روز بیست و هشتم بهمن سال جاری، ۱۲ نفر از اعضای شورای شهر به لایحه شهرداری تهران درخصوص تعیین بهای بازدید از خانه موزه سیمین و جلال رأی مثبت دادند و ۶ نفر هم مخالف بودند. این دوازده نفر لایحه‌ای را تصویب کردند که مبلغ ورودی ایرانیان به این خانه را سه هزار تومان و مبلغ ورودی برای گردشگران خارجی را ۱۰ هزار تومان تعیین کرد و البته این رقم برای برخی از اقشار از جمله خبرنگاران، جانبازان، دانشجویان و دانش‌آموزان ۱۵۰۰ تومان در نظر گرفته شده است.
خانه ۶۸ ساله
این خانه از آغاز تا پایان زیر نظر جلال آل‌احمد بوده است و خودش با دست خود سنگ‌های این خانه را می‌تراشیده است. حتی در نامه‌هایی که به سیمین نوشته از جراحت دست خود و مشکلاتی که پیش آمده، گفته است. این خانه سال ۱۳۳۰ ساخته می‌شود و در آن زمان، سیمین در حال تحصیل در رشته زیبایی‌شناسی در دانشگاه استنفورد آمریکا بوده و جلال تصمیم می‌گیرد این خانه را در زمینی که پیش از این در شمیران خریده بود، بسازد. کل بنای خانه با پنج هزار تومان درآمد نویسندگی ساخته می‌شود که سه هزار تومان آن از دوست قدیمی جلال یعنی سید عبدالله انوار قرض گرفته می‌شود. جلال آل‌احمد خانه را با عشق ساخت و در نامه‌ای برای همسرش نوشت: سیمین تو کم خندیده‌ای. این خانه را بنا می‌کنم تا صدای خنده‌های تو از آجرهای این خانه بلند شود. چهره‌هایی مانند شاملو، موسی صدر و آیت‌الله طالقانی در این خانه رفت و آمد داشته‌اند.
به‌خاطر چقدر؟
وقتی این خانه در اردیبهشت‌ماه امسال افتتاح شد کسی فکرش را نمی‌کرد که اردیبهشت سال بعد برای دیدن این خانه باید پول پرداخت کند. خانه‌ای که به گفته احمد مسجدجامعی، یکی از اعضای شورای شهر سالیانه نزدیک به ۵۰۰ میلیون تومان هزینه نگهداری‌اش می‌شود. با یک ضرب و تقسیم ساده متوجه می‌شویم که برای تأمین این مبلغ با بلیت سه هزارتومانی، در سال نزدیک به ۱۶۶ هزار نفر باید از این خانه بازدید کنند. یعنی بدون احتساب روزهای تعطیل، روزانه باید ۴۵۵ نفر از این خانه بازدید کنند تا این هزینه تأمین شود. حالا سؤال اینجاست که در این روزها که بازدید از این موزه رایگان بوده، چنین تعداد بازدیدکننده‌ای داشته است که حالا با پولی‌شدنش بخواهد داشته باشد؟
خانه‌موزه جلال و سیمین در دزاشیب است و در شرایط عادی و رایگان، عبور و مرور به آنجا برای اکثر مردم سخت است. با توجه به گرانی‌ها و هزینه بالای زندگی روزمره مردم، شاید سه هزار تومان مبلغی چندانی نباشد، اما نکته مهم اینجاست که نباید به‌خاطر سه هزارتومان، شأن یک محیط فرهنگی و ادبی پایین آورده شود. شاید در سپردن امور فرهنگی، موزه‌ها و خانه موزه‌ها در انتهای صف باشند و اینقدر مکان‌ها و ظرفیت‌های استفاده نکرده وجود دارد که حالاحالاها نوبت به سیمین و جلال نرسد.
امیدواریم دوستان شورای شهر هر چه سریع‌تر این تصمیم غلط را اصلاح کنند و افزایش درآمدها را از طرق دیگری دنبال کنند و هزینه استفاده از فرهنگ و هنر در این شهر را بالا نبرند.
۶۰۶۰
منبع
