احسان خراسانی: بعضی از این می‌گویند که همه چیز از غش کردن شروع شد. از وقتی که یکی از جنجالی‌ترین بازی‌های تاریخ لیگ‌برتر بین سپاهان و پرسپولیس توسط محسن قهرمانی داوری شد. حالا با گذشت چند سال از آن جنجال بی‌سابقه در فوتبال ایران که آخر هم مشخص نشد به چه نتیجه‌ای رسیده و چه کسی محکوم اصلی ماجراست، دیدار نیمه‌نهایی جام‌حذفی این فصل یکبار دیگر یاد همه انداخت که اظهارنظرهای بی پایه و اساس در فوتبال ایران چقدر زیاد وجود دارند و شنیده می‌شوند.

بعد از پایان مسابقه بین دو تیم سپاهان و پرسپولیس در ورزشگاه نقش‌جهان، فوتبال به جای اینکه درگیر زیبایی‌های بعد از یک ماراتن هیجان‌انگیز باشد، غرق در کثیفی به نظر می‌رسید. از برخورد روی سکوها تا داخل زمین و مصاحبه‌های بعد از بازی. امیر قلعه‌نویی بعد از پایان رقابت بین دو تیم از این می‌گفت که همه این قهرمانی‌هایی که پرسپولیس بدست می‌آورد مهندسی شده است. در سمت مقابل بار دیگر پرسپولیسی‌ها بدون توجه به اینکه چنین چیزی امکان ندارد، مدام اصرار داشتند داورها برای‌شان حتی یک اوت هم به اشتباه نمی‌گیرند. در حالیکه اظهارنظر هر دو سمت بیشتر از اینکه بیانگر واقعیت موجود باشد، فوتبال ایران را بیشتر از این به سمت پرتگاه حرکت می‌دهد. فوتبالی که دو روز گذشته شاهکار ورزشگاه فولاد آره‌نا در آن اتفاق افتاد و مشخص نیست چه روزی قرار است فوتبال ایران حتی کمی به سمت حرفه‌ای و یا پنج ستاره بودن نزدیک شود.

در طی چند سال اخیر از این جنس اظهارنظرهای بی پایه و اساس کم نداشتیم و همه چیز فقط به همین بازی سپاهان و پرسپولیس محدود نیست. در لیگ‌های گذشته و لیگ این فصل بارها شنیده شده که درباره تبانی دو تیم یا کم‌کاری چند بازیکن صحبت شده اما هیچوقت هیچ چیز به اثبات نرسیده. آخرین موضوع اثبات شده، موضوع محسن فروزان بود که همه را به نوعی امیدوار به برقراری چنین روندی در فوتبال ایران امیدوار کرد اما خیلی زود همه چیز دوباره به حالت قبل برگشت. یا اینکه یک مربی در خصوص پشتوانه حکومتی داشتن یک تیم صحبت می‌کند. صحبتی که ذهن هوادار را به شدت درگیر و مشغول می‌کند. هواداری که خودش این روزها کم درد ندارد حالا باید دنبال ماجراجویی برای اثبات درست نبودن موفقیت‌های حریف هم بگردد. هرچند چند ساعت بیشتر نمی‌گذرد که این اظهارنظرها تکذیب و یا به نوع دیگری نقل می‌شوند تا وضعیت آشفته فوتبال ایران در مصاحبه‌های مربیان، بازیکنان و هوادارانش خلاصه شود. وضعیتی که هیچ چیز جز آماتور بودن فوتبال‌مان در عین اینکه اسم حرفه‌ای روی پیشانی خودش دارد را نمی‌رساند. به نظر اهالی فوتبال هم باید بیخیال واکنش کمیته اخلاق و یا نهادهای دیگر وابسته به فدراسیون فوتبال باشند. چراکه روش مسئولان اخلاقی فوتبال ایران طی مدت اخیر مبارزه با یکی دو مورد و رها کردن موارد دیگر بوده و همه معتقدند تا وقتی یک شیوه واحد برای برخورد جدی با همه کسانی که بی پایه و اساس اظهارنظر می‌کنند وجود نداشته باشد، وضعیت فوتبال ایران همین است و بدتر هم خواهد شد.

43 257