رضا پورعالی – مرتضی رضایی:از المپیک لندن که نقره گرفت تا المپیک ریو که در قاموس سرمربی تیم ملی حرص و جوش زیادی می خورد،حسابی رفتار و اخلاقش تغییر کرده است.به قول قدیمی ها خشت خامی بود که حالا به مرز پختگی رسیده است و این بار آستین هایش را بالا زده تا گوشه کار در وزنه برداری را طور دیگری بگیرد.سجاد انوشیروانی یکی از آن آدم های بی ادعاست.این را دوستانش هم می گویند.به عقیده آنها به تعداد انگشتان یک دست منتقد ندارد و همیشه سعی کرده سرش در کار خودش باشد.او حالا یکی از کاندیدای ریاست فدراسیون وزنه برداری است و احساسش بر این بوده که نیاز است تغییری در فدراسیون ایجاد شود تا قطار وزنه برداری روی ریل تازه ای به حرکت بیفتد.
*شما قطعا مشکلی در شرایط فعلی دیده‌اید که تصمیم گرفتید برای فدراسیون وزنه‌برداری نامزد شوید. چه اتفاقاتی افتاد که چنین تصمیمی گرفتید؟
قبل از هر چیزی از شما تشکر می کنم که دغدغه ها را در مسیر درست پیگیری و سوال می کنید. اگر به سوابق ریاست مدیران وزنه برداری برگردیم، هم تصمیم های درست می بینیم و هم تصمیم های غلط. البته در گذشته در مورد تصمیم های منفی و غلط، انتقادات پذیرفته نمی شد و برای آن ها برنامه ریزی مناسبی صورت نمی گرفت. امروزه باید قبول کنیم در وزنه برداری در حداقل ها زمین گیر هستیم. برای مثال خیلی خوشحالم که وزنه برداری بانوان ما راه اندازی شد. این اتفاق بسیار ارزشمند و مثبت بود، اما در چه شرایطی حوزه بانوان راه اندازی شد؟ نقطه آغاز کار بانوان ما باید بررسی می شد. زمینه های حداقلی این حوزه باید تامین می شد، آن هم در همه استان ها. لذا پس از ایجاد این زیر ساخت ها بود که می توانستیم آغاز این پروژه را به شکل رسمی اعلام کنیم. تشکیل تیم های ملی و اعزام به مسابقات و همه تصمیم ها، از ابتدا یک شبه شکل گرفت. همه این اتفاق ها به یک باره از نقطه اوج آغاز شد و ملاحظه کردیم که بانوان ما از این شرایط سردرگم هستند. باید قبول کنیم کار وزنه برداری بانوان با آقایان متفاوت است. اکثر استان های ما حداقل امکاناتی که باید داشته باشند یک هالتر بانوان است، که همین هم وجود ندارد، اما تاکید داریم راه چندین ساله را در یک شب طی کنیم. باید ابتدا در همه استان ها با حداقل امکانات زمینه شروع بانوان را فراهم می کردیم تا ساختار مناسبی شکل بگیرد. پس از آن باید اردوهای تیم ملی برگزار می شد، تیم ملی انتخاب می شد و راهی مسابقات بین المللی می شدیم. این فقط یکی از مشکلات عدیده این روزهای وزنه برداری است.
*فارغ از بانوان، شما چند سالی در فدراسیون به عنوان سرمربی حضور داشتید و در نهایت استعفا کردید. پس به نظر می رسد بهتر از هر کس دیگری مشکلات و کاستی موجود در فدراسیون را لمس کرده اید؟
بله! مدیریت درستی در این سیستم نبود. مدیریتی وجود نداشت، در واقع حاکمیت بود. آقای علی مرادی با اینکه پشتوانه خوبی داشتند و با تجربه بود. دوازده سال دبیرکل کنفدراسیون آسیا بود. و ما نیز در پشت صحنه، اعتقاد داشتیم که آقای مرادی با تجربیاتی که دارد می تواند این کار را مدیریت کند اما او مثل یک هندوانه در بسته بود. من این نکته را شخصا احساس کردم. برای مثال؛ در شورای فنی تصمیم هایی گرفته می شد و بعد آقای مرادی وتو می کرد! کادر فنی به شکل کامل حمایت نمی شد، دخالت در کار همه، بخصوص من، بسیار زیاد بود. تمام تلاشمان را می کردیم تا این اتفاق ها رخ ندهد. من سعی می کردم قداست جایگاه مربیگری را که امانت جامعه زحمت کش مربیان و اساتیدمان بود حفظ کنم .
