عرفان حاج‌بابایی: روزگاری بود که رابطه فوتبالی ها با تلویزیون، محدود و معطوف به 90 دقیقه خود مسابقه نبود. 90 دقیقه ای که الان خیلی ها آن را هم با صدای بسته تماشا می کنند تا از فریادهای گوش خراش و یا لحن خواب آلوده و یا اشکالات پر تعداد لفظی و آماری گزارشگران در امان بمانند. روزگاری بود که تلویزیون برای پخش مسابقات مهم فوتبال، از چهره هایی خاص و مسلط برای تحلیل و گزارش بازی ها دعوت می کرد. چهره هایی که نه عادت به زدن حرف های تکراری داشتند، نه موقع حرف زدن دیگران سر در گوشی های موبایل فرو می بردند و نه با سر و صدای زیاد، آمارهای کلیشه ای را از روی اپلیکیشن ها و شبکه های اجتماعی روخوانی می کردند!

روزگاری بود که چهره های حاضر در این عکس یعنی امیر حاج رضایی، حمیدرضا صدر و عادل فردوسی پور ساعت ها برایمان از فوتبال حرف می زدند بی آن که لحظه ای خسته شویم و خمیازه بکشیم یا صدای تلویزیون را کم کنیم. روزگاری که سلیقه مخاطب برای مدیران اهمیت بیشتری داشت اما گویی آن دوران به سر آمده است. روزگاری که از آن صحبت می شود، چندان هم دور نیست و هنوز 10 سال هم از آن نگذشته اما گویی قرن هاست که آن روزها پشت سر گذاشته شده اند. عادل فردوسی پور را از تلویزیون رانده اند، امیر حاج رضایی را کسی مدت هاست دیگر در قاب شیشه ای ندیده و حمیدرضا صدر که با آن لحن حماسی و شورانگیزش موقع صحبت کردن و نثر گیرایش در کتاب ها و یادداشت هایش بسیاری از جوان های دهه شصتی و دهه هفتادی را عاشق فوتبال کرد، حالا دور از وطن با غول مهلک سرطان پنجه در پنجه شده و علاقه مندانش جز دعا و امید، توان دیگری ندارند.

شاید این قاب دیگر در آنتن زنده تلویزیون تکرار نشود.

254 251