آخرین ساعات پایان سال ۱۳۹۸ است. سال کم‌سابقه‌ای بود. از بس غم بارید سِر کرد همه را. سال پر حادثه‌ای که رنج و غم بیش از اندازه تحمل بشر بود. سال ۹۸ درد بود و غم بود. رنج بود و مصیبت و تنهایی و فشار. و همه اینها یک جا مردم ایران را محاصره کرد.
تحریم‌های ظالمانه آمریکا و همراهی دنیا، چنان گلوی مردم را فشار داد که نفس به زحمت بیرون می‌آید. بی‌تدبیری دولت و حکومت در تمشیت امور اقتصادی رنج مضاعف بود.
بی‌اعتنایی به مردم چون روز روشن بود و فریاد افراطی‌گری دینی از همه بلندگوها بