آبی و سبز (طبیعتی با آب روان یا راکد) به‌خصوص بر سلامت سالمندان تأثیر مثبت دارد.
نتایج این مطالعه با نام «خواص درمانی مناظر و سلامت در سال‌های سالمندی: تأثیر رنگ‌های آبی و سبز بر سلامت سالمندان» که در نشریه پزشکی سلامت و مکان منتشر شده است، نشان می‌دهد تلفیق عناصری کوچک مانند یک برکه کوچک آب یا نیمکتی مشرف‌به گل‌ها می‌تواند برنامه‌های سلامت سالمندان را ثمربخش‌تر کند. به گفت محققان این طرح، فضاهایی با رنگ‌‌های آبی و سبز می‌تواند حس سرزندگی و ارتباط و توانایی و ارتباط عاطفی را بهبود بخشد. این فضاها در ضمن جایی مناسب برای تعامل اجتماعی نسل‌های مختلف مانند دورهم جمع شدن همسایه‌ها یا دوستان و بستگان هستند.
جسیکا فینلی، سرپرست نویسندگان تحقیق که بر روی تأثیر محیط‌های طبیعی بر سلامت سالمندان تحقیق می‌کند، می‌گوید: «تمرکز ما در این تحقیق، بر سالمندان ۶۵-۸۶ سال بود و ما به این نتیجه رسیدیم که کمی نزدیکی با طبیعت مانند شنیدن صدای آب یا صدای زنبورها در میان گل‌ها، می‌تواند چه اثر انکارناپذیری بر سلامت این افراد به‌طورکلی داشته باشد. دسترسی به فضاهای سبز و آبی باعث می‌شود که سالمندان با رغبت بیشتری از خانه بیرون بیایند. این مسئله باعث می‌شود، تحرک بدنی آنها و نیز حضور اجتماعی و عاطفی آنها که از عوامل تعدیل بیماری‌های مزمن، ناتوانی و انزوا است، بیشتر شود.
هرچند جوان‌ترها با حضور در فضاهای سبز و آبی، می‌خواهند از هیاهوی محیط‌های کار دور شوند، شرکت‌کنندگان در این تحقیق حضور در طبیعت را وسیله‌ای برای تحرک بیشتر بدنی و حضور عاطفی و اجتماعی می‌دانستند. بخش بزرگی از غلبه بر بیماری‌های مزمن، ناتوانی و پیشرفت عوارض سالمندی، منوط به حضور در فضاهای سبز و آبی است.
محیط‌های طبیعی این امکان را برای سالمندان فراهم می‌کنند که بتوانند ساختار درست زندگی روزمره را حفظ کنند و در خارج از منزل تحرک بدنی داشته باشند. مهم آن است که بتوان با کاهش ملالت، انزوا و حس تنهایی و نیز افزایش حس هدفمندی و موفقیت، سال‌های سالمندی را کیفیت بهتری بخشید. «هرچند به نظر می‌رسد، تحقیقات ما مبتنی بر درک بصری از ماجرا بوده است، اما باید درک و گفتمانی به وجود آوریم که چگونه محل‌های گردهمایی بسازیم که در سراسر زندگی یک فرد در خدمتش باشند. ما تنها نباید محیط بازی برای کودکانمان بسازیم، باید در کنار زمین‌های بازی کودکان، نیمکت‌های سایه‌داری بگذاریم تا پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌های این بچه‌‌ها بتوانند آنها را تماشا کنند. ما امید داریم که با ارائه نتایج تحقیقاتمان طراحان و سازندگان شهری متوجه شود که هر نسل اماکن خاص روحیات خود را نیاز دارد.»
این تحقیق بین افراد ۶۵-۸۶ ساله ساکن ونکوور انجام شده است، همه شرکت‌کنندگان افراد کم‌درآمد با ۸ ریشه متفاوت نژادی قومی بودند که بین آنها هم افراد سالم دیده می‌شد و هم سالمندان مبتلا به بیماری‌های مزمن.

بهپو