مسعود فراستی منتقد باسابقه سینما و مجری میزنقد برنامه «هفت» شنبه ۲۰ بهمن در مورد موضوع برنامه که به سینمای اجتماعی اختصاص داشت، گفت: سینمای اجتماعی نه تنها ژانر نیست، مکتب هم نیست. نئورئالیسم را می‌توان نزدیک‌ترین مکتب به چیزی که سینمای اجتماعی می‌دانیم در نظر گرفت. مکتبی که بعد از جنگ جهانی دوم پا گرفت. رئالیسم نیست، اما یک سری ویژگی‌های فرمی و نگاهی دارد که متفاوت از رئالیسم می‌کند.

او افزود: سینمای اجتماعی شبیه جعل دیگرِ ما، معناگرا است. معناگرا یعنی چه؟ مگر می‌شود بی معنا بود؟ این سینمای اجتماعی دکان شده؛ دکان فیلمسازانی که نه اجتماع را می‌شناسند و نه صداقت دارند در برخورد با پدیده‌ای که نمی‌شاسند. مثال بارز آن در جشنواره امسال درخونگاه است.

فراستی در مورد فیلم سینمایی «درخونگاه» گفت: فیلم خیلی توهین است؛ حتی توهین ملی و توهین به خانواده و بچه‌های جنوب شهر است. این فیلم توهین به همه چیز است؛ زن، مرد، خواهر و برادر و محله را می‌زند. معمولاً کسانی که پشت این اصطلاح اجتماعی قایم می‌شوند، به مخاطب و به سوژه توهین می‌کنند.

این منتقد سینما تاکید کرد: سینمای اجتماعی غلط است، اما فیلمِ اجتماعی را می‌شود به فیلم‌ها اطلاق کرد. مخاطب هم متوجه می‌شود. ویژگی دیگر سینمای اجتماعی، بستنِ درِ نقد است. به قدری این گستره‌ سینمای اجتماعی باز است که همه فیلم‌ها در آن جا می‌گیرد.

فراستی ادامه داد: اگر فیلمساز صدق با خود و صدق با عینیت داشته باشد، آن وقت بحث آغاز می‌شود. حالا می‌توانیم ببینیم در جشنواره امسال، اوضاع چطور است. جشنواره امسال بهترین جشنواره ده سال گذشته است. آدم‌های مختلف با تفکرات مختلف بیشتر از سه فیلم خوب در جشنواره یاد می‌کنند. البته ارتباطی با مدیران ندارد و محصول آدم هاست.

او افزود: یکی هم اینکه زندگی سخت شده و سینماگران می‌خواهند سرمایه را برگردانند. این تحمیل اوضاع سخت زندگی باعث شده سینماگر حداقل فکر فروش و فکر مخاطب باشد. در جشنواره چیزی که بیشتر از قبل دیدیم؛ قصه است. اکثر فیلم ها، بیش و کم قصه دارند و دوران بی قصه‌ای به سر رسیده است.

۲۴۱۲۴۳