بیشتر زنان اطرافم، با شور و شوقی نمونه، از امشب حرف می‌زنند. حق دارند! برای نخستین بار در زندگی‌شان، می‌توانند استادیوم آزادی را از نزدیک ببینند و هرچند این یک پخش تلویزیونی خواهد بود اما جزیی از کل یک هیجان دسته‌جمعی، بی‌تردید امشب آن‌ها را پر خواهد کرد و سرشار خوشی. برای این‌که بتوانید درکی از این میزان ستم بی‌دلیل بر زنان محدودشده از حضور در ورزشگاه داشته باشید، تنها کافی‌ست که چشم‌هاتان را ببنید و به این فکر کنید که در دربی سوپرجام بدون آن‌که معلوم باشد چرا، ورود شما، مردان را به استادیوم ممنوع کنند یا بگویند به کلی فکر از نزدیک دیدن تیم‌تان و سهیم شدن در شور ورزشگاه را از یاد ببرید!
امروز این تصور می‌تواند خیلی عجیب‌وغریب به نظر برسد اما اگر همان ۴۰ سال پیش برگزاری فوتبال با تماشاگر را ممنوع می‌کردند و سال‌های سال فوتبال بدون تماشاگر برگزار می‌شد شاید امروز چنان پیش‌پاافتاده و عادی به نظر می‌آمد که برخی هم از خودشان بپرسند؛ “حالا اگر از تلویزیون بازی‌ها را ببینیم، چه اشکالی دارد؟” یا “همه چی حل شده، مشکل مملکت فقط ورود مردم به ورزشگاه است؟”
حق ورود #زنان به ورزشگاه، یک حق دریغ‌شده است و سال‌ها ممنوعیت چیزی را در این‌باره تغییر نمی‌دهد، از بار رنج آن نمی‌کاهد و یک اشتباه تکرارشونده به، به مفهوم درستی آن نخواهد بود. امیدوارم امشب آغاز دوره‌ای برای زنان رشید این سرزمین باشد که برای جز به جز حق‌های‌شان دهه‌هاست دویده‌اند، نه یک خاطره‌ی دور و حسرت دراز از ‘یک شب حضور در آزادی’ که سال‌ها بعد برای فرزندان‌شان تعریف کنند!
