” تولد و زاد روز تولد ” ؛ به سان نو بهارِ امروز و نوروزِ دیروز چه زیباست که بوی پیدایی و پویایی و نوای شیدایی و شکوفایی می دهد و ” سالروز تولد هر فرد ” نیز یادمان حیات و پیدایی و پویایی و شکوفایی در جهان هستی است که مهر و دوستی و راستی و درستی را در بوم ِاحساسِ هستی وی به تصویر کشانده و نشان از بودن و ماندن و هستی بخشیدن نسبت به خود و دیگران دارد.
” سالروز تولد هر فرد ” نوعاً با سورپرایز و جشن تولد و کیک و شمع و ترانۀ های زیبای تولد همراست و در ملل و تمدن های مختلف نیز جلوه های گوناگون و زیبایی به خود می گیرد.
” سالروز تولد هر فرد ” ؛ یادآور شادی و نشاط خانواده های ایرانی و جهانی از برای تولد نور چشمِ دل و ذهن و وجود و یادمانِ عشق فراگیر آنهاست و ادای احترامی به دستاوردِ حیاتِ پدر و مادر وی نیز به شمار می رود…
” سالروز تولد هر فرد ” ؛ بیانگر ” امید و آرزوها و انتظارات روشن و درخشانی است ” که ریشه در نگاهها و رویکردهای مُثبت افراد و اطرافیان دارد و حکایت از ” نور و روشنایی و امید در هستی” نیز خواهد داشت…
” سالروز تولد هر فرد ” ؛ نشان از ” بودن و ماندن و درخشیدن و روشنی بخش بودنِ حیات در هستی” و ” هستی بخشی ” وی دارد که به یادمان، آنرا در هر سال گرامی می دارند…
” سالروز تولد هر فرد ” و ” جشن یادمانِ سالگشت تولد ” وی ، دلالت بر شکر گذاری از پروردگار و آفرینندۀ زیبایی ها و تکوین طبیعت و آفرینش سعادت برای سرنوشت آدمی در جامعه انسانی و بشری دارد…
” سالروز تولد هر فرد ” ؛ حکایت از آن دارد که ” بیا تا قدر یکدیگر بدانیم که تا ناگه ز یکدیگر نمانیم ” و بیان آن دارد که ” همدلی از همزبانی بهتر است…”
” سالروز تولد هر فرد ” ؛ معیار ارادت و ادای احترام و محبت خانواده و دیگران و اطرافیان و دانشجویان و همکاران حرفه ای و دیگر افراد جامعه انسانی بوده که گاه نیز در بوتۀ نسیان افتاده و با بی تفاوتی های متعارف یا حدناشناسی و قدرناشناسی مرسوم و بی مهری های مشهود نیز همراهست…!
” سالروز تولد هر فرد ” ؛ نشان از ” مهر و دوستی و راستی و درستی در هستی” است و جلوه ای زیبا از آفرینش را به ارمغان و یادگار می آورد…
” سالروز تولد هر فرد ” تجلی بخش حیات و نوید بخش شعر معروف حافظ؛ ” بیا تا گل بر افشانیم و می در ساغر اندازیم، فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو در اندازیم…” بوده و پیام آور نای نی و نوای دلِ حضرت سعدی در بیان؛ ” به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست، عاشقم بر همه عالَم که همه عالَم از اوست…”، می باشد… و بدین سان، به قول مرحوم سهراب سپهری :
“چشمها را باید شست، جور دیگر باید دید
چترها را باید بست، زیر باران باید رفت
فکر را خاطره را زیر باران باید برد
با همه مردم شهر زیر باران باید رفت
دوست را زیر باران باید دید
عشق را زیر باران باید جست
هر کجا هستم٬ باشم؛
آسمان مال من است، پنجره٬فکر٬هوا٬ عشق؛ زمین مال من است…“
و به گفته سهراب نیز ضرورت دارد ؛
” آب را گل نکنیم؛
در فرودست انگار کفتری می خورد آب
یا که در بیشه ای دور سیره ای پر می شوید
یا در آبادی کوزه ای پر می گردد
آب را گل نکنیم ؛
شاید این آب روان، می رود پای سپیدار تا فرو شوید اندوه دلی
دست درویشی شاید نان خشکیده فروبرده در آب
زن زیبایی آمد لب رود
آب را گل نکنیم ؛
روی زیبا دو برابر شده است، چه گوارا این آب
چه زلال این رود
مردم بالا دست چه صفایی دارند
چشمه هاشان جوشان
گاوهاشان شیر افشان باد
من ندیدم ده شان
بی گمان پای چپرهاشان، جای پای خداست
مهتاب آنجا می کند روشن پهنای کلام
بی گمان در ده بالا دست ،چینه ها کوتاه است
مردمش میدانند که شقایق چه گلی است
بی گمان آنجا آبی؛ آبی است
غنچه ای می شکفد اهل ده باخبرند
چه دهی باید باشد کوچه باغش پر موسیقی باد
مردمان سر رود آب را می فهمند گل نکردنش
ما نیز آب را گل نکنیم …”
طرح کاشت یک نهال در سالروز تولد هر فرد :
نظر به اهمیت محیط زیست و زمین شایسته است” سالروز تولد خویش را با کاشت نهالی در هر سال” به یادمان گرامی داشته و “ کره زمین ” را به عنوان ” میراث مشترک بشریت ” مورد احترام و حمایت مستمر و محافظت موثر قرار دهیم.