*درباره کیانوش رستمی، چندین سال است که حرف های زیادی وجود دارد. قبول دارید کیانوش رستمی اصلا مقصر نبود؟
کیانوش رستمی و سجاد انوشیروانی تقصیرکاران این اتفاق نبودند. مقصران افرادی بودند که نتوانستند این فضا را مدیریت کنند. بدانید ما با هم به تفاهم می رسیدیم و این جنجال ها برای همیشه به پایان می رسید. اما این اتفاق به جای مدیریت در فضای دوستانه به جلسات شورای فنی رسید. بنابراین اتفاقی که من و کیانوش می توانستیم خیلی راحت حل کنیم، که دلیل آن هم به رفاقت و سابقه طولانی همکاری ما باز می گردد، اجازه ندادند به درستی به پایان برسد. آن ها اعتقاد داشتند این مشکل باید ریشه ای حل شود که البته برعکس کردند. ضمن اینکه ما قبول داشتیم او قهرمان بزرگیست و البته که توقعاتی هم مطرح کرده بود. فکر می کنم کیانوش را هم به اشتباه انداختند و باعث شد او دو مدالی که می توانست به راحتی از آن خود کند را از دست داد. امثال کیانوش خیلی سختی می کشند تا برای هر مسابقه آماده شوند. اگر کسی این سختی ها را لمس کرده باشد اصلا اجازه نمی دهد یک قهرمان چنین حواشی عجیبی را دچار شود. من این شرایط را لمس می کردم لذا فهمیدم دیگر شرایط کار با چنین شکل مدیریتی ممکن نیست. بلاخره جایی که کادر فنی اجازه کار مستقل ندارد و موانع بسیار زیادی در مسیر وجود دارد. بنابراین احساس کردم در جایگاهی که هستم اگر بمانم نمیتوانم با آن سیستم کار کنم. بنابراین تصمیم گرفتم برای پایان دادن به این حواشی، خودم را کنار بکشم. چون دنبال منافع شخصی خودم نبودم. برای من عشق به وزنه برداری اهمیت بسیار بیشتری داشت و دوست نداشتم در نقطه ای قرار داشته باشم که به وزنه برداری آسیب برسد.
*به شورای فنی اشاره کردید. تصمیم های عجیبی در این شورا گرفته می شد. انگار این شورا هیچ تاثیری نداشت؟
با شما موافقم. شورای فنی خیلی حرفه ای تر از این ها می توانست رفتار کند. پیشکسوتان، قهرمانان و کارشناسانی داریم که می شد از آن ها در این شورا استفاده شود، اما نشد. من نمی گویم یک سری بله قربان گو در این شورا وجود دارد، اما نظرهای خودشان را تسلیم می کردند و این اصلا خوب نبود. من در شورا بودم اما خارج شدم؛ ابتدا به این دلیل که عضوی از کادر فنی شده بودم و دوم آن که نظرها و رای گیری های شورا در بیشتر موارد به نفع وزنه برداری نبود. رییس فدراسیون این اختیار را داشت که هر کجا برخلاف میلش تصمیم گیری می شد، خودش تصمیم نهایی را بگیرد. هر تصمیم کارشناسانه ای که به ضرر منافع او بود، اجرایی نمی شد! درباره کیانوش در یکی از این جلسات تصمیم گرفته شد او به تیم بازگردد، شورای فنی این اتفاق را تایید کرد اما رییس فدراسیون این تصمیم را وتو کرد. فقط او حق وتو داشت. مدعی شد تیم ملی کارش را انجام می دهد و رستمی هم زیر نظر فدراسیون است. آقای مرادی معادلات را اشتباه بررسی می کرد. او می گفت تجربیات بسیار زیادی دارم اما در آن برهه مسیری که برای کیانوش انتخاب شد، بوی تجربه نمی داد. دو مدال بسیار مهم را از دست دادیم و بعد از مدال المپیک، کیانوش دیگر نتوانست موفقیتش را تکرار کند. اگر من آن زمان بجای رییس فدراسیون بودم، فقط اهمیت مدال را نمی دیدم بلکه ارزش و جایگاه قهرمان و تیم ملی را تحکیم می بخشیدم.
