به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، توماس رایت عضو موسسه بروکینگز و کرت ام کمپل رئیس و مدیر گروه آسیا و معاون سابق دولت آسیا و اقیانوسیه در دولت اوباما در نشریه آتلانتیک می نویسند: دولت ترامپ در هدایت و سازماندهی جهان در واکنش به COVID۱۹ شکست‌خورده است. زمانی که او ممنوعیت‌های مسافرتی بدون هماهنگی با کشورها را تصویب کرد و با آن‌ها برای منابع کمیاب پزشکی رقابت کرد، این رفتار بدون شک باعث بدتر شدن بحران شده است، اما هم‌کاری در پایان همه‌گیر شدن بسیار مهم‌تر از آغاز آن خواهد بود. درحال حاضر، همه دولت‌ها به درستی با بحران‌های ملی خود درگیر هستند. اما در سال ۲۰۲۱ تعدادی از مشکلات حیاتی باید به طور جمعی مورد توجه قرار گیرد. چگونه این واکسن می‌تواند بصورت جهانی، با هزینه معقول و برای آن‌هایی که بیش از همه به آن نیاز دارند، توزیع شود؟ چگونه دولت‌ها می‌توانند با یکدیگر هم‌کاری کنند تا همه برای بیماری همه‌گیر بعدی آماده باشند؟ چرا که دولت‌ها اقتصاد ملی خود را بازسازی می‌کنند و بر احیای صنایع داخلی خود تمرکز می‌کنند،چگونه این کار را به گونه‌ای انجام دهند که یک اقتصاد جهانی سالم را ایجاد کند که به نفع همه است؟ و از آنجا که جهان به عقب باز می‌گردد، چگونه کشورها می‌توانند با بحران‌های ژئوپلیتیکی مواجه شوند که به طور اجتناب‌ناپذیری از این دوره ظهور خواهند کرد؟
>>> در همین رابطه بیشتر بخوانید:
چالش‌های جدی جو بایدن با ویرانه‌ای که میراث ترامپ است
دولت بایدن، نه تنها باید جامعه بین‌الملل را تشکیل دهد، بلکه باید مانند روزولت، ترومن، و بوش، برنامه ای را برای مسیر پیش رو فراهم آورد. این کار نیازمند معیارهای مساوی از رهبری، تواضع، انعطاف‌پذیری و عزم است. بر خلاف دوره پس از جنگ جهانی دوم، زمانی که اروپا خرابه ای بود و هرج و مرج نیز در آسیا بود. در آن دوره سرزمین آمریکا دست‌نخورده و اقتصاد آماده برای غرش بود، بهبود جهانی این بار به احتمال زیاد از سوی آسیا هدایت خواهد شد. جهان احتمالا چندقطبی تر و با تم آسیایی خواهد بود.
این منجر به پرچالش ترین چیز درمورد کرونا ویروس خواهد شد: چگونه مدیریت بعد چین را مدیریت کنیم.شکست چین برای راستگو بودن در مورد کووید-19،خطرات را برای بقیه جهان افزایش داد، فشار آن بر سازمان بهداشت جهانی یک موسسه بین‌المللی حیاتی را در زمانی که مردم به آن نیاز داشتند، به خطر انداخت و جنگ تبلیغاتی آن به جایی رسید که مردم آمریکا را مقصر قلمداد کرد. این خشم ها به یک رقابت استراتژیک فزاینده بر ارزش ها و منافع وابسته می شوند که دربرگیرنده ژئوپلیتیک آسیا است، اما در ابعاد جهانی نیز حرکت می کند.به عنوان مثال،چین به شدت ادعاهای ارضی خود را دردریای جنوب چین دنبال می‌کند و با استفاده از تاثیرگذاری اقتصادش بسیاری از کشورها را مجبور به انجام کارهایی در ابعاد گوناگون کند. از جمله وضعیت تایوان و حقوق بشر، و طرح ابتکاری یک «کمربند یک جاده» را به گونه‌ای سوق می‌دهد که چندین دهه بهترین عملکرد بانک جهانی و سایر نهادها را نادیده می گیرد. کاری که دولت آینده با آن روبه‌رو خواهد شد سابقه‌ای در تاریخ ما نخواهد داشت. آمریکا قبلا دشمنان آشکاری داشت و همچنین کشورهایی که با آن‌ها عمیقا درگیر و درهم‌تنیده شده‌اند. اما این ها همیشه گروه‌های کاملا جداگانه‌ای بوده‌اند.
ترامپ در موضوع فشار بر چین در خصوص قرارداد تجاری، سرزنش پکن برای ویروس کرونا و ستایش از نقش رهبری شی جین پینگ در دنیا مردد مانده است. چالش بایدن، تعریف یک رابطه است که وارد رقابت استراتژیک نمی‌شود. او باید یک ائتلاف جهانی تشکیل دهد که چین را با فرصت‌ها و محدودیت‌ها معرفی کند و نیاز به ارائه یک دیدگاه قانع‌کننده برای چگونگی هم‌کاری با مشکلات مشترک، مانند آماده‌سازی همه‌گیر شدن و تغییر آب و هوا داشته باشد در عین حال ، ائتلاف نیاز به تغییر توانایی های نظامی لازم به اقیانوس آرام و هدایت ظرفیت های ملی به مدت طولانی از خاورمیانه به آسیا دارد. ایالات متحده آمریکا دیر شروع کرده و چندین راه را برای رسیدن به استراتژی آسیا محور در پیش گرفته است ، اما اینک با انتقام شروع می شود
دستور کار بایدن درباره همه گیری نمی تواند اقدامی برای ترمیم اوضاع به حالت قبل باشد. باید کلاسی برای یک طراحی مجددباشد. هر گونه تلاش ملی روند را بدون منابع مالی سخت تر خواهد کرد. یک شبکه تضعیف شده برای امنیت اجتماعی ، یک فضای اقتصادی نامشخص ، یک جمعیت که برای اولین بار در ماه ها در خارج از کشور مشغول به کار است و یک رقیب هولناک که قدرتش در اقیانوس آرام در حال افزایش است.
مشروح این تحلیل را در لینک بالا بخوانید.
310 310
