نیکولاس کریستوف در مقاله‌ای برای روزنامه نیویورک تایمز می‌نویسد: عبدو سعید، پسربچه چهار ساله بسیار لاغر و نحیفی بود که تنها هفت کیلوگرم وزن داشت و وقتی که او را همین اواخر به بیمارستانی در عدن یمن آوردند، اصلا گریه نمی‌کرد. به خاطر گرسنگی مرگبار کودکانی که قطحی زده یا گرسنگی شدید دارند نه گریه می‌کنند و نه اخم. بجای اینها، به شدت آرام هستند. آنها بی احساس به نظر می‌رسند و صورتی بی روح و حالت دارند. بدنی که در حالت قحطی است انرژی برای گریستن صرف نمی‌کند. هر کالری را برای عملکرد اورگان‌های اصلی ذخیره می‌کند.
عبدو کوچک خیلی زود پس از منتقل شدن به بیمارستان درگذشت. عکاسی به نام ژیل کلارک، دوست من که در آخرین سفرم به یمن او را ملاقات کردم، باز هم در بیمارستان بود و این صحنه را با عکس برداری حفظ کرده است.
تصاویر و عکس‌هایش شاهدی دردآور است اما بسیاری از خانواده‌ها مانند خانواده عبدو اجازه تصویر برداری و عکاسی می‌دهند تا این تصاویر منتشر شوند، چون آنها امیدوارند که جهان این موضوع را درک کند که کودکان از شدت ضعف و گرسنگی می‌میرند و برای اجتناب از مرگ کودکان بیشتر، این خانواده‌ها به کمک فوری نیاز دارند.
تا سال ۲۰۲۰ جهان تقریبا بر قحطی غلبه کرده بود. آخرین قحطی که توسط مقام‌های سازمان ملل گزارش شد، بخشی کوچک از سودان جنوبی را آن هم در چند ماه سال ۲۰۱۷ در برگرفت اما حالا سازمان ملل هشدار میدهد که قحطی در یمن، سودان جنوبی، بورکینافاسو و شمال شرق نیجریه گزارش شده و ۱۶ کشور دیگر هم تقریبا در حال سوق یافتن به سمت این فاجعه هستند.
مارک لوکاک، رئیس کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل در این باره می‌گوید: قحطی حالا برگشته است. اگر ما نسلی شویم که بر بازگشت چنین آفت وحشتناکی نظارت می‌کند، برای چند دهه آینده این یک وضعیت وحشتناک خواهد بود. اما این مساله هنوز قابل اجتناب است.
ما شانس این را داشته‌ایم که در یک دوره هیجان انگیز در تاریخ زندگی کنیم که در آن مرگ و میر کودکان بسیار کم شده، بیماری‌ها و قحطی عقب نشینی کرده، سواد افزایش یافته و رفاه بشری بیشتر شده است.
معمولا در این موقع هر ساله در ستون‌هایی که مطلب می‌نویسم به این مساله اشاره می‌کنم که سال گذشته بهترین سال در تاریخ بشریت از این منظر بوده اما امسال باید بنویسم که سال ۲۰۲۰ بهترین سال در تاریخ بشریت نبوده بلکه سالی پر از بدبختی و فلاکت بود و یونیسف هشدار میدهد که در نتیجه این وضعیت اسفبار، ممکن است ۱۰ هزار کودک دیگر هر ماه از گرسنگی بمیرند.
این پسرفت در کشورهای در حال توسعه به واسطه بی علاقگی، بی تفاوتی و نادیده گرفته شدن در آمریکا، اروپا و سازمان‌های بین‌المللی چون بانک جهانی بدتر هم شده است.
بزرگترین عامل بحران جهانی (در حال حاضر) پاندمی ویروس کرونا است، اما فقط به صورت غیرمستقیم. خارج از جهان ثروتمند، تلفات بالای بچه‌هایی که از گرسنگی می‌میرند یا میانسالانی که به دلیل نداشتن دارو از ایدز جان خود را از دست می‌دهند با مرگ و میر افراد پیری که به دلیل ویروس جان خود را از دست می‌دهند، قابل مقایسه نیست.
امروز مرکز اصلی رنج انسان‌ها، یمن است که سازمان ملل آن را بدترین بحران بشری دنیا لقب میدهد. در حالیکه ما سال نوی میلادی را جشن می‌گیریم، کودکان یمنی چون عبدو از گرسنگی می‌میرند.
رنج یمن واقعا پیچیده است. این کشور همیشه فقیر درگیر جنگ داخلی و محاصره شده توسط عربستان مورد حمایت آمریکا در دولت‌های باراک اوباما و دونالد ترامپ، روسای جمهوری سابق و کنونی این کشور است. مقام‌های دولت اوباما نه به صراحت اذعان داشته‌اند که آنها مرتکب خطا شده‌اند. سوءمدیریت و در کنار اینها، بیماری‌هایی چون وبا و کرونا هم هستند و کشورهای اهدا کننده که بر مشکلات خود تمرکز کرده و چشم‌هایشان را بر روی این درد و رنج بسته‌اند.
خوب اینطوری می‌شود که کودکانی چون عبدو می‌میرند.
اگر نگاهی ساده به تعداد تلفات و بیماران کروناویروس بیندازد، شاید فکر کنید که کشورهای فقیر چه شانسی آورده‌اند. کشورهای در حال توسعه به ویژه در آفریقا به صورت کلی از تلفات بالای ناشی از ابتلا به کرونا جلوگیری کرده‌اند.
اما این مساله ممکن است با موجی از عفونت‌های جدید در حال تغییر باشد و در هر صورت تأثیرات غیرمستقیم ویران کننده‌ای به همراه دارد، به طوری که خود پاندمی ویروس کرونا موجی از همه گیری گرسنگی، بیماری و بی سوادی را در پی دارد. قرنطینه به معنای این است که کارگران فصلی منبع درآمدی ندارند و بیماران مبتلا به سل هم دیگر نمی‌توانند دارو دریافت کنند. کمپین‌هایی برای مبارزه با مالاریا، فلج اطفال، ایدز و کمبود ویتامین آ نیز با آشفتگی و سر درگمی همراه شده‌اند.
عواقب چنین وضعیتی، پایانی ندارد. سازمان ملل هشدار میدهد که فقر و پیامدهای ناشی از کرونا ممکن است ۱۳ میلیون دختر را به سمت ازدواج و کودک همسری سوق دهد. کمپین‌های مختل شده علیه ختنه کردن دختران ممکن است به ختنه بیش از دو میلیون دختر دیگر منجر شود و کاهش دسترسی به وسایل پیشگیری از بارداری ممکن است به ۱۵ میلیون بارداری ناخواسته منجر شود. بانک جهانی می‌گوید، شاید ۷۲ میلیون کودک دیگر هم بیسواد بشوند.
آنجلین موریمیروا، از برنامه “Camfed” که حامی آموزش دختران در کشورهای حوزه جنوب صحرا در آفریقا است، می‌گوید: ما درباره نسل گمشده‌ای صحبت می‌کنیم که پتانسیل آنها به صورت دائمی در نتیجه این پاندمی از بین می‌رود و نابود می‌شود.
یک گروه کارشناس با بررسی این آمارها تخمین می‌زنند که حتی با یک سناریوی متوسط ۱۶۸ هزار کودک دیگر در نتیجه سوءتغذیه به دلیل پیامدهای کروناویروس می‌میرند.
بسیاری دیگر زنده خواهند ماند، اما با اختلال فکری مادام العمری یا در بعضی موارد نابینایی دائمی ناشی از محرومیت در سال‌های ۲۰۲۰ و ۲۰۲۱. این تلفات به دلیل بی تفاوتی در جهان ثروتمند بدتر هم می‌شود.
شاون بیکر، متخصص تغذیه در آژانس توسعه بین‌الملل آمریکا نیز می‌گوید: بزرگی این مسئله یک بی عدالتی است، اما حتی وجود راه حل‌های قدرتمند و اثبات شده که در مقیاس درست ارائه نمی‌شوند بی عدالتی بیشتری در پی دارد.
برخی از کشورهای فقیر قادر هستند تا یک پنجم جمعیت خود را در ۲۰۲۱ واکسینه کنند و این مساله بدان معناست که پاندمی در سراسر جهان می‌ماند و کشورهای فقیر را آزار میدهد.
گایل اسمیت از “وان کمپین” خواستار سه نوع اقدام برای کمک شده است: تلاش‌های بیشتر برای توزیع واکسن در سطح جهان، تسویه بدهی و کمک از جانب کشورهای ثروتمند.
اگر جهان به این بحران با شدت بیشتری رسیدگی کند، سال ۲۰۲۱ را می‌توان به عنوان یک کورسوی امید به یادآورد. اما این کابوس یک بحران دیرپا در کشورهای فقیر و یک نقطه عطف است که به پیشرفت برای بشریت پایان میدهد.
310 23310