*با این حال کیانوش همیشه در مصاحبه هایش می گفت فدراسیون برای او کاری نکرده است…
رییس فدراسیون به شکل مستقیم کیانوش را مدیریت می کرد. من از شما می پرسم چرا کیانوش چنین ادعایی کرده است؟ آن هم در شرایطی که فدراسیون مدعی می شد همه کارهای کیانوش را به تنهایی مدیریت کرده است؟ اجازه دهید به شکل دیگری پاسخ این سوال را بدهم. ورزش کشور ما برای هر مدال در راستای منافع ملی سرمایه گذاری می کند. دوست نداریم مدال و قهرمانمان را از دست بدهیم اما در این میان سیاستی که فدراسیون برای این کار داشت را دیدیم چگونه به سمت و سوی منفی حرکت کرد. مدال را گرفتیم، اما پس از آن مشخص شد که این مسیر به سمت اشتباهی رفته است. کیانوش رستمی المپیک ۲۰۱۶ در یک رقابت دشوار به قهرمانی رسید. اشک همه برای قهرمانی او جاری شد. اما مدال های بعد از آن را از دست داد. و الان هم بعد از سه سال فدراسیون هنوز با کیانوش و کادر فنی به توافق نرسیده است.
*چندی پیش تصویری از شما منتشر شد که در کنار حسین رضازاده و کورش باقری حاضر بودید. درباره کورش هم صحبت کنیم، در حال حاضر جدی ترین رقیب شماست؟
کورش باقری یکی از بزرگان ورزش ماست. او کسی بود که سجاد انوشیروانی را در بهترین دوران ورزشی اش تر و خشک کرد و بالا برد. من فکر می کنم آقای باقری یکی از بهترین های ما در بحث فنی است و بهترین نتایج را در وزنه برداری گرفته است. باور دارم که رابطه من و آقای باقری بسیار نزدیک است و خواهد بود. در جلسه ای هم که با هم داشتیم تجدید دیدار ارزشمندی رخ داد و ما یکدل شدیم تا برای ایجاد وفاق و همدلی بین قهرمانان از تمام توانمان استفاده کنیم.
*فدراسیون وزنه برداری بعد از ماه مبارک رمضان میزبان انتخابات رییس جدید خواهد بود. سجاد انوشیروانی چه برنامه هایی برای فدراسیون دارد؟
همانطور که عرض کردم در شرایط فعلی وزنه برداری در حداقل ها زمینه گیر است. همه چیز از استان ها و هیئت های استانی آغاز می شود که در شرایط فعلی نیاز به تغییرات بزرگ دارند و نیازمند خیلی اتفاق ها هستند. باید برای اعضای محترم مجمع ارزش زیادی قائل شویم. این عزیزان هستند که انتخاب نهایی را می کنند. بخاطر همین به دنبال برنامه هایی هستند که صرفاً فقط شعار نباشد بلکه موفقیت را تضمین کند. و اینکه برنامه های اعلامی و مورد اعتماد نباید بلافاصله بعد از کسب رای فراموش شود. باید قسمت عمده مشکلات وزنه برداری را از طریق استان ها رفع کنیم. در نهایت آن ها بهترین را انتخاب می کنند چرا که مشکلات را با گوشت و خون خود احساس می کنند. همین حالا هیئت هایی داریم که رییس فدراسیون سال ها است که از آنها دیدار نداشته است. یکی از حداقل وظایف رییس فدراسیون دیدار و بازدید از همین هیئت ها است. بودن در شهرستان ها و لمس کردن مشکلات آنها. فقط نباید وعده بدهیم و از پتانسیل استان ها استفاده کنیم. سجاد انوشیروانی به دنبال وعده دادن نیست، من می خواهم با شفافیت اهدافی که برای کمک به وزنه برداری ترسیم کرده ایم عملی کنم.
