به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، رضا نصری کارشناس سیاست خارجی در گفتگو با خبرآنلاین به سیاست فشارحداکثری و تحریم های ظالمانه آمریکا علیه ایران و تلاش وزارت خارجه برای عبور از این بحران می گوید: تلاش دکتر ظریف این است که از همه ظرفیت‌های دستگاه دیپلماسی ایران و از توان رسانه‌ای خود برای رفع موانع و تسهیل روند کنترل ویروس کرونا استفاده کند. او حتی سفارتخانه‌های ایران را هم مامور کرده که تجربیات و راهکارهای علمی و عملی سایر کشورها را به ایران منتقل کنند تا هرچه سریع‌تر کشور بتواند از این گردنه سخت عبور کند. دکتر ظریف در نامه‌ای که اخیراً به دبیرکل سازمان ملل نوشته محدودیت‌ها و موانعی که تحریم بر سر راه مهار ویروس کرونا ایجاد کرده را برشمرده؛ و اکنون در حال رایزنی برای اِعمال فشار به دولت آمریکاست تا تحریم‌ها را ملغی کند.
در واقع، یک نکته مهم که لازم به یادآوری است این است که مشکل ایران در بحران کنونی فقط «کمبود دارو و تجهیزات پزشکی» نیست. مشکل اصلی ایران این است که اتخاذ تدابیر ضربتی و موثر – مانند قرنطینه شهرها، منع عبور و مرورو تعلیق فعالیت‌های اقتصادی – مستلزم پول زیاد و دسترسی ایران به منابع کلان مالی است و امروز – بعد از تحمل دو سال تحریم و «فشار حداکثری» – این پول و منابع همچنان از ایران دریغ می‌شود. در مقام مقایسه، دولت ایتالیا تا کنون بودجه‌ای معادل ۲۸ میلیارد دلار و دولت بریتانیا بودجه‌ای معادل ۳۹ میلیارد دلار برای کنترل شیوع کرونا، احیای کسب‌وکار آسیب‌دیده و ممانعت از سقوط اقتصاد در نظر گرفته‌اند. دولت ایران در شرایط تحریم و چه کسری از این پول را می‌تواند هزینه کند؟ برایان هوک سال گذشته گفت «تا سال آینده (یعنی امسال) ۵۰ میلیارد دلار یا معادل۴۰٪ بودجه سالانه ایران به این کشور ضرر خواهیم زد». امروز کارشناسان و مردم توقع دارند دولت ادارات و کارخانه‌جات را تعطیل کند، عبور و مرور را محدود کند و حتی شهرها را به طور کامل قرنطینه کند. اما چطور دولتی که در خوش‌بینانه‌ترین حالت چنین زیانی متحمل شده می‌تواند به راحتی امروز هزینه‌های این تدابیر سفت‌وسخت را پرداخت کند؟
حقیقت این است که برای مهار بحران کرونا امروز پول از دارو مهم‌تر است. لازم است از یک سو افکار عمومی جهان را متوجه این موضوع کنیم که مشکل ما فقط «دارو» نیست و از تمام ظرفیت‌های دیپلماتیک و سیاست خارجه نیز برای رفع موانع مالی استفاده کنیم؛ و از سوی دیگر لازم است در داخل هم به دولت برای تأمین هزینه‌ها تا حد ممکن کمک شود. جدا از کمک‌های مردمی، ده‌ها سازمان و موسسه در ایران وجود دارد که سالانه میلیاردها تومان از دولت بودجه دریافت می‌کنند. اغلب فعالیت‌های آنها هم فعالیت‌های ارشادی و تبلیغاتی است که در شرایط بحرانی کنونی موضوعیت چندانی ندارد. آنها می‌توانند در این مقطع حساس از این بودجه‌ها صرف‌نظر کنند یا دست‌کم آنچه در اختیار دارند را در خدمت بیمارستان‌ها، مراجع درمانی، ستاد مبارزه با کرونا و مهار این پاندمی خطرناک قرار دهند. این حداقل وظیفه ملی همه ماست.
درباره موانع خارجی، با این وضعیت شما کمک ها را چه طور ارزیابی می کنید؟ آیا آنها با موانع سوئیفت و تبادل تجاری با ایران برخورد نکرده اند؟ ضمن اینکه ایران وارد لیست سیاه اف ای تی اف شده است.
کمک‌های مقطعی و موردی – چه از سوی دولت‌ها و چه از سوی سازمان‌های بین‌المللی – مفید است اما در بلندمدت کفایت نمی‌کند. حتی اگر دولت آمریکا اعلام کند موانع دارویی یا حتی بانکی لغو شده، باز هم «موانع روانی» فراوانی وجود دارد که موجب می‌شود همتایان خارجی از کار با ایران منصرف شوند. قرار گرفتن ایران در لیست سیاه FATF هم – که واقعاً می‌توانستیم از آن جلوگیری کنیم – طبیعتاً کمکی به ماجرا نکرد! اگر بحران کرونا ماه‌ها تداوم پیدا کند، به احتمال زیاد ایران دچار مشکلات فراوانی خواهد شد. در نتیجه، آنچه در بُعد بین‌المللی ضرورت دارد لغو کامل تحریم‌ها یا دست‌کم تعلیق تحریم‌ها تا پایان شیوع بیماری است. این درخواستی است که باید دولت ایران، کارشناسان مستقل ایرانی، ایرانیان مقیم خارج از کشور، انجمن‌های تخصصی و پزشکی، سازمان‌های غیردولتی ایرانی و غیرایرانی با جدیت تمام پیگیری کنند. لازم است «سازمان بهداشت جهانی» نیز – به عنوان یک ارگان غیر سیاسی و علمی و به عنوان مهم‌ترین مرجع مقابله با این پاندمی خطرناک – از مساعی جمیله و وزن کارشناسی خود استفاده کند تا دولت آمریکا را به لغو یا تعلیق تحریم‌ها (مطابق قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت) متقاعد سازد یا دست‌کم سایر دولت‌ها را – با استدلال‌های علمی و فنی خود – به عدم اجرای تحریم‌ها فرابخواند.
مشروح این گفتگو را اینجا بخوانید.
310 310
