به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، یکسال قبل وقتی مهدی تاج به توصیه نزدیکانش یک باره حمید استیلی را که دوستان شاخصی در شهرداری و نهادهای دیگر دارد، بعد از چندسال دوری به تیم امیدآورد تا نقش حبیب کاشانی ۴ سال قبل را بازی کند. در مکانیسمی که هیچ وقت اعلام نشد هزینه های این تیم چقدر برآورد شده و چطور تامین می شود، یک سال حضور کرانچار عایدی چندانی برای فوتبال‌مان نداشت.
او رفت و حالا نوبت رسیده است به حمید استیلی تا مربی انتخاب کند.
تعلل در مذاکرات مشخص با گل محمدی سبب شد او در پدیده بماند. قلعه نویی گزینه محال امیدها بود. قطبی احتمال همکاری اش با استیلی ناگفته پیداست چقدر می شود.
نکونام به فولاد رفت، هاشمیان نه گفته و مهدوی کیا هم این پست را نپذیرفته.
آنها حالا سراغ عباس چمنیان رفتند که با تیم ملی نوجوانان در جهانی هند بد نبوده اما اندک موفقیت هایش را در همان رده های کم سن و سال های پایه داشته و همیشه هم تکرارشان نکرده است.
اگرچه بخشی از آن تیم حالا عضو این تیم امید هستند ولی انتخاب او برای تیمی که حالا برای شکستن رکوردی بیش از ۴۰ ساله یک مربی شجاع می خواهد. یک انسان جنگنده و فدراسیونی که باور داشته باشد مهمترین برنامه پیش رویش رساندن تیم المپیک ایران به ژاپن باید باشد.
تیمی که در تهران با تفاضل گل و با ترس در رنکینگ مانده نیاز به یک قهرمان روی نیمکت دارد.
رفتن سراغ گزینه چمنیان با همه شایستگی های قبلی این مربی، چیزی شبیه شوخی از سوی همکاران مهدی تاج با تیم امید است. تیمی که سال‌هاست سر راهی مانده و باز انگار مغضوب می ماند.
این تیم را می شد زیر نظر سرمربی جدید تیم ملی و همراهی وحید هاشمیان اداره کرد. یا یک مربی جسور که سابقه کار با جوانان را دارد و این تیم را بزرگتر کند بر سر کادرش گذاشت، یکی مثل علی دایی
اما گزینه چمنیان، حداقل پیامش به افکار عمومی تلقین این باور است که امسال هم هیچی!
252 43
