کامیار محسنین در نشست مجازی «چالش‌های برگزاری جشنواره‌های فیلم در دنیا» معضلاتی که سینمای ایران در عرصه بین المللی با آن درگیر است را مورد بررسی قرار داد.
به گزارش سینماسینما در ادامه برنامه‌های «دوشنبه‌های سینما» که به‌صورت زنده در صفحه اینستاگرام خانه هنرمندان ایران برگزار می‌شود، دوشنبه ۶ مرداد نشست «چالش‌های برگزاری جشنواره‌های فیلم در دنیا» برگزار شد. در بخش‌هایی از این نشست که کیوان کثیریان مدیر سینما تک خانه هنرمندان به عنوان کارشناس در آن حضور داشت، کامیار محسنین درباره موانع پیش روی فیلم های ایرانی برای حضور در مجامع بین المللی به نکات مهمی اشاره کرد.
او مشکلات سینمای ایران را این چنین دسته بندی کرد: برای حضور بین المللی سینمای ایران چند مشکل وجود دارد. یک مشکل تحریم ها است و همچنین سمپاشی هایی است که علیه سینمای ایران می شود. یک مشکل دیگر این است که طیفی در کشور هستند که دوست ندارند سینمای ایران در خارج از ایران دیده شود. متاسفانه آنها به جای اینکه بررسی جامعی انجام دهند تا دریابند که تاکنون از طیف های مختلف فیلم ایرانی در مجامع بین المللی به نمایش درآمده است معمولا انگشت روی دو یا سه فیلم مشخص می گذارند و با بررسی آن چند فیلم به این نتیجه می رسند که باید کاری کنند تا کلیت سینمای ایران در خارج از کشور دیده نشود.
او افزود: یک مشکل دیگر این است که تنش هایی بین پخش کنندگان و تهیه کنندگان وجود دارد. یک مشکل خیلی بزرگ که ماه های اخیر برای حضور فیلم های ایرانی در خارج از کشور به وجود آمده این است که با توجه به شرایط فعلی پلتفرم های داخلی قدرت خیلی زیادی پیدا کرده اند و به عنوان محل اصلی درآمدزایی سینمای ایران معرفی شده اند و تاکید می کنند که اگر شما فیلم هایتان را به ما می دهید باید پخش بین المللی آن را هم به ما بسپارید. مشکل اینجاست که IP فیلم های ایرانی برای خارج از کشور باز است یعنی مثلا فردی که در سوییس زندگی می کند با یوزرنیم و پسوردی که از ایران خانواده اش برایش خریداری می کنند می تواند فیلم های ایرانی را در سوییس ببیند. این در حالی است که طبق مقررات جشنواره های سینمایی هر فیلم که روی پلتفرم ها پخش شود حق شرکت در جشنواره ها را ندارد. پلتفرم های خارجی هم وقتی می خواهند فیلم ایرانی بخرند بررسی می کنند ببینند مثلا مهاجران ایرانی منطقه مورد نظرشان چه تعداد هستند و چقدر فیلم می بینند و وقتی به این نکته می رسند که فیلم های ایرانی را دیده اند، از خرید فیلم مصرف می شوند و از این اقدام پلتفرم ها سینمای ایران ضرر زیادی می کند و فیلم ها دیده نمی شوند. این مشکل خیلی بزرگ است که برای سینمای ایران پشت هم به وجود می آید. یک موضوع اساسی این است که اصولا تهیه کننده ها اعتماد می کنند و قرارداد را همین جوری امضا می کنند و توجه نمی کنند که پخش خارجی فیلم هایشان را هم به پلتفرم های داخلی واگذار کرده اند.
محسنین با اشاره به اقداماتی که می توان برای رفع این مشکل کرد گفت: مدتهاست بین فعالان بین المللی سینمای ایران این بحث وجود دارد که باید شیوه نامه ای تنظیم شود که بحث ارزآوری از خارج را هم مدنظر داشته باشد. اگر من اینجا یک اکانت به ریال بخرم و بدهم به کسی که در کشور اروپایی زندگی می کند چه دردی از سینمای ایران را دوا می کند؟ چه سهمی از بازار بین المللی را برای سینمای ایران به همراه می آورد. تا حالا هیچ اقدام رسمی صورت نگرفته است. یک بخش آن هم مربوط به فعالیت برخی از پخش کنندگان ما است. از وقتی تحریم ها تشدید شده حتی وقتی مبالغی را وصول می کنند اقدام به تسویه حساب با تهیه کنندگان نمی کنند. بنابراین تهیه کنندگان به این نتیجه می رسند که پخش بین المللی فیلم هایشان اصولا درآمدی برایشان ندارد و اینگونه شده است که تهیه کنندگان به پخش بین الملل کم اعتنا شده اند. در حالی که ما می بینیم وقتی فیلم هایی در خارج از ایران به موفقیت می رسند در داخل نیز تماشاچیان بیشتری پیدا می کنند. تماشاگرن کنجکاو می شوند ببینند فیلمی که در خارج موفقیت به دست آورده چه بوده. الان با توجه به قراردادهای جدید پلتفرم ها، از این پتانسیل صرف نظر شده است.
او در پاسخ به سوال کیوان کثیریان درباره این که آیا پلتفرم های داخلی نمی توانند IP فیلم های ایرانی را برای خارج از کشور ببندند؟ گفت: وقتی IP فیلم های خارجی را که بدون خرید حقوقشان روی پلتفرم خود قرار می دهند می بندند تا خارجیها نبنند که فیلمشان را بدون پرداخت حقوق پخش کرده اند، قطعا می توانند برای فیلم های ایرانی هم همین کار را کنند. ولی ترجیح می دهند نبندند! سازمان سینمایی و شورای بین الملل باید به این موضوع خیلی توجه کنند.