بر این اساس، بایسته است؛ نکوداشتِ ” سالروز تولد هر فرد ایرانی و جهانی” به جای تهیه کیک، همراه با ” کاشت نهال” در جهت ” احترام به طبیعت” و ” ترویج حقوق محیط زیست” باشد تا جهانی سبز و زیست بومی آرمانی از برای جامعه انسانی و بشری را با خود به ارمغان آورد، آنگونه که می توان در مناسبت های آیینی و مذهبی نیز با ” نذر طبیعت و محیط زیست ” در جهت ارتقاء و گسترش این اندیشه نو و رویکرد نوین در حمایت از کره زمین و زیست انسانی و طبیعی خویش اقدام کرد (محرم و احترام به حقوق شهروندی)
بر این اساس، هر ساله در ” آستانه 12 فروردین؛ سالروز تولد خویش” در مقام کاشت نهالی سبز به یادمان در راستای احترام به طبیعت و حفظ و مراقبت از محیط زیست و کره زمین و نیز حمایت از حقوق محیط زیست و کمک به اکوسیستم جهانی و کره زمین بعنوان ” میراث مشترک بشریت ” و تکرار آن در سالهای بعدی و هدایت زمین به سوی “طبیعت سبز و توسعه پایدار” برآمده و ” طرح کاشت درخت در روز تولد و سالروز هر فرد در ایران و جهان” را به جای تهیه کیک و شادباش به همگان تاکنون تاکید داشته ام تا بلکه گام کوچکی در جهت” فرهنگ سازیِ احترام به محیط زیست و کره زمین” و مراقبت مستمر از آن برای نسل حاضر و آیندگان باشد.
بی جهت نیست که مولانا در احترام به طبیعت و محیط زیست می فرماید ؛
” … درختان بین، درختان بین، همه صایم همه قایم/ قبول آمد، قبول آمد، مناجاتِ صلاتی را… ” ، ” … چه گفت آن بیدِ سرجنبان که از مستی سبک‌سر شد/ چه دید آن سروِ خوش‌قامت که رفت و پایدار آمد…” و ” … باغ سلام می‌کند سرو قیام می‌کند/ سبزه پیاده می‌رود غنچه سوار می‌رسد…” و اینگونه است نرگس که با شکفتن در اسفند و فروردین در باغ بهاری مولانا که از مژده دهندگان بهار است؛ حضوری پویا و نقشی زیبا دارد و با جلوه رویایی و نگاه دلرباییِ مست خویش به شوخی و شهرآشوبی و شیدایی و شکوفایی موسم بهار مشغول است و با خود زمزمه می کند ؛ ” نَرگس آمد سویِ بُلبُل، خُفته چَشمَک می‌زَند، کَنْدر آ، اَنْدَر نَوا، عشق و هوا را تازه کُن…” تا نوید بخشی مهر و هستی و زیبایی و راستی و دوستی در طبیعت باشد و به قول حضرت سعدی نیز ؛ ” برگ درختان سبز پیش خداوندِ هوش، هر ورقی دفتری‌ست، معرفت کردگار…”.