*قبول دارید هرگز به پتانسیل استان ها آن طور که باید توجه نشده است؟
بله کاملا قبول دارم. ما تا زمانی که به فضای استان ها ورود نکنیم و در کنار آن ها نباشیم نمی توانیم پتانسیل ها و کم و کاستی ها را پیدا کنیم. بها دادن به مربیانی که در استان ها تلاش می کنند بسیار مهم است. در حالی که ما در مقابلش رفتارهایی داریم که اصلا شایسته این قشر نیست. باید به پیشکسوتان توجه بیشتری شود. من به دنبال ایجاد فضایی هستم که این بزرگواران معرفی و تکریم شوند. خلا بزرگ فعلی وزنه برداری کشور این است که شناسنامه های این ورزش را به نسل جدید معرفی نمی کنیم. لذا هر چه بیشتر این عزیزان در باشگاهها و مسابقات مختلف باشند، انگیزه برای نسل جدید بیشتر خواهد شد. اصلا همین که دوباره وارد فضای ورزش شوند، فضای خوب و صمیمی را تجربه خواهند کرد که برای حفظ سلامتی شان هم بسیار مفید است.
*اگر پنج ویژگی را برای موفقیت یک فدراسیون در نظر بگیریم، یکی از آن ها مالی است. دیگر هیچ مربی ای رفاقتی کنار نمی آید و دستمزدش را کاهش نمی دهد. وزنه بردارها هم بدون پول وزنه نمی زنند. در شرایط فعلی هم کشور با مشکلات مالی مواجه شده، برنامه شما برای پر کردن این خلا چیست؟
امید اول ورزش کشور در المپیک و بازیهای آسیایی وزنه برداری است، اما با آسیب شناسی هایی که انجام داده ایم وزنه برداری در شرایط فعلی تقریباً ۲۰ میلیارد تومان خلا مالی دارد تا به استانداردهای جهانی نزدیک شود.
*و سجاد انوشیروانی توانایی جذب این سرمایه را دارد؟
من اگر نمی توانستم وارد این عرصه نمی شدم. بودجه ای که به فدراسیون ارائه می شود، توانایی پرداخت حقوق کارمندان و برخی هزینه های جاری را هم ندارد اما برنامه مشخصی داریم تا هیچکس نگران نباشد. که فردا باز نگویند به دلیل مشکلات مالی توانایی اعزام ورزشکار نداریم. در مسابقات فیجی، چون هزینه هر ورزشکار حدود ۵۰ میلیون تومان است، بانوان را اعزام نمی کنند و از آقایان هم با کلی اما و اگر راهی می شوند. اصلا این فضا در شان وزنه برداری ایران نیست. وزنه برداری را نمی توانیم با دل بستن به بودجه های اندک دولتی مدیریت کرد. این ورزش برندهای جهانی و المپیک دارد، می توانیم با هلدینگ ها، بانک ها و شرکت ها همکاری داشته باشیم. البته این نوید را بدهم تا همین الان که با شما صحبت می کنم به شکل قطعی با برخی از آن ها به توافق رسیده ایم. تا دیروز که خارج از میدان بودم، برای من هم باورکردنی نبود که سرمایه را به این ورزش اضافه کنیم اما حالا باور دارم که این اتفاق چندان هم غیرممکن نیست. چون رایزنی کرده ام و می بینم که بسیاری از برندها دوست دارند در ورزش سرمایه گذاری کنند. به خصوص در وزنه برداری که گل سر سبد این حوزه هم هست. من به شما اطمینان می دهم اگر به فدراسیون راه پیدا کردم، در کمترین زمان ممکن شرایط متفاوتی را خواهید دید.
