سینماسینما، پریسا ساسانی
مستند سینمایی «بزم رزم» از آن دسته از فیلم هایی است که بخش مهمی از تاریخ معاصر در حوزه موسیقی را مطرح می کند و فیلمساز بدون جانبداری سراغ موضوع می رود. موضوعی که خواه ناخواه اذهان را به قضاوت وا می دارد. قضاوتی متعلق به آن دوران. بخش مهم مستند «بزم رزم» به بیان رویکردهای موسیقایی و وضعیت این هنر ارزنده ایرانی پس از انقلاب باز می گردد در واقع فیلمساز با نگاه تاریخ نگارانه بخش مهمی از شرایط تغییر جامعه و وضعیت ایران را بعد از تغییر حکومت به تصویر می کشد.
سید وحید حسینی کارگردان مستند سینمایی «بزم رزم» در ساختن این فیلم مانند یک شاهد و قصه گو در نقش یک «پرسه زن» (براساس نظریه ای به همین نام از والتربنیامین، نظریه پرداز و از اعضای مکتب فرانکفورت) ظاهر شده و آگاهانه براساس یک طرح و فیلمنامه جامع و با استفاده از تصاویر آرشیوی ناب و یا کمتر دیده شده، آنچه که در نظر دارد را بر پرده نقره آورده است و فیلم مستندی شایسته از سرنوشت مردم و سرزمینی را روایت می کند که نمی دانند قرار است چه روزگاری را در روزهای پس از انقلاب آغاز کنند. در ادامه همین مردم مجبور شدند هشت سال جنگ تحمیلی را با همه سختی ها تحمل و پشت سر بگذارند.
فشارهای ایدئولوژیک برای از بین بردن موسیقی در ایران از یک سو، مقابله و مبارزه شیدایی ها و چاووشی ها برای زنده نگه داشتن حداقل نامی از موسیقی ایرانی و موسیقی ردیف دستگاهی از سوی دیگر و دست آخر حماسه سرایی های ویژه آهنگرانی ها و فولکورخوانی ها برای زنده نگه داشتن یاد و خاطر جهان آراها و شهدای گمنام، باعث پیدایش آشفته بازار سیاسی، فرهنگی و اجتماعی در آن دوران شده بود و کارگردان مستند «بزم رزم» توانست روایت خط به خط از سرنوشت موسیقی ایران از زمان قبل از انقلاب و تا ۱۰ سال پس از آن را به تصویر بکشد. روایتی که در این مستند علاوه بر فیلمنامه درست با تدوین به جا و همچنین حضور چهره های تاثیرگذار آن دوران خیلی تمیز و بدون حتی یک سکانس کم و زیاد ثبت شد.
درباره این مستند سینمایی نقدها و نقل ها و گفتگوهای فراوانی انجام شده است. اما با دیدن چندباره این فیلم پس از گذشت ۲ سال از اکران آن و به بهانه انتشار لوح فشرده فیلم مستند «بزم رزم»، می توان به واسطه آگاهی رسانی فیلمساز از تاریخ درس گرفت و آگاه شد که تنگ نظری ها، ندادنم کاری ها، تعصبات کور و بی پایه و اساس به خصوص مدیران که تاثیرگذار در تصمیم گیری ها هستند، بلای خانمان سوزی بر سر تاریخ فرهنگ و هنر این سرزمین می آوردند.
