به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، گیلاد آتسمون نویسنده صهیونیستی در آستانه انتخابات برای وترنز تودی در مقاله ای به فرو پاشی اسرائیل پرداخت و نوشت:

فضای دو قطبی اسراییل دیگر دو قطبی معمول اشکنازی و یهودی عرب (سِفاردی) نیست. قطبی شدن کنونی بر اساس ایدیولوژی، طایفه، مذهب و فرهنگ است نه بر پایه چپ و راست سیاسی چرا که یهودیان اسراییل حتی  زمانی که وانمود به چپ بودن می کنند گرایش سیاسی به راست دارند.

هر چند که برخی از منتقدان پر سر و صدای اسراییل همچون گیدیون لوی، شلومون سَند و اسراییل شامیر و سایرین، از بنیادگرایی یهودی و سیاست اسراییل انتقاد می کنند، اما در اسراییل چیزی به نام چپ سیاسی وجود ندارد. سیاست اسراییل دست یک عده راست افراطی و باز سیاسی افتاده است. در عمل، تنها چپ سیاسی کنست (مجلس اسراییل) همان ائتلاف احزاب عربی داخل اسراییل (Arab Joint List Party) است. البته این وضع اصلا جای تعجب ندارد. بارها در سالهای پیش نوشتم که یهودیان چپ گرا یک عده احمق های باهوش هستند زیرا یهودیت یک مفهوم قبیله گراست و چپ سیاسی معنای جهانی دارد. قبیله گرایی و جهانی بودن مثل آب و روغن هستند و با هم در نمی آمیزند.

چیزی که عجیب است این است که فضای سیاسی اسراییل، به رغم قطبی شدنش بیش از هر زمان دیگر بر سر عقاید ناسیونالیسی و اعتقاد به برتر بودن نژاد یهودی متحد شده است.

سوال این است که اگر اسراییلی ها تا این اندازه متحد هستند پس چرا رژیم یهودی نتوانسته دولت تشکیل دهد؟

یار غار سابق نتانیاهو، اویگدور لیبرمن که از ناسیونالیست های افراطی است، دیروز در تحلیل بن بست سیاسی اسراییل گفت نتایج انتخابات از همین الان قطعی است و جناح های «ارتدوکس افراطی» و « یهودیان مسیح باور» به ترتیب 61 و 62 کرسی  را تصاحب خواهند کرد. رهبر حزب ناسیونالیستی و فناتیک«اسراییل خانه ما (Yisrael Beiteinu)»، می گوید که اگر حداقل 70 درصد واجدان شرایط رای دادن در مناطق «غوش دان (Gush Dan)» و «شارون» در انتخابات شرکت نکنند، دولت شریعت محور (Halacha government)  دراسراییل شکل خواهد گرفت.

لیبرمن گفت «اگر یهودیان سکولار تل آویو در انتخابات شرکت نکنند، باید در انتظار تشکیل حکومت یهودی بر پایه شریعت (Halacha State) و زندگی زیر سایه دولت افراطی راست نتانیاهو باشیم». به نظر می رسد که لیبرمن در پی ثبات سیاسی در اسراییل است. هر چند که لیبرمن و نتانیاهو در رابطه با موضوعات ملی و امنیت اسراییل حکم دوقلو را دارند اما رقیب سرسخت هم هستند و با یکدیگر به شدت درکش و قوس بوده اند.

نتایاهو سالهاست که فهمیده در غیاب یک دولت راست افراطی و قوی در اسراییل، باید درانتظار پشت میله های زندان – که سرنوشت مشترک سران سیاسی اسراییل است – باشد. شرکای معمول سیاسی نتانیاهو، احزاب راست افراطی و ارتدوکس هستند. البته لیبرمن از نظر ایدیولوژیک مشکلی با این ائتلاف ندارد اما از طرف دیگر، تصمیم او نقش مهمی در حیات سیاسی اش دارد. لیبرمن همین چند وقت پیش بود که دریافت هواداران سیاسی اش – که یهودیان مهاجر از شوروی سابق هستند و بسیاری از آنها از (نظر خاخام ها) یهودی به حساب نمی آیند و مورد آزار و اذیت خاخام ها قرار می گیرند – احزاب یهودی ارتدوکس را دشمن دیرینه ی خود می دانند. هر چند بسیاری از این یهودیان روسی و اوکراینی از نظر گرایش سیاسی راست افراطی به حساب می آیند اما خاخام ها را برای حیات خود تهدیدی جدی می دانند.