بدین ترتیب، اگر هر فرد ایرانی و جهانی در سالروز تولد خویش با مشارکت در این طرح ملی و بین المللی مبادرت به کاشت یک نهال و مراقبت از آن بعنوان یک درخت در زنجیرۀ سبز کره زمین برآید، به زودی شاهد جهانی سرسبز از طبیعت سبزِ کاشت درختان به وسعت جمعیت جهان خواهیم بود و رویکردی نوین را از خویش برای حفظ و مراقبت از کرۀ زمینِ زمردینِ خویش و دیگران برای طبیعت و اکو سیستم ملی و جهانی به یادگار نهاده و میراث ارزشمند زیست محیطی را برای جامعه ایرانی و بین المللی و ” میراث مشترک بشریت” به ارمغان خواهیم آورد تا به قول شادروان، عباس یمینی شریف ؛
” به دست خود درختی می نشانم
به پایش جوی آبی می کشانم
کمی تخم چمن بر روی خاکش
برای یادگاری می فشانم
درختم کم کم آرد برگ و باری
بسازد بر سر خود شاخساری
چمن روید درآنجا سبز و خرم
شود زیر درختم سبزه زاری
به تابستان که گرما رو نماید
درختم چتر خود را می گشاید
خنک می سازد آنجا را ز سایه
دل هر رهگذر را می رباید
به پایش خسته ای بی حال و بی تاب
میان روز گرمی می رود خواب
شود بیدار و گوید ای که اینجا
درختی کاشتی،روح تو شاداب…“
با این وجود، علیرغم کاشت یک نهال سبز در سالروز تولد خویش در 12 فروردین 1401 به سنت سالهای گذشته و احترام و ترویج به ” فرهنگ محیط زیست ” و تلاش برای نهادینه کردن آن در جامعه ایرانی و جهانی- امسال نیز به مانند دو سال اخیر به جهت همه گیری و شیوع مرگبار کرونا ویروس در ایران و جهان و دردها و اندوه فراوان وارده به مردم و خانواده ها ؛ شمعی را به یادمان کشته شدگان هوایپمای مسافربری اوکراین، قربانیان زلزله و سیلابهای ویرانگر، کرونا و شهدای سلامت و ابراز همدردی با خانواده های محترم آنها و احترام به شان و جایگاه و مقام و خدمات انسانی و حرفه ای بی شائبۀ کادر محترم درمانی و پزشکی و خدماتی مربوطه و نیز همه معلمان، اساتید و دانشمندان و هنرمندان و بزرگان درگذشته و همه درگذشتگان مربوطه در سالگشت تولد خود روشن نموده تا ضمن ادای احترام و یادمانِ نکوداشت نام و خاطرۀ آنها و سپاس از تلاشهای علمی، دانشگاهی، حرفه ای و درمانی بی مانند شان؛ روشنی بخشِ مهر و هستیِ ماه و مهتاب و زمین و آسمان در جهانِ آتی ما و آنها باشد…؛ ” بیا تا جهان را به بد نسپریم، به کوشش همه دست به نیکی بریم…” تا در جهت” سالروز تولد یک وکیل مدافع” نیز با اولویت بخشی به “حقیقت و عدالت در عرصه وکالت” ؛ تولد یک وکیل دادگر، تولد جهانی دادگستر…” گردد.
اینگونه است که به قول حضرت حافظ ؛ ” بوی بهبود ز اوضاع جهان می‌شنوم، شادی آورد گل و باد صبا شاد آمد…” تا بلکه به قول وی؛ ” نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد، عالم پیر دگرباره جوان خواهد شد،ارغوان جام عقیقی به سمن خواهد داد، چشم نرگس به شقایق نگران خواهد شد…گل عزیز است غنیمت شمریدش صحبت، که به باغ آمد از این راه و از آن خواهد شد، مطربا مجلس انس است غزل خوان و سرود، چند گویی که چنین رفت و چنان خواهد شد، حافظ از بهر تو آمد سوی اقلیم وجود، قدمی نه به وداعش که روان خواهد شد…”
* 12 فروردین 1401 ؛ زاد روز تولد دادفرِ دادگر و کنشگر محیط زیستِ برتر
* مدرس دانشگاه و وکیل پایه یک دادگستری
Email : zamani.i.legal.institute@gmail.com
