سینماسینما، محسن جعفری‌راد
طبعا شرایطی که پیرو گسترش ویروس کرونا در ایران و جهان پدید آمده را همگی به خوبی می دانیم، به خصوص در عرصه فرهنگ و هنر که مبتنی بر کار گروهی است و وجود این ویروس هر روز بیشتر از دیروز، روابط را رو به زوال نشان می دهد. در چنین شرایطی، طبیعی است که از طرف وزارت ارشاد و سازمان سینمایی، اکران فیلم ها در سینماها متوقف شود و اکران آنلاین جایگزین شود که تاکنون به نسبت نتیجه خوبی داده است. اما در این میان حذف جشنواره جهانی فجر که هر سال در اردیبهشت برگزار می شد، چالش بزرگی است. به چند دلیل کاملا آشکار: اولا این جشنواره تازه در میان سینماگران ایرانی و خارجی، جایگاه خودش را پیدا کرده بود، ثانیا پل فرهنگی مناسبی بود و هست برای ارتباط فرهنگی و هنری میان سینمای ایران و جهان، دلیل سوم آموزش های سینمایی بود که طی روزهای جشنواره برگزار می شد و بهترین اساتید سینمای ایران- از اصغر فرهادی گرفته تا رضا کیانیان- تجربیات خود را منتقل می کردند. دلیل چهارم بازار جشنواره که نتایج مطلوبی داشت. دلیل پنجم اینکه سینمای ایران هم به مانند جشنواره بوسان کره جنوبی، شانگهای چین و … می توانست به پارامترهای یک جشنواره استاندارد نزدیک شود و و مزایای دیگر که اگر این حذف صورت گیرد، یک تلاش چند ساله به بن بست می خورد و در واقع تلاش شبانه روزی بیش از صد نفر از اهالی سینما – از مدیران گرفته تا منتقدان و خبرنگاران- بی محصول می ماند، چرا که در تمام دنیا، دستاورد یک جشنواره، کشف استعدادهای جدید است و هر چه جشنواره غنی تر و پر سابقه تر باشد، طبعا به اعتبار جوایزش افزوده خواهد شد.
این نکات دال بر این نیست که دقیقا در این روزها که شرایط کرونایی در تهران به رنگ های زرد و قرمز! در آمده، جشنواره جهانی فجر برگزار شود، اما به این معنی است که می توان با صبوری، جشنواره را به روزهای آینده موکول کرد یا فکری بهتر از حذف، برای آن در نظر گرفت.
