رویدادهای بزرگ و شگفت انگیزی در سال‌های گذشته وجود داشته که روال عادی و طبیعی زندگی بشر در جهان را دست خوش تغییر قرار دادند ولی هیچکدام از آنها به اندازه این بیماری (ویروس کرونا) نتوانسته بود، کشورهای بزرگ و کوچک و همه مردم جهان را از غنی تا فقیر گرفته تا کوچک و بزرگ را اینگونه درگیر خودش کند.
 
انسان‌ها در سایه دانش گسترده خود بر بسیاری از مشکلات دنیوی و زندگی مادی غلبه یافته اند ولی در کنار این موفقیت ها و پیروزی های علمی به سکون خاطر و آسایش روان که اساس و زیر بنای زندگی سعادتمندانه است، نه تنها دست نیافته بلکه با پیشرفت های مادی و افزایش وسائل رفاهی، گویی مشکلات معنوی، روحی،  اعصاب و روان بیشتر از قبل شده است. 

ویروس کرونا با تمام سختی ها و مشکلات های فراوان که ایجاد نموده، درس‌های بسیاری به همگی داد. تنها چیزی که می‌تواند اضطراب و مشکلات و بلاها را از بین برده و به انسان آرامش کامل اهدا نماید معنویت، وایمان حقیقی به خداوند متعال است. ایمان حقیقی به الله و معنویت حقیقی باعث: الف. آرامش روحی و روانی، ب. خوش بینی به نظام هستی، ج. کاهش بحران‌ها و اضطراب‌ها، د. عدالت اجتماعی، و. رسیدن به قرب الهی می شود.

انسان مومن و با تقوا در سختی ها و مشکلات، انواع بلاها و بیماری‌ها، از آرامش روانی برخوردار است. خداوند در سوره رعد می فرماید: آنان که ایمان آورده اند، دلشان با یاد خدا آرامش می‌گیرد. آگاه باشید که تنها با یاد خدا دل‌ها آرامش می‌گیرد. ( الا بذکرالله تطمئن القلوب ) 

خیلی از ماها  بلند پرواز بودیم و همیشه در حال برنامه ریزی برای آرزوها، آمال و یک آینده بلند مدت. حال کمی از ویروس کرونا درس گرفتیم که افق برنامه ریزی هایمان را منطقی تر و کوتاه مدت کنیم. امیرالمومنین علی (ع)، در نهج البلاغه می فرمایند: از شدیدترین چیزی که از آن بر شما (مردم) می ترسم دو خصلت است. ۱)پیروی از هوا و هوس، ۲) آرزوی طول دراز و بلند مدت چون شما را حریص بر دنیا می‌کند. 

و از دیگر درس‌های کرونا می‌توان به یاد مرگ بودن را آموخت. سایه مرگی که در اثر گسترش این بیماری بر جهان سنگینی کرده و موجب شده تا خیلی ها به مرگ و آخرت خود فکر کنند و نگاه تازه تری به زندگی امروزه داشته باشیم. در این باره نیز حضرت امام متقین علی(ع) در نهج البلاغه می فرماید: در شگفتم کسی که مرگ را فراموش می‌کند؛ در حالی که مردگان را می بیند.  

یاد مرگ بودن به این معنا نیست که دست از دنیا برداریم و فقط گوشه ای نشسته و پیوسته ذهنمان به یاد مرگ باشد. این درست نیست. باید همانطور که به یاد  مرگ هستیم به فکر دنیا هم باشیم، چرا که تا هنگامی که دنیایمان را درست نکنیم؛ آخرتمان هم درست نخواهد شد. ( الدنیا مزرعه الاخره ) 

ولی باید بدانیم، در دنیا همه چیز فانی است ولی باید بتوانیم به بهترین صورت از آن برای سعادت دنیا و آخرت خودمان استفاده نمائیم.کسی چه می داند، شاید ویروس کرونا هم یکی از ماموران خداست.

ویروس به این کوچکی را، خداوند قادر بر جهان مسلط کرده است که حتی ابرقدرت‌های بزرگ را از مهار آن عاجز کرده تا خیلی ها را از اوج تکبر به پائین بیاندازد تا آن ها خود را هم سنگ دیگران ببینند.

این بیماری همه گیر از فقیر تا غنی، از مومن تا کافر، از سیاستمدار تا شهروند عادی و… را یکسان تهدید می‌کند. باید از این ویروس کوچک درس عدالت بگیریم. همانطور که امام موحدین علی( ع ) در نهج البلاغه فرمودند: عدالت و عدل، پایه و زیر بنای آسمان‌ها و زمین می باشد.

به امید روزی که این ویروس منحوس از کل گیتی رخت بر بندد.

*فعال حوزوی

2727