مارک آلموند مدیر موسسه تحقیقات بحران در آکسفورد در تحلیلی به بررسی آینده سیاسی اردوغان پرداخته است. در فرازهایی از این تحلیل که در روزنامه تلگراف منتشر شده آمده است: سیاستمداران اپوزیسیون، سبک استبدادی رئیس جمهور اردوغان را به دلیل ممانعت از کار امدادرسانی و در واقع اجازه دادن به پروژه های ساختمانی نامرغوب توسط شرکت هایی که ادعا می شود متعلق به نزدیکان سیاسی او هستند، سرزنش می کنند. این اتهامات سم سیاسی در آستانه انتخابات ۱۴ مه است. همه در ترکیه به یاد دارند که چگونه آخرین زلزله بزرگ در سال ۱۹۹۹ راه را برای پیروزی اردوغان در انتخابات سال ۲۰۰۲ هموار کرد، زمانی که سکولارهای حاکم توسط رای دهندگانی که به دلیل استانداردهای ساختمانی سست و فساد خشمگین شده بودند، بیرون رانده شدند.

تعداد کمی در غرب موج خوش بینی را که سالهای اولیه قدرت اردوغان در خارج از کشور ایجاد کرد را به خاطر دارند. او به عنوان یک مسلمان دموکرات در امتداد خطوط دموکرات مسیحی آلمان تلقی می شد و تمایلات اقتدارگرایانه او به عنوان یک گسست قاطع با سیاست قدیمی تلقی می شد.

از زمان آغاز جنگ داخلی سوریه، رویکرد انحرافی اردوغان به متحدانش در ناتو آشکار شده است. او از عضویت در ائتلاف به عنوان پوششی برای ادعای خود بر قدرت نظامی ترکیه در منطقه استفاده کرده است و با روسیه ولادیمیر پوتین همدلی کرده و با مسکو برای شکستن تحریم‌های غرب پس از حمله به اوکراین همکاری کرده است.

تقریباً ۲۴ ساعت قبل از زلزله، بازی با کارت ملی گرایی به نظر می رسید که اردوغان را به یک دوره ریاست جمهوری دیگر برساند. وزیر کشور او، سلیمان سویلو – صدای ضد آمریکایی – پس از حمله تروریستی اخیر در استانبول، تسلیت ایالات متحده را رد کرد. اکنون سویلو مسئول هماهنگی امداد با کشورهای کمک کننده است که او و اردوغان از آنها سوء استفاده کرده اند. کشورهایی که آنکارا به دنبال برچسب زدن به حامیان تروریسم کرد بهانه اردوغان برای جلوگیری از ورود سوئد به ناتو است.

ایجاد وضعیت اضطراری پس از ویرانی های زلزله و بی نظمی و غارت در مناطق ویران قابل درک است. اما سانسور اردوغان از رسانه‌ها و تهدید او مبنی بر اینکه «دست سنگین» دولت ترکیه بر سر هر کسی که نظم و قانون را بر هم بزند فرود می‌آید، می‌تواند باعث لغو رأی‌گیری یا بهم زدن نتایج آن شود.

اردوغان خود را در موقعیتی نادر آسیب پذیر یافته است. او به‌عنوان مسلمانی مؤمن، مقصر این فاجعه را به جای معیارهای سست دولتش، به خواست خدا ربط داده است. بسیاری از ترک‌ها به این فکر می‌کنند که آیا او شکست انتخاباتی را به عنوان تأیید خدا می‌پذیرد. در جنوب، جنگ داخلی سوریه و بحران پناهجویان یادآور شومی است که چنین فروپاشی اجتماعی برای بقیه ما چه معنایی دارد. اگر ترکیه پس از انتخابات مورد مناقشه در میان آوارها و سختی‌های ناشی از زلزله وارد یک بحران سیاسی شود، مطمئناً امواج شوک غرب را فرا خواهد گرفت.

۳۱۱۳۱۱