این کشور به بهانه نابودی سلاح‌های کشتار جمعی وارد ورطه عراق شد که این بهانه نیز بی‌اساس بود و در ادامه تحقیقات مشخص شد که این مبحث از اساس کذب بوده است. بسیاری از مردم و چهره‌های عراقی به علت آنکه آمریکا صدام را سرنگون کرده است از این اقدام حمایت کردند. به علت آنکه سایه یک دیکتاتور را از سر آنها برداشت.

در این میان یک تجربه تاریخی مغفول ماند و آن اینکه مبارزه با دیکتاتور با اتکا به نیروی خارجی منجر به وابستگی‌هایی خواهد شد که شاید بدتر از تحمل دیکتاتوری و استبداد باشد. نیروی خارجی عمل‌کننده در کشور پس از سرنگونی به واسطه منافع خود اقدامات آتی را انجام می‌دهد و توجهی به منافع مردم کشور آزاد شده ندارد. پس از سال 2010 مقوله کاهش نیروهای آمریکایی در عراق مطرح شد و بسیاری بر این باور بودند که دیگر حضور نظامی آمریکا در عراق معنایی ندارد.

عراق صاحب یک قانون اساسی شد و عملا دولت و مجلس بر این کشور حاکم شد و کشوری که در یک چارچوب مشخص استوار شده است دیگر نیازی به حضور نیروی خارجی ندارد اما به علت گسترش روزافزون ناامنی در عراق، ایالات متحده بهانه‌ای برای تداوم حضور نظامی خود در عراق پیدا کرد. در حالی که بسیاری از عراقی‌ها معتقد بودند حضور آمریکا در عراق یکی از علت‌هایی بود که داعش و گروه‌های تکفیری ایجاد ناامنی می‌کردند.

در این میان گروه‌های صدر و فتح بیشترین اعلام مخالفت را با حضور آمریکا در عراق کردند. باید خاطرنشان کرد برخی جریانات شیعه در آن زمان همچون جریان حکیم موافق حضور آمریکا در عراق بود اما آنچه که امروز اهمیت دارد این است که نهادهای قانونی زیادی در عراق وجود دارد که بتواند آمریکا را از این کشور اخراج کند همانطور که مصوبه‌ای نیز در این زمینه به تصویب رساند. با وجود تمام این فشارها تنها راهی که باعث می‌شود آمریکا در عراق تا امروز باقی بماند توافق با برخی شخصیت‌های عراقی است که صرف هزینه‌هایی در این زمینه نیز دور از ذهن نیست و در گذشته نیز شاهد چنین اتفاقاتی بوده‌ایم، اما با این ترفند آمریکایی‌ها نمی‌توانند مدت زیادی در عراق بمانند زیرا افکار عمومی را نمی‌توان با هیچ‌روشی فریب داد.

غالب اهل سنت و کردهای عراق نیز تمایلی به حضور آمریکا در عراق ندارند و تجربه عدم حمایت آمریکا از کردهای سوریه در تشدید این باور در میان آنها تاثیر بسزایی داشته است. مقوله‌ای که این روزها عراق به آن فکر می‌کند،‌ اخراج نظامیان این کشور با کمترین هزینه است. مقوله‌ای که جز با اتحاد میان گروه‌های سیاسی مختلف این کشور به دست نمی‌آید و تلاش‌های جانبی بدون وجود این مقوله به سرانجام نمی‌رسد. اتحادی که می‌تواند منجر به موفقیت عراق در سایر عرصه‌ها شود.

* تحلیلگر مسائل بین‌الملل
 * منتشر شده در روزنامه آرمان ملی | چهارشنبه سوم اردیبهشت ۹۹