کشمکش‌های سیاسی، بحث‌های گروهی و جناحی و گاهی تشنج‌های رفتاری باعث می‌شد و می‌شود که موکلین با نگاهی یاس آلود به دارالشورا نگاه کنند. صدالبته اختلاف سلیقه به ویژه در میان سیاست‌سازان و قانونگذاران امری طبیعی و لازم است اما باید مرزبندی و چارچوب‌های این‌گونه اختلاف سلیقه‌ها روشن گردد و تضادهای سیاسی نباید موجب خدشه به جایگاه و اعتبار قوه قانونگذاری گردد. بعضی از نمایندگان که خود را صدای مردم می‌دانند، فقط انرژی سیاسی و تجربی خود را بر یک یا چند مسئله متمرکز می‌کنند و به گونه‌ای برخی از مسائل فرعی را در ردیف مطالبات اساسی مردم جاگذاری می‌کنند. موضوع ورود بانوان به استادیوم‌های ورزشی موردی اساسی است که باید با چاره‌اندیشی صاحب نظران دینی، فرهنگی و اجتماعی حل گردد.
ادامه بحث‌های حاشیه‌ای در این زمینه نباید به جایی برسد که رسانه‌های بیگانه یا نهادهای ورزشی بین‌المللی، در امور داخلی‌مان دخالت کرده و به بهانه حمایت از بانوان علاقه‌مند، رودرروی نهادهای اجرایی کشور بایستند. یعنی این همه متفکر، کارشناس و نخبه از حل یک مسئله اجتماعی ناتوان می‌شوند تا جایی که بیگانگان قدم به میدان می‌گذارند؟ کسانی که خود را صدای مردم می‌دانند آیا نسبت به همه مشکلات موجود در جامعه زنان این‌گونه، حساسیت به خرج می‌دهند؟
مثلا موضوع مشاوره قبل از طلاق یا هنگامی‌که زوجین در دادگاه حاضر می‌شوند تا چه اندازه مورد توجه قانونگذاران به ویژه بانوان نماینده قرار گرفته و می‌گیرد؟ بیش از دو میلیون و پانصد هزار زن سرپرست خانوار در کشور در شرایط اقتصادی حاضر با دهها مشکل ریز و درشت دست به گریبان هستند، چه قدم‌هایی برای کاهش مشکلات این هم وطنان برداشته شده است؟ موضوع خشونت در مورد زنان و کودکان چه چایگاهی از اهمیت در نظر این عزیزان دارد؟ مسئله حقوق زنان در استخدام‌ها چگونه ارزیابی می‌گردد؟ در حال حاضر افزایش بانوان تحصیلکرده و متخصص که بیکاری آزارشان می‌دهد با کدام راه‌حل‌ها روبه‌رو شده است؟
ویرانی برخی از واحدهای تولیدی، افزایش بیکاری روزانه کارگران و عدم رعایت موازین منطقی در خصوصی‌سازی با چه چاره‌اندیشی‌هایی روبه‌رو شده‌اند؟ برای بازگشت واحدهای تولیدی که جایگاه ارزشمند صنعتی و اقتصادی داشتند چه قوانینی تصویب شده؟ چرا کسانی که خود را صدای مردم می‌دانند فقط یک یا دو مشکل را ترجیع بند حرف‌هایشان قرار می‌دهند و با وجود 17 نماینده قانونگذار از بانوان در مجلس، هنوز بسیاری از زنان جایگاه و میزان حقوق خود را نمی‌شناسند، مگر اینکه برخی از موضع گیری‌های این‌گونه افراد حرکاتی در جهت زمینه‌سازی‌های انتخابات بعدی قرار گیرد. رفتارهای شاخص در مجلس یا هر سنگر دیگر با دفاع واقعی و کاربردی از حقوق همه موکلین قابل تفصیل می‌باشد مگر اینکه هنگام رای دادن نیز جنسیت موکلین و نمایندگان موردشناسایی و عمل قرار گیرد.
* دکتر مجید ابهری، رفتارشناس/ * منتشر شده در روزنامه آفتاب یزد 18 مهر98