*کورش باقری به خبرآنلاین گفته بود اگر کسی باشد که بخواهد به وزنه برداری سرمایه تزریق کند، شخصا از او حمایت می کند. اما برای او هم مهم است که این سرمایه چگونه تامین می شود. پولی شفاف که با تعهد مالی به وزنه برداری وارد شود.
به نظرم دیدگاه کورش باقری مناسب است و من هم همینطور فکر می کنم. قطعا کسی که وعده می دهد، باید این وعده ها را عملیاتی کند. دیگر وعده های شعاری را باید کنار بگذاریم. باید شفاف سازی مالی داشته باشیم. این اتفاقی است که در چند سال اخیر بسیار از آن ضربه خورده ایم.افرادی را دیده ایم که با وعده های مالی به فدراسیون پا گذاشته اند اما همه چیز فراموش شده است. وزنه برداری باید شفاف باشد.
*اعضای مجمع از شما درخواست می کنند که تعهدی به همه وعده های خود داشته باشید، آیا شما تعهد می دهید؟
من عمیقا و قویا بابت همه وعده هایم تعهد می دهم. چرا که این مسیری که طی کرده ام با یک برنامه بسیار محکم تبیین شده تا وزنه برداری از شرایط فعلی خارج شود. باید برای لیگ هم برنامه ریزی کنیم. یک برنامه درست و شفاف لازم داریم. با تغییر برخی قوانین به صورت تخصصی، لیگ را پویا می کنیم و تعداد حضور تیم ها را بیشتر خواهیم کرد.
*خب این برنامه ها نیازمند به باشگاه داری هم هست. مثلا برندهای بزرگ مثل استقلال و پرسپولیس هم وارد وزنه برداری شوند؟
ما برای لیگ برنامه های وسیعی داریم. به شکلی که نوجوانان و جوانان ما هم وارد لیگ شوند و با سرمایه گذاری روی رده های سنی مختلف، لیگ پویایی را تدارک ببینیم. با لیگ باید در جامعه وزنه برداری انگیزه ایجاد کنیم. در نحوه برگزاری مسابقات در حداقل ها هستیم! فدراسیونی که کمیته برگزاری مسابقات دارد، هیچ تجهیزاتی مناسبی ندارد. در آن بودجه ۲۰ میلیاردی همه این تغییرات را برآورده کرده ایم. یکی از مشکلات ما همین است. باید وزنه برداری را از این شرایط نجات دهیم. از آن مهم تر این است که این امکانات را در جمع هیئت ها نگه داریم. باید عمل بروزرسانی و تجهیز دوباره امکانات را انجام دهیم. به گونه ای نباشد که در یک دوره به وزنه برداری توجه شود و فردا دوباره همه چیز به دست فراموشی سپرده شود.
*در این تحریم ها می توانید به بروزرسانی امکانات بپردازید؟
بله ما می خواهیم از برندهای تولید داخل حمایت کنیم. به فروش و توزیع محصولات آن ها کمک کنیم تا کیفیت بهتری را تجربه کنند و حتی محصولاتشان را به سایر کشورهای جهان هم صادر کنند. برنامه ریزی داریم که برندهای خارجی را هم وارد تجهیزات وزنه برداری کنیم.
