الان رنگ مدالی که حافظ قشقایی گرفت شاید زیاد مهم نباشد،مهم این است کاری که او کرده شاید چیزی شبیه به گل دقیقه 95 باشد در دنیای فوتبال.کاری شبیه به ضربه آخر سه امتیازی در تکواندو،یا سالتوی یک کشتی گیر در آخرین دقیقه.شاید هم بشود آن با با پرتاب سه امتیازی در بسکتبال مقایسه اش کرد،اما نه.همه این ها را از ذهن تان بریزید دور.حافظ قشقایی دقیقا کاری کرد مختص خودش.اینکه فقط از خودش بنویسند و از رنگ مدالش که نقره ای است اما به اندازه طلا ارزش دارد.42 سال چشم انتظاری کم نیست برای کسب یک مدال در سبک وزن.همیشه وقتی حرف از مدال آوری در سبک وزن می شد همه ما می گفتیم:«آن را که بی خیال.سبک وزن برای آسیای شرقی هاست.برای چین و کره شمالی و …»
حافظ چه کار کردی پسر؟آن روز که نشست خبری بود وقتی گفتی که رکوردهایم چنین است و چنان باز خیلی ها خندیدند و گفتند:«عمرا اگر بزند.»مهم می دانی چیست؟اینکه خودت،خودت را باور داشتی.خودت رفتی روی تخته و نه جو سالن تو را گرفت و نه چشمانت بعد از پودر زدن کور شد!مدال می خواستی و گرفتی.42 سال زمان کمی نیست.شیرینی این مدال را محمد نصیری بیشتر از هر کسی درک می کند.همانی که آخرین بار در مسابقات جهانی 1977 اشتوتگارت، در دسته 52 کیلوگرم، به روی تخته رفت و با مهار وزنه 135 کیلوگرم در حرکت دوضرب، برای آخرین بار در عمر دوران قهرمانی اش، بر مدال جهانی بوسه زد و یک نقره دیگر به کلکسیون افت خاراتش اضافه کرد. حالا همان نقره در دستان تو هست حافظ. “چاوکم”پسر.شیر مادرت حلالت.
