سینماسینما، محسن جعفری راد: 

خب خدا را شکر! در بحبوحه فیلم های درجه چندمی که هی می خواهند برشی از زندگی رئالیستی جامعه ایرانی باشند،همایون غنی زاده خلاف جریان آب حرکت کرده و با سه کاراکتر و یک لوکیشن،نگاه ابزورد (عبث نما) خود را به تمام اجزای روایت و ساختار تسری داده است که واقعا جسارت می خواهد. جسارت می خواهد در سینمایی که اغلب جوان ها کپی کار شده اند و اغلب پیشکسوت ها ،تله فیلم می سازند،فیلم اول یک کارگردان تئاتر تا این حد خیال انگیز،وهم ناک و رازآلود باشد. تدوین پر برش،طراحی صحنه ظریف،ارجاع به فیلم ها و سریال های مهم ایرانی و خارجی، بازی های مسحور کننده به خصوص علی نصیریان که واقعا قابلیت گرفتن سینرغ را دارد در کنار هوشمندی غنی زاده در طراحی یک پازل به ظاهر ساده و به باطن عمیق و غنی و.چند لایه،فیلم را جزو بهترین ها تا روز چهارم قرار می دهد.
. روایت یک سلمانی،یک استاد و یک عشق بازیگری و … که هم موضعی سیاسی و اقتصادی دارد و هم می تواند یک فیلم روان شناختی تعبیر شود. (هر گونه اشاره بیشتری، داستان فیلم را لو می دهد!)
البته فیلم ضعف هایی هم دارد. از جمله مدت زمان زباد فیلم که می شد، با یک تدوین بی رحمانه از آن کاست و به ایجاز روایت کمک کرد،یا تصویرپردازی های گاه غلو شده که توضیح واضحات است یا شیفتگی پیش از حد کارگردان از جلوه هلی بصری و شنیداری. اما با وجود این ضعف ها،غنی زاده ما را مشتاق می کند که یک کارگردان تجربه گرا به معنای دقیق کلمه در راه است.
برخی از دوستان همکار،فیلم را تصنعی و ادایی و پر افاده و گنگ دانسته اند. طبیعی است ! چون برای کسانی که سینما را فقط با خط کش روابت کلاسیک و سبک رئالیستی اندازه می گیرند و تمربن دیدن چنین فیلم هایی را ندارند،فیلم هایی مثل مسخره باز از نظرشان مسخره باشد! اتفاقا چه خوب که رویکردشان مشخص می شود. در واقع فیلم هایی مثل مسخره باز این حسن را هم دارد که به راحتی منتقد باسواد را از منتقدنمای میرزابنویس تفکیک می کند!
به هر حال به زعم نگارنده، به جمع فیلم های چهار ستاره یعنی غلامرضا تختی، شبی که ماه کامل شد،فیلم مسخره باز هم اضافه شد تا ببینیم پرویز شهبازی و سعید روستایی و دیگران چه می کنند