20 سال انتظار برای رسیدن یکی از روزهای تاریخی ورزش ایران؛ یکشنبه 21 مهر 1347. روزی که رقابتهای دسته 56 کیلوگرم وزنه برداری المپیک در سالنی که تئاتر شورشیان نام داشت برگزار شد. شورشی بزرگ محمد نصیری بود. مرد طلسم شکن وزنه برداری ایران. رقابت با ایمره فولدی مجارستانی که سومین المپیک عمرش را تجربه می کرد آسان نبود. یکضرب که تمام شد نصیری 10 کیلوگرم از این رقیب عقب افتاده بود. چه کسی باور می کرد طلا به پسر جسور وزنه برداری ایران برسد. داستان آن روز حماسی را باید در وزنه آخر نصیری خلاصه کرد. فولدی با رکورد مجموع 367.5 کیلوگرم به کار خود پایان داده بود و نصیری برای کسب مدال طلا فقط یک راه داشت؛ اینکه پس از مهار وزنه 142.5 به یکباره پشت وزنه 150 بایستد. باورنکردنی بود. نصیری باید وزنه ای را مهار می کرد که 3 کیلوگرم سنگین تر از رکورد دوضرب جهان بود. ماموریت ناممکنی که ممکن شد. چند ثانیه بعد حاضران در سالن تئاتر شوریان روی هوا بودند، درست مانند محمد نصیری. او رکورد دنیا را زد  و بعد هم در آغوش سرمربی آن روزهای تیم ملی، هنریک تمرز آرام گرفت. داستان نخستین مدال طلای تاریخ وزنه برداری ایران در المپیک را بارها و بارها می توان مرور کرد.

چند سال بعد از آن طلای تاریخی، وقتی همه محمد نصیری را به عنوان اسطوره وزنه برداری دنیا می شناختند، او از دوران کودکی خود و آن شب رویایی در المپیک اینچنین گفت: «خیلی کوچک بودم که مادرم به علت مشکلات زندگی مرا به پرورشگاه سپرد. در همان روزها که من در میان کودکان درمانده و فقیر دست و پا می زدم پدرم بی آنکه برایم آرزوی قهرمان شدن یا زندگی کردن کند از دنیا رفت. من از مرگش اطلاعی نیافتم و تا امروز هم نمی دانم چگونه مرد و کجا به خاکش سپردند. ولی آرزو داشتم لااقل او هم زنده می ماند تا روزی که رکورد دوضرب جهان را شکستم مثل مادرم برایم اشک شوق می ریخت. آیا ممکن است او هم از قهرمان شدن من با خبر شود؟ زندگی همین است، با همه تلخی ها و شیرینی ها…»
امروز، نهم مرداد ماه مصادف است با هفتادوچهارمین بهار زندگی این قهرمان دوست داشتنی. محمد نصیری بیشتر از هر وزنه بردار ایرانی دیگری رکورد جهان شکست، بیشتر از هر وزنه بردار ایرانی دیگری مدال جهانی گرفت و بیشتر از هر وزنه بردار ایرانی دیگری در المپیک شرکت کرد. تولدت مبارک خروس طلایی ایران.

251 251