این است تمام وزنه برداری ما در المپیک مونیخ. این جلد نوستالژیک و معروف مجله کیهان ورزشی مربوط است به چهل و هفت سال پیش در مرداد هزارو سیصدو پنجاه و یک. خبر درگذشت دانیل گورگیز (گورگیس نژاد)، ناخودآگاه ما را برد به سمت این عکس. چهره های سرشناشی در آن هستند، از محمد نصیری گرفته تا نصرالله دهنوی، پرویز جلایر، هوشنگ کارگرنژاد، ابراهیم پوردژم، محمدرضا ناصحی و داود ملکی. اما آنکه از همه خوش استایل تر و بلندقدتر است دانیل گورگیز است، نیاز به آدرس دادن هم نیست، نفر اول سمت چپ. بی شباهت به ایتالیایی ها نیست. گوگیز آشوری بود، مثل هنریک تمرز و مثل چارلی بارین چهاربخش در وزنه برداری.

گوگیز اتفاقا زمانی که هنریک تمرز سرمربی تیم ملی بود دوبنده تیم ملی را پوشید. نخستین تجربه بین المللی اش هم میدان بزرگ المپیک بود. مکزیکوسیتی، هزارو نهصدو شصت و هشت. نصیری طلایی شد، جلایر نقره گرفت، دهنوی ششم شد اما گورگیز که در دسته هفتادو پنج وزنه می زد در همان حرکت پرس اوت کرد. مچ پایش ضرب خورده بود و سه بار وزنه صدوچهل را انداخت. با این حال او، دو سال بعد زیر نظر محمد ذهتاب، به آنچه استحقاقش را داشت دست یافت و در بازی‌های آسیایی بانکوک مدال نقره را با این رکوردها به گردن آویخت:
1970 asian games – 75 category*

Press 135 kg*

Snatch 127.5 kg*

C&Jerk 167.5 kg*

Total 430 kg*

یک بار دیگر به عکس نگاه می کنم. محمد عامی تهرانی (مربی تیم با پیراهن سفید) را همین ده روز پیش از دست دادیم و حالا دانیل گورگیز در هشتاد سالگی از میان ما می رود. هر دو در یک دسته وزنی. اولی مربی و دومی شاگرد. روح هر دو عزیز شاد و یادشان گرامی.

پی نوشت: پیکر مرحوم دانیل گوگیز به دلیل جلوگیری از شیوع کرونا، بدون هیچ تشریفاتی در آرامستان آشوریان در اسلامشهر به خاک سپرده می شود.

254 251