روزنامه آمریکایی واشنگتن‌پست، در گزارشی به قلم «ارین کانینگهام»، رفتارهای اشرافی‌گرایانه برخی در ایران را محور یک گزارش قرار داده است.
هرچند این گزارش، رویکردی سیاسی در چارچوب جنگ اقتصادی دارد اما اشاره به برخی رفتارهای «جوانان برخوردار از امتیاز» که در بخش‌هایی از گزارش با عنوان Aghazadeh به آنها اشاره شده، قابل تأمل است.
گزارش واشنگتن‌پست با این عبارات شروع می‌شود: «سبک زندگی جوانان برخوردار از امتیاز ایرانی از جمله تعطیلات پرهزینه، میهمانی‌های پر زرق و برق و دسترسی به پول و شغل، در شرایطی که تحریم‌های آمریکا در حال فشار آوردن به اقتصاد ایران است، در ماه‌های اخیر به خشم عمومی انجامیده است.»
واشنگتن‌پست می‌افزاید: «جوانان فرادست که برخی دارای روابط دولتی نیز هستند، با ثروت‌شان، لباس‌های اسپورت‌شان، خودروهای خیره‌کننده‌شان و گذران تعطیلات در اقامتگاه‌های مجلل در اینستاگرام و در خیابان‌های پایتخت، تهران، خودنمایی می‌کنند.»
در بخش دیگری از این گزارش آمده است: این افراد به شغل‌های دولتی دست پیدا می‌کنند، به آنها بورسیه‌های تحصیلی پرسود اعطا می‌شود و به‌راحتی سفر می‌کنند.
این روزنامه آمریکایی در ادامه می‌افزاید: «اما تعداد کمی در ایران می‌توانند با توجه به افزایش هزینه‌ها و کاهش توان مالی از چنین آسایشی برخوردار باشند و ایرانیان حرف‌زدن در خصوص نابرابری و فرهنگ “تبار گماری” (Nepotism) که به گفته آنها “آقازاده‌ها” را ترجیح می‌دهد، آغاز کرده‌اند.»
نویسنده گزارش مزبور در ادامه به برخی نمونه‌ها و پویش‌ها در این خصوص اشاره کرده و برخی نظرات کارشناسی را نیز درباره وضعیت اقتصادی ایران مطرح کرده که همان‌طور که انتظار می‌رود، جهت‌دار هستند.
در این میان، این جمله در گزارش واشنگتن‌پست به‌چشم می‌خورد: «در حالی که روزگاری طبقه حاکم در ایران سبک زندگی مرفه خود را پنهان می‌کردند، امروز آشکارا به‌صورت آنلاین و در رسانه‌ها، به آن مباهات می‌کنند.»
در گزارش واشنگتن‌پست به مواردی از نمایش زندگی اشرافی توسط فرزندان برخی مقامات دولتی نیز اشاره شده که فارس از ذکر آنها خودداری می‌کند.
در میان نقل قول‌های متعدد این گزارش، نقل قولی از یک نویسنده تلویزیونی که خواسته تا نامش فاش نشود به چشم می‌خورد: «به طور مثال در صنایع سرگرمی ایران، “ارتباطات” همیشه بخشی از کار هستند. پروژه‌ها با ارتباطات، داده یا گرفته می‌شوند و همه هم این [واقعیت] را پذیرفته‌اند.»
این نویسنده می‌افزاید: «تنها وقتی به فردی به‌شدت بی‌تجربه و آموزش‌ندیده شغلی داده می‌شود، همه عصبانی می‌شوند.»
آنچه روایت شد، بخشی از گزارش واشنگتن‌پست بود که فرازهای قابل توجهی از آن را می‌توان جهت‌دار و دارای اهدافی دیگر ارزیابی کرد، اما به هر روی، اینکه رفتار بچه‌پول‌دارهای تهرانی و ارتباطات آنها سوژه یک روزنامه سرشناس آمریکایی قرار می‌گیرد و گزارش آن در وسط صفحه اول وبگاه این روزنامه قرار می‌گیرد، قابل تأمل است.