البته لیبرمن می توانست یک ائتلاف سیاسی تشکیل دهد که نتانیاهو در راس آن باشد و بدنه ائتلاف متشکل از حزب خود لیبرمن، حزب کار، حزب ائتلافی میانه روها و لیبرال ها (Kachol Lavan) و سه تن از ژنرالهای اسراییلی باشد. چنین ائتلافی می توانست 80 کرسی کنست را تصاحب کند که این تعداد برای تشکیل یک دولت قوی کافی بود اما از طرفی مشکل این بود که این ائتلاف حاضر به پذیرش مصونیت نتانیاهو نبود.

در اینجا نتانیاهو دست به قمار زد و در پی تشکیل یک دولت مذهبی راست افراطی و البته ضعیف رفت که هر چند ممکن است عمر طولانی نداشته باشد اما به زندان افتادن نخست وزیر را به تاخیر می اندازد.

نزاع مزبور آن هم در کانون سیاست اسراییل، گویای اوضاع رژیم یهودی و هول و هراس اش است. اسراییل به سرعت در حال تبدیل شدن به یک رژیم یهودی ارتدوکس است. جمعیت یهودیان ارتدوکس اسراییل از رشد سریعتری نسبت به سایر فرقه های یهودیان برخوردار است. در ضمن، آنها از فقیرترین مردم هستند و در جامعه دچار شکاف اسراییل، 45 درصدشان زیر خط فقر زندگی می کنند.

طبیعی است که آدم فقیر گرایش سیاسی چپ داشته باشد اما یهودیان توراتی اسراییل، ناسیونالیست های فناتیکی هستند که از نتانیاهو و حزبش حمایت می کنند.

پروفسور دَن بن دیوید استاد دانشگاه تل آویو به تازگی هشدار داده که موجودیت اسراییل ممکن است  در عرض دو نسل از بین برود. او به رشد خیره کننده ی موالید در میان یهودیان ارتدوکس افراطی اشاره می کند و پیشبینی می کند که اگر وضع به همین منوال پیش برود، 49 درصد جمیعت اسراییل تا سال 2065از این طبقه خواهند شد. ارتدوکس های افراطی در پی آن هستند که ظرف یک نسل یا کمتر کنست را تصاحب کنند.

بن دیوید می گوید که وابستگی ارتدوکس ها به برنامه های رفاهی دولت، منجر به زوال اقتصادی اسراییل خواهد شد. این موضوع از نظر اقتصادی به اندازه کافی مخرب است و به آن این را هم اضافه کنید که اکثر مدارس خاخامی از گنجاندن دروسی چون علوم، ریاضی و انگلیسی در برنامه درسی خود سرباز می زنند. حاصل این خواهد شد که اسراییل دارد جمعیت روبه رشدی را پرورش می دهد که از آموزش لازم برای برآورده کردن نیازهای «بخش هایتک (hi-tech society)» برخوردار نیست و این یعنی گرفتار شدن ما  در نزاع برای بقا.

تصویری که از اسراییل در بالا ترسیم شد عجیب است.  هر چه ماهیت مذهبی و ناسیونالیستی اسراییل یهودی تر و بنیادگرایانه تر می شود، به موازات آن انشقاق در اسراییل بیشتر می گردد. مهاجران روسی این احساس را دارند که زندگی با ارتدوکس های افراطی غیر ممکن است و ارتدوکس ها نیز همین نظر را درباره مهاجران روسی دارند.سکولارهای تل آویو، در پی آن هستند که شهرشان در مسیر نیویورک شدن پیش برود. چپ های اسراییل در خارج از اسرایییل به دنبال تبلیغ آزادی جمعیت دگرباشان (LGBT) هستند تا به این ترتیب تصویر مثبتی از اسراییل ارایه کنند و در عمل خود را از مناقشه اسراییل و فلسطین کنار کشیده اند.

شهرک نشینان یهودی هم که (به جای راه حل دو دولت – دو ملت برای رفع  مناقشه)  طرفدار«راه حل دو دولت یهودی» هستند. آنها در پی این هستند که کرانه باختری بخشی از اسراییل شود. یهودیان ارتدوکس هم که اصلا به هیچ موضوع سیاسی ای اهمیتی نمی دهند و می دانند آینده رژیم یهودی متعلق به آنهاست. بنابراین تمام تلاش شان این است که از اقلیت سکولار اسراییل به عنوان گاو شیرده استفاده کنند. در راس همه اینها با بی بی (نتانیاهو)  روبرو هستیم  که برای بقا می جنگد و جنگهایش هر لحظه ممکن است به درگیری بین المللی منجر شوند.
به لطف این اوضاع در داخل اسراییل، فلسطینیان در وضعیت نسبتا خوبی به سر می برند. آنها فقط باید برای بقا بجنگند اما این اسراییل است که به نظر می رسد بدترین دشمن خودش است.

منبع:وترنز تودی  /مترجم – حامد ضرغامی

310 310