رضا رویگری/بازیگر سینما و تلویزیون
در سال‌های اخیر، ورود به حریم شخصی دیگران پرداختن به موضوعات خصوصی و نظر دادن و قضاوت در امور ریز و درشت افراد مثلا مشهور به یک پدیده عادی تبدیل شده است.
هر روز که می‌گذرد هم این وضع بدتر و بدتر می‌شود. ممکن است یکی، دو نفر بدشان نیاید که مسائل مربوط به زندگی خصوصی آنها سر گذر جار زده شود و حتی خود چنین کاری را انجام دهند اما بیشتر مردم در هر کار و حرفه‌ای که باشند، دوست دارند زندگی شخصی، خصوصی و دور از دیدرس دیگران داشته باشند. قانون، فرهنگ، تعالیم دینی، آموزه‌های انسانی و همه ارزش‌ها هم مؤید چنین حقی برای انسان‌هاست؛ یعنی داشتن حریم شخصی و امن. کسی که به‌راحتی درباره دیگران مطلبی دست‌وپا می‌کند و آن را به‌اشتراک می‌گذارد، چطور با وجدان خود کنار می‌آید؟
بارها هنرمند یا آدم سرشناسی را دیده‌ام که پس از مطرح شدن نام او یا اعضای خانواده‌اش در فضای مجازی و به‌اصطلاح بر سر زبان افتادن اسم و رسمش، فروریخته، افسرده شده و آرامش و وقارش را بربادرفته دیده است. بارها دیدن چهره نگران و چشمان اشکبار دختر و پسری که در فضای مجازی درباره پدر یا مادرش فضاسازی شده است دلم را به‌درد آورده است.
سؤال من این است که واقعا این کار چه لذتی دارد؟
خیلی از هنرمندان با وجودی که می‌توانستند در این‌باره از افراد حقیقی یا حقوقی شکایت کنند، دم‌برنیاورده‌اند و در خلوت خود سوخته‌اند و ساخته‌اند. به‌نظر مردم ما آنقدر فهیم و نازنینند که غم و رنج هیچ‌کس را برنمی‌تابند و اگر یک فراخوان و یک حرکت اجتماعی برای پاسداشت حریم شخصی افراد به‌راه بیفتد با آن همراهی و همکاری می‌کنند. ای کاش چنین حرکتی انجام شود و افراد صاحب قلم، فکر و اندیشه با آن همراه و همسو شوند تا دیگر شاهد هتک حرمت و حیثیت کسی در فضای مجازی نباشیم.
همشهری
