فضاپیماهای «وویجر 1» و «وویجر 2» در سال 1977 برای مطالعه سیارات بیرونی منظومه شمسی به فضا پرتاب شدند. آن‌ها که هریک رکوردهای مخصوص به خود را دارند، به طولانی‌ترین ماموریت‌های فضایی رفتند و به دست‌سازه‌های بشر تبدیل شدند که به دورترین فواصل از زمین سفر کرده‌اند.

این دو فضاپیما به نواحی فراتر از «هلیوسفر» سفر کردند – قلمرویی که با تاثیر باد خورشیدی و میدان مغناطیسی خورشید تعریف شده است.

در چهل و پنجمین سال سفر این فضاپیماها به سمت ستارگان، وویجر 1 و 2 به ترتیب حدود 22 ساعت نوری و 18 ساعت نوری از خورشید فاصله داشتند. درحقیقت آن‌ها تنها فضاپیمایی هستند که درحال حاضر فضای بین‌ستاره‌ای را کاوش می‌کند.

هر فضاپیما یک دیسک مسی 12 اینچی با روکش طلا همراه با ضبط صداها، تصاویرو پیام‌ها دارد. روکش طلا کمک می‌کند تا این ضبط برای یک میلیارد سال سفر بین‌ستاره‌ای زنده بماند.

فضاپیماهای وویجر – همانطور که در تصویر مشاهده می‌کنید – مجهز به آنتن‌های بلندی هستند که به آن‌ها اجازه می‌دهد داده‌های جمع‌آوری شده از محیط میان‌ستاره‌ای را به زمین مخابره کنند.

وویجر 2 با وزن حدود 700 کیلوگرم تنها فضاپیمایی است که موفق به مطالعه هر چهار سیاره بیرونی منظومه شمسی از فاصله کم شده است. این چهار سیاره عبارتند از: مشتری، زحل، اورانوس و نپتون.

این دو فضاپیما که اکنون در فضای میان‌ستاره‌ای به سر می‌برند تا زمانی که سوخت‌ کافی برای حرکت داشته باشند، اطلاعات جمع‌آوری می‌کنند و به حرکت خود ادامه می‌دهند. درنهایت زمانی که سوخت آن‌ها به پایان برسد برای همیشه در کیهان رها خواهند شد.

وویجرها در حقیقت با هدف بررسی و مکان‌یابی مرزهای منظومه شمسی شامل کمربند کوییپر، هلیوسفر و فضای میان‌ستاره‌ای به فضا پرتاب شدند.

227227