*به نظر شما وعده و وعید نیست؟
این که این حرف ها مطرح شده اما عملی نشده، باعث شده من و شما فکر کنیم شعاری است و حالت وعده و وعید دارد. برنامه ریزی داریم تا همه این اتفاق ها عملی شود. با اسپانسرها به توافق رسیده ایم و همه این ارقام تامین خواهد شد. در برنامه میان مدت باید فدراسیون را به سطح خوبی برسانیم تا در یک اردو عادی، جوانان ما درگیر مشکلات حاشیه ای نباشند. امروز به تشکیل یک آکادمی نیاز داریم اما با توجه به هزینه زیادی که دارد، فعلا یک برنامه دراز مدت است اما باید مطرح شود. به رشد، پرورش و تبدیل استعدادهایمان نیاز داریم. استعدادهای ما همین حالا در استان ها کشف شده اند، اما باید آن ها را پرورش دهیم. جشنواره استعدادیابی داریم اما چه فایده ای داشته است؟ من در جریانم که فقط بار مالی داشته است برای استان ها. باید کمک حال استان ها باشیم تا استعدادها از بدو ورود به ورزش پرورش پیدا کنند. در بحث تیم های ملی برنامه وسیعی داریم تا پشتوانه سازی شود. با این شرایط اگر ادامه دهیم، در قهرمان پروری به مشکلات بزرگی می خوریم. باید این برنامه ها را با اهمیت دنبال کنیم.
*جایگاه بانوان در این برنامه ها چیست؟
در جامعه بانوان متاسفانه این تجربه برای مربیان وجود ندارد. باید مربیانمان را به دوره های آموزشی بفرستیم. از پتانسیل مربیان مجرب خارجی نیز با توجه به شرایطی که در کشور ما هست، باید استفاده کنیم. الان اردوهای تیم ملی آقایان و بانوان در یک محیط است که به نظر بنده پسندیده نیست. باید برای توسعه بانوان بودجه ها را مشخص و جدا کنیم. باید بانوان را در یک فضای مستقل و آرام قرار دهیم. تا بعدها به جایی نرسیم که بگوییم پول نداریم و فقط آقایان را می بریم. نباید یکی را فدای دیگری کنیم. بانوان ما خیلی با آقایان فاصله دارند اما به پتانسیل آن ها باور دارم و فکر می کنم می توانند در فرصتی کوتاه تاریخ سازی کنند. ابتدا به زیرساخت ها نیاز داریم. بعد از این همه سال وزنه برداری بانوان آغاز شده و با استقبال خوبی مواجه شده است. باید فضای مستقلی داشته باشیم تا انگیزه زیادی برای بانوان هم وجود داشته باشد. می توانیم در لیگ هم الزام کنیم تا بانوان هم حضور داشته باشند البته که نباید نابرابر نگاه کنیم. به خصوص در بحث دستمزدها، باید یکسان بررسی شود. آن ها هم هدفشان کسب افتخار است و باید به آن احترام گذاشت.
*اگر سجاد نوشیروانی رییس فدراسیون شود، از کیانوش رستمی استفاده می کند؟ بهداد سلیمی هنوز هم از مدیدیرت قبلی فدراسیون دلخور است.
بهداد سلیمی و کیانوش رستمی از سرمایه های بزرگ وزنه برداری هستند. در مورد سلیمی حالا که دوره قهرمانی اوتمام شده نباید فراموش شود. او و افرادی مثل او جایگاهی همیشگی در وزنه برداری دارند. باید این فضای نفاق را به مجمعی صمیمی تبدیل کنیم. یکی از عوامل اصلی این نفاق این است که نظریات و دغدغه های کارشناسان این رشته را جدی نگرفته ایم. در جام فجر یکی از قهرمانان ما هم آن جا حاضر نبود. ما باید جام فجر را در سطح بین المللی برگزار کنیم. باید قهرمانان ما هم در این مسابقات حاضر باشند. وقتی همه به مسئله ای اعتراض دارند، این مشکل قطعا جدی است. اگر سیستمی ظهور کند که خواهان ریشه کنی همه این مشکلات باشد، قهرمانان همه با هم پشت سر این سیستم می ایستند چون خواهان این تغییرات هستند. وزن و هویت هر مسابقه ای، قهرمانان و بزرگان و پیشکسوتانش هستند. حضور صمیمی آن ها به جوانان ما انگیزه می شود.
