ترجمه اختصاصی نوریاتو: نورمن برنت در سال ۱۹۸۱ در برلین شرقی سابق متولد شد. او عکاسی آلمانی است که بین دو شهر لندن و برلین در رفت و آمد است. برنت دانش آموخته عکاسی از دانشگاه وستمینستر لندن است. موضوع اصلی کارهای او در ارتباط با افراد، فرهنگ ها و اهمیت سیاسی مکان ها است. می توان گفت کارهای برنت ترکیبی از عکاسی مستند و مفهومی است.
به گزارش مجله عکس نوریاتو، در استیتمنت یکی از مجموعه عکس های نورمن برنت با عنوان «به آتش کشیدن خانه» آمده است:
این مجموعه نوعی مطالعه عکس محور درباره گرافیست های دیواری برلین است. « به آتش کشیدن خانه» برای اولین بار نگاهی عمیق به این گرافیست ها می اندازد. در مقابلِ پشت صحنه ی سطوح قابل دسترس و غیرقابل دسترس عمومی ای که در خیابان ها دائما رویشان چیزی نوشته می شود و حضور دائم سوژه ها در رسانه ها در ارتباط با نظارت فضای عمومی و همین طور هزینه های رو به افزایش پاک کردن نقاشی ها و نوشته ها برای شرکت های حمل و نقل و در آخر جریمه های سختگیرانه تر برای جرائم گرافیستی، نورمن برنت تصمیم گرفت تا ۵ سال زمان برای این پروژه صرف کند تا بتواند به شیوه خود سوژه ها و نقاشی های دیواری گرافیستی را مورد بررسی قرار دهد.
او جدا از کلیشه ها و با تصمیمی آگاهانه درباره خودداری از ارائه تصویرهای گرافیکی، تلاش می کند تا نقاشان ناشناخته دیواری برلین را معرفی کند و چهره ای انسانی از آنها در مقابل تعریفی که از کارهای غیرقانونی آنها می شود، ارائه دهد. بر خلاف همراهی با این گرافیست ها در ماجراجویی های شبانه و گرافیستی شان، برنت تصمیم گرفت تا جایگزینی بی سر و صداتر انتخاب کند و فقط پرتره هایی از خود آنها به تصویر بکشد.
مجموعه عکس «به آتش کشیدن خانه» شامل ۸۰ پرتره از گرافیست هایی می شود که شیوه های اجرایی بسیار متفاوتی با یکدیگر دارند. این مجموعه شامل دو بخش از عکس های پرتره گرافیکی مختلف می شود. در بخش اول، برنت گرافیست هایی را با دوربین متوسط آنالوگ خود ملاقات می کند و تلاش می کند تا بر مفهومی دقیق تمرکز داشته باشد. مفهومی که شامل دو پرسش مهم می شود: ۱٫ در کدام محل باید از آنها پرتره بگیرد؟ ۲٫ چگونه اشخاص می خواهند خودشان را در معرض نمایش بگذارند؟
در بخش دوم این مجموعه، برنت از گرافیست هایی با دوربین پولاروید خود در ایستگاه های مترو برلین عکاسی می کند به طوری که کاملا آن افراد قابل تشخیص و احتمالا قابل شناسایی باشند. سپس عکس های پولاروید را به آنها بر می گرداند و از آنها اجازه می گیرد تا از این عکس ها در عکس هایش استفاده کند و احتمالا به چاپ برساند. پرتره های حاصل به روشنی نشان می دهد که رابطه ای شدید میان دیده شدن و نامرئی ماندن، شناخته شدن احتمالی و شناسایی احتمالی توسط شخص دیگر یا حتی پلیس وجود دارد.
در نهایت باید گفت که این پروژه تبدیل به کتابی تحت عنوان «به آتش کشیدن خانه» شد. کتابی که شامل ۸۳ مصاحبه با گرافیست های دیواری است و تصویری صمیمی از شخصیت های اصلی عکس ها ارائه می دهد.
مترجم: سعیده فراهانی
نوشته به آتش کشیدن خانه اولین بار در مجله نوریاتو | رسانه جامع هنرهای تجسمی پدیدار شد.
