سینماسینما، محسن جعفری راد:

از یک فیلم جاه طلبانه چه انتظاراتی داریم. فرم بصری مهندسی شده،طراحی صحنه و لباس دقیق،شخصیت پردازی های ملموس، بازی های متقاعد کننده و از همه مهمتر یک روایت باورپذیر که شما را وارد یک جهان معنایی تازه کند و سرخپوست این کار را می کند. شخصیت نعمت با بازی نوید محمدزاده -که همچنان با بازی هایش ما را شگفت زده می کند- خوب پرورده شده و فضای اختناق آور زندان و آن وهم و تشویش و نگرانی نعمت و اطرافیانش به خوبی به مخاطب منتقل می شود. خانم مددکار هم حضوری به اندازه دارد هم تعلیق ایجاد می کند و هم چاشنی عشق را به این فضای سنگی اضافه می کند و کمی تلخی و سختی فیلم تعدیل می شود. همه چیز خوب پیش می رود، جز پایان بندی فیلم که به نظرم نه این اینکه پایان بندی خوبی نیست بلکه می توانست بهتر باشد. نعمت می خواهد نشان دهد که برنده شده. هم به زندانی فراری و هم به معشوقه اش و هم به همه،می خواهد نشان دهد که زیرک است و لیاقت ارتقای درجه را دارد. این بازی ، بازی برد و باخت است اما علت اینکه زندانی را رها می کند،می شد بیشتر در طول فیلم نشانه گذاری شود و ما تغییر و تحول درونی او را بیشتر متوجه می شدیم. اما در همین شکل کنونی هم فیلم یک سرو گردن از فیلم های دیگر جشنواره بالاتر است. به خصوص در کارگردانی که جاویدی نسبت به ملبورن چند قدم رو به جلو رفته،هومن بهمنش که لیاقت سیمرغ را برای بار چندم دارد،محمدزاده که این بار از عهده ایفای یک نظامی خشک و با دیسیپلین دهه چهلی به خوبی برآمده – از تغییر در طرز راه رفتن تا صدای بم شده و لحن خفه و قامت افراشته و نگاه سرکوب گرانه و لبخندهای کمرنگ که قطعا غیر از کارگردانی،چهره پردازی هم در آن موثر بوده است- و اگر سیمرغ برد،متعجب نمی شویم و دیگر اجزای فیلم که هر یک نشانه ای از یک فیلم جاه طلبانه اند که اگر پایان بندی متقاعدکننده تری داشت؛ می شد به مرز یک فیلم کامل نزدیک شود.
طبعا داستان فیلم انقدر کم حجم است که با هر اشاره ای، به راحتی تمام آن لو می رود، پس به آن اشاره ای نمی کنم – برعکس برخی منتقدان که عشق لو دادن داستان کامل فیلم را دارند! و برای شور و شعور مخاطب هنگام اکران جشنواره ای و صنعت سینما در اکران عمومی هم احترامی قائل نیستند- فقط اینکه جاویدی نشان می دهد در دهه غبارآلود دهه ۴۰ می توان با یک زندان پر یا خالی، فضایی تاویل پذیر ساخت و این دستاورد مهمی است.فیلمی که با نگاهی ظریف به هنرهایی مثل سینما و موسیقی- موسیقی فیلم به شدت خیال انگیز و در خدمت فضاسازی است- و نقاشی –نگاه خلاقانه بهمنش به ابر و باران و … و … ما را مهمان خودش می کند.