*بعد از ماجرای المپیک و ناداوری علیه بهداد سلیمی، خیلی ها به این باور رسیدند که اگر ما در فدراسیون جهانی لابی یا قدرتی داشتیم، چنین مشکلاتی پیش نمی آمد.
کسی که وارد این عرصه می شود باید به فکر جذب کرسی های جهانی باشد. ایران یکی از قطب های بزرگ وزنه برداری در جهان است. بنابراین به یک فضای دوستانه و مثبت با فدراسیون جهانی داشته باشیم. حسین رضازاده را دعوت نمی کنیم چون با او لج هستیم؟ این اشتباه است. امروز اعضای فدراسیون جهانی باور دارند ایران یکی از قطب های این حوزه است. خیلی دوست دارند به ایران فضای بیشتری بدهند اما ما مسیر را اشتباه رفته ایم. حتی سعی کرده ایم جایگاهمان را تضعیف کنیم! فدراسیون جهانی با یک رابطه دوستانه و نزدیک به ما حتی کرسی های بهتر و تاثیرگذارتر می دهد. نیازی هم به لابی های بیشتری نداریم. آن وقت ورزشکار ما هم ناداوری را تجربه نخواهد کرد. ما می خواهیم با فدراسیون جهانی تعامل ایجاد کنیم. شخص آقای آیان به وزنه برداری ایران بسیار علاقه مند است. او ورزشکاران و برندهای ما را می شناسد. اما ما دوازده سال دبیر کل فدراسیون آسیا بودیم، چه دستاوری داشتیم؟ در بحث منابع تجهیزاتی می توانستیم خیلی پیشرفت کنیم اما چنین اتفاقی رخ نداد.
*برنامه شما برای مقابله با دوپینگ چیست؟
باید یک سرمایه گذاری بلند مدت داشته باشیم. به یک فرهنگ سازی عظیم نیاز داریم. یک سیستم آموزشی با هزینه کردی مناسب خواهیم داشت تا دیگر کسی پول ندهد و مدرک بگیرد. فراخوان می دهیم و می گوییم کلاس مربی گری داریم و یک میلیون تومان هم می گیریم! این شان و شخصیت مربیان ما نیست. باید فضای آموزشی را متحول کنیم. واقعا مربی ها از سیستم آموزشی فعلی راضی نیستند چون چیزی که انتظار دارند را نمی بینند. ما الان منابعی برای آموزش نداریم. ایوانف آمد به ما کمک کرد و فضای نوینی را تجربه کردیم و اما بعد از رفتنش هنوز هم به پیشرفتهای بهتر از آن زمانمون معتقد نشدیم و در بعضی جاها هنوز در آن شرایط گیر کرده ایم. خیلی کشورها به دنبال استفاده از پتانسیل ایران هستند. بیشترین مدارک بین المللی را گرفته ایم اما هیچ داوری در بین الملل نداریم.
*اگر سجاد انوشیروانی رای نیاورد، تا چهار سال دیگر سکوت می کند؟
همه نامزدها ایده ها و برنامه های خودشان را دارند که قابل احترام است چرا که خواهان پیشرفت وزنه برداری هستند. این انتخابات هم بالاخره به پایان می رسد. جامعه وزنه برداری این رییس را انتخاب می کند و گزینه ای که به ریاست رسید را باید حمایت کنیم. نباید صرفا منتقد و تخریبگر باشیم. فضای فعلی اصلا مناسب نیست، باید از این فضا فاصله گرفته شود. آن وقت می توانیم به شرایطی بسیار مطلوب نزدیک شویم. شرایطی که همدلی و هم افزایی داشته باشد تا این اهداف ملی و فراملی به نتیجه مطلوب خود برسد.
۲۵۱ ۲۵۱
