سینماسینما، سامان بیات: سینمای ایران پر از نکات جذابی‌ست که تابحال به دقت دیده نشده. چرا که گاه نگاه تاریخی دقیقی بر روی آن صورت نگرفته و به سرعت از آن عبور کرده‌اند. «نکته‌های گمشده سینمای ایران» به گوشه‌های پنهان سینمای ایران می‌پردازد. به نکاتی که تابحال به آن‌ها پرداخته نشده.
فیلم «مردی که رنج می‌برد» (۱۳۳۶) اولین تجربه کارگردانی محمد‌علی جعفری‌ست. پیش از این او در فیلم «مرجان» (شهلا ریاحی) نقش آفرینی کرد و گفته‌ها حاکی از آن است که کارگردانی فیلم مرجان نیز به صورت گروهی و با کمک جعفری صورت گرفته است. در این فیلم حسین تهرانی -نوازنده تمبک- برای اولین بار به روی پرده سینما آمد. او پیش از این در فیلم «طوفان زندگی» تمبک نواخته بود ولی اثری از این فیلم در دست نیست. برای سکانسی که تهرانی با گروه خود به صحنه می‌آید دکور مجللی ساخته شده. محفظه‌ای بسته به شکل تمبک که اعضا در آن نشسته‌اند و به صورت گردان روی سن می‌چرخد. در سکانس دیگری از فیلم رقص باله با موزیک دریاچه قو -ساخته چایکوفسکی- را می‌بینیم. برخی سنت‌های کهن ایرانی مانند معرکه‌گیری پهلوان‌های خیابانی یا مارگیری و بازی با مار نیز دیده می‌شود. در زیر اجرای حسین تهرانی و دکوری که برای اجرای گروه تمبک‌نوازان ساخته شده را با هم می‌بینیم.
