ترجمه اختصاصی روبر دوانو عکاس فرانسوی بود که در دهه ۱۹۳۰ با استفاده از دوربین عکاسی لایکا در خیابان‌های پاریس عکاسی می‌کرد. او یکی از معروفترین و تأثیرگذارترین عکاسان قرن بیستم و به همراه هانری کارتیه-برسون از پیشگامان فوتوژورنالیسم به‌شمار می‌آید. روبر دوانو غالبا به خاطر عکاسی خیابانی اش شناخته شده و معروف‌ترین نمونهٔ کارش «بوسه در جلوی کاخ شهرداری» (۱۹۵۰) می‌باشد.

به گزارش مجله نوریاتو، روبر دوانو، عکاس سرشناس فرانسوی که بیشتر برای عکس‌هایش از خیابان‌ها و کافه‌های پاریس مشهور است، زندگی سختی داشته؛ شاید زندگی و تجربه‌هایش از کودکی تا روزهای جنگ و «مقاومت» در خیابان‌های پاریس به کارش آمد و به جای آن‌که مثل بعضی عکاسان آن دوره، شیفته زرق و برق ظاهری خیابان‌ها و کافه‌های پاریس شود، به آدم‌ها نزدیک شد و از زندگی روزمره مردم و صحنه‌هایی که شاید آن زمان برای عکاسی «کم‌اهمیت» بود، عکس‌هایی گرفت که در شمار عکس‌های ماندگار تاریخ عکاسی‌ست.

پدرش را که لوله‌کش بود و در جنگ جهانی اول خدمت می‌کرد، در ۴سالگی و مادرش را در ۷سالگی از دست داد. به سرپرستی یکی از بستگانش که چندان دوست داشتنی نبوده، بزرگ می‌شود، در ۱۳سالگی از مدرسه حکاکی و لیتوگرافی، گواهینامه‌ای می‌گیرد و اولین تجربه‌های هنری‌اش، در کلاس‌های نقاشی پس از این مدرسه آغاز می‌شود. در ۱۶سالگی برای خودش عکاس آماتوری‌ست که چون خیلی خجالتی بوده، به جای عکاسی از بچه‌ها و مردم، از سنگفرش خیابان‌ها عکاسی می‌کند. در پایان دهه ۲۰ میلادی، در یک شرکت تبلیغاتی، حروفچینی و دیرتر، عکاسی می‌کند.

مهارت‌هایی که در این دوران یاد می‌گیرد، در دوران جنگ و مقاومت فرانسه در جعل اسناد و گذرنامه برای اعضای ارتش مقاومت، به کارش می‌آید. تا پایان جنگ جهانی دوم به عنوان عکاس و جاعل، خدمت می‌کند.

در پایان جنگ به آژانس چاپ عکس اِلایِنس ملحق شد ولی یک سال بعد دوباره به رافو برگشت. دوستش، هانری کارتیه-برسون، دعوت نامه‌ای برایش فرستاد تا به آژانس عکس مگنوم بپیوندد؛ اما دوانو نپذیرفت. در سال ۱۹۴۹ به هنوان عکاس مد به وُگ پیوست؛ جایی که پیش از شروع فعالیت به عنوان عکاس مستقل، سه سال در آن باقی‌ماند.

در سال ۱۹۸۴ مقام «شوالیه» ی لژیون دنور را دریافت کرد. سایر جوایزی که دریافت نمود؛ عبارتند از: جایزهٔ بالزاک در ۱۹۸۶ – جایزه بزرگ ملی عکاسی در ۱۹۸۳ – جایزه نیپس در ۱۹۵۶ – جایزخ کداک در ۱۹۴۷. در ۱۹۹۱ انجمن سلطنتی عکاسی به دوانو کمک هزینه‌ای افتخاری اعطا کرد. خانهٔ عکاسی روبر دوانو در جنتیلی (محل تولدش) یک گالری عکاسی است؛ که بنام او مزین شده‌است. هم چنین مدارس و دبیرستان‌هایی نیز بنام او هستند. روبر دوانو در اول آوریل سال ۱۹۹۴ میلادی از دنیا رفت.

شگفتی‌های زندگی روزمره چنان هیجان‌انگیزند که هیچ کارگردانی نمی‌تواند صحنه‌های پیش‌بینی نشده‌ای را که در خیابان پیدا می‌کنید، بسازد.

او هزاران قطعه عکس گرفت؛ و از طریق آنها کوشید تا نبض حیات پاریس را به چنگ آورد. همانند عکاس هم دوره اش، براسایی، دوانو هیچ کاری را بیشتر از این نمی‌پسندید که در خیابان‌ها قدم بزند، بدون این که هیچ‌گاه بداند قرار است با چه منظره‌هایی مواجه بشود. کار دوانو بر بسیاری از عکاسان و کارگردانان فیلم فوق‌العاده تأثیرگذار بوده‌است. استعداد وی در مهارتش برای ضبط کردن لحظه‌ای تلخی، بیهودگی یا صرفاً بیگانگی آشکار قرار دارد. خواه سوژه دریانوردی باشد که به عکس‌های دیواری اش از دختران زیبا خیره شده؛ «عکس‌های دیواری» (۱۹۵۲)، سگ بر روی چرخ‌ها (۱۹۷۷) یا پرتره‌ای از پابلو پیکاسو با قرص‌های نان به جای دست هایش؛ «پیکاسو و قرص‌های نان» (۱۹۵۲). کار دوانو حس متمایزی از شوخ‌طبعی و هم چنین حس همدلی عمیقی برای سوژه‌هایش را دربردارد.

در عکاسی، روال اخلاقی داشت که آن را پاس می‌داشت؛ گفته شده پس از جنگ، از زنانی که فرانسوی‌ها به سزای خوابیدن با آلمانی‌ها، موهای سرشان را تراشیده بودند، عکاسی نکرد؛ بعضی همکارانش که نام‌های مشهوری هم بین آنهاست، از این زن‌ها عکس‌های زیادی گرفتند.

نوشته روبر دوانو؛ عکاسی در روزهای اشغال