مصطفی آل احمد کارگردان سینما در یادداشتی نوشت :
تمامیت‌خواهی در سینمای ایران
در همه این سال‌ها چندتن از روسای صنوف با بی‌سوادی و تعاریف احمقانه از سینما و البته تمامیت‌خواهی و حرص و حسادت، راه را برای پویایی سینمای ایران بسته‌اند. همواره همکاران جوانِ ما برای عضویت در صنوف سینمایی دچار مشکل بودند، اما همان‌ها که با سختی و مقاومتِ روسای صنوف روبرو شدند، وقتی وارد حرفه شدند، امروز از بهترین‌های حرفه و آبروی صنف خود هستند. نمونه آن بسیاری از فیلمبرداران جوان ما هستند که به مراتب بهتر از برخی مدعیان به اصطلاح پیش‌کسوت کار کرده‌اند.
ظاهرا تحجر و تمامیت‌خواهی فقط در بخش‌های حاکمیتی نیست، برخی همکاران ما نفمیدند که سینما یک صنعت یک‌پارچه است و فرقی میان فیلم بلند و کوتاه، مستند یا انیمیشن نیست. بسیاری از آثار سینمای مستند و کوتاه و انیمیشن ما افتخاراتی کسب کردند و چنان درخشان هستند که هرگز بسیاری از فیلم‌های بلند feature film نه‌تنها به گَرد آن‌ها نمی‌رسند که بیشتر مبتذل بوده‌اند.
ارزش آثار سینما و افراد حرفه، درمدت زمان یا ژانر یا قالب آن اثر نیست، که کیفیت آثار ملاک است. ده‌ها فیلم بلند سینمایی اگر مبتذل و سطحی باشد به پای یک انیمیشن چند دقیقه‌ای نمی‌رسد. همین مسائل ابتدایی را نفهمیدیم که سینمای ایران از پویایی باز ایستاد و خانه سینما کمتر در مسیر روبه رشد قرار گرفت.
صنوف سینما باید درها را روی جوان‌ها باز کنند تا در هر صنف از همه‌ی قالب‌های سینمایی (مستند، انیمیشن، فیلم کوتاه و …) عضو شوند. تنها در این صورت است که چرخه‌ی پویایی و حیات به سینمای ایران باز می‌گردد.
