ترجمه اختصاصی نوریاتو: جیندریچ استرایت عکاسی اهل جمهوری چک است که بیشتر در حوزه عکاسی مستند شهرت دارد. تمرکز اصلی او در عکس هایش بر زندگی و مردم روستایی است.
به گزارش مجله عکس نوریاتو، جیندریچ استرایت در مصاحبه با گاردین از بهترین عکس خود می گوید.
در سال ۱۹۹۳ بر روی پروژه ای درباره زندگی در منطقه اولوموچ در چکسلواکی کار می کردم. روزی به روستایی به نام دلاهو رفتم و در آنجا در حیاط یکی از خانه ها پیرزن و پیرمردی را دیدم. آنها داشتند برای زمستان هیزم می شکستند. بی سر و صدا کار می کردند و عمیقا غرق کارشان شده بودند. دیدم که تیرچه ای را از انباری خراب خانه شان بیرون کشیدند.
آن زوج پیر درباره اینکه چطور تیرچه را حمل کنند و برای اره کردن ببرند، با یکدیگر بحثی نکردند. پیرزن می خواست از یک سمت برود و پیرمرد از سمتی دیگر. در نهایت پیرزن متوجه شد و مسیرش را عوض کرد و به دنبال شوهرش رفت.
عکسی که من به تصویر کشیدم، تصویر بسیاری از روابط است – هنگامی که یکی از زوجین چیز متفاوتی را می خواهد، باید با یکدیگر بحث کنند و نهایتا با هم کنار بیایند. این تصویر در بسیاری از کشورها دیده می شود، از ایالات متحده آمریکا تا برزیل و ژاپن همه این حقیقت را می دانند.
من تلاش نمی کنم تا روستاها را به شیوه ای رمانتیک نشان دهم، مانند عکس هایی که معمولا از شهرها گرفته می شود. با این وجود در سال های بعد از انقلاب مخملی در سال ۱۹۸۹، حتی روستاهای چکسلواکی نیز شروع به تغییر کردند: نمای بیرونی ساختمان ها تعمیر شد، دکور داخلی خانه ها به روز شد، رهبران جدید برنده انتخابات شدند و دین کمی آسان تر شد.
من در شهر وستین(جمهوری چک) بزرگ شدم. پدرم عاشق عکاسی بود و عکس های جالبی می گرفت اما آنها فقط برای من جالب بود. او معلم مدرسه در روستا بود. وقتی به او گفتم که می خواهم دوربین بخرم، او چیزی به من گفت که همیشه در یادم محفوظ ماند: به تو پول می دهم اما باید به من قول بدهی که برای مدت ۱۰ سال سیگار نکشی. کمی این حرف من را ناراحت کردم به این دلیل که تا آن روز اصلا سیگار نکشیده بودم. اما او می خواست قبل از رفتن به دانشگاه این قول را از من بگیرد.
کمی بعد به عکاسی مستند علاقه مند شدم و در نمایشگاهی دانشجویی شرکت کردم. بعد از اینکه عکس هایم را برای نمایشگاه ویرایش کردم به سینما رفتم. آنجا دختری زیبا کنار من نشست. نمی دانستم که چطور از او بخواهم که با هم قرار بگذاریم. برای همین او را به دیدن نمایشگاه دعوت کردم. از آن زمان تاکنون ما با هم هستیم و سال گذشته پنجاهمین سالگرد آشنایی مان را جشن گرفتیم.
در سال ۱۹۸۲ شروع به عکاسی از پرتره های رئیس جمهور و همچنین پرچم ها و نمادهایی مانند داش و چکش کردم. سپس آنها را به طرز عجیب و غریبی در کنار مواد غذایی، آگهی ها، خانه های مخروبه یا اماکن مقدس کادربندی کردم. آن پروژه کار اعتراضی خفیفی بود اما برای آن به ۱۰ ماه حبس تعلیقی به دلیل توهین به رئیس جمهور محکوم شدم.
من یک وطن پرست هستم: زادگاه، چشم اندازها و هرکدام از هم وطن هایم را دوست دارم. به دنبال این هستم تا زندگی های آنها را به تصویر بکشم. از هرچیزی عکاسی می کنم: معتادان، بیماران، نابینایان، زندگی روستایی، سالمندان، کودکان بیمار، معلولین، سیگاری ها و الکلی ها.
جیندریچ استرایت
تولد: وستین، چکسلواکی ۱۹۴۶
دانش آموخته: آکادمی هنرهای نمایشی، پراگ
تحت تاثیر: پدرم، یکی از اساتیدم به نام جان بوکجان
بهترین دستاورد: اینکه هر روز فرصتی پیدا کنم و مشغول عکاسی شوم.
بدترین دستاورد: هنگامی که فردی را می بینم که می خواهم از او عکس بگیرم اما به من اجازه نمی دهد.
توصیه کلیدی: سعی نکنید که تقلید کنید.
مترجم: سعیده فراهانی
نوشته بهترین عکس من: جیندریچ استرایت اولین بار در مجله نوریاتو | رسانه جامع هنرهای تجسمی پدیدار شد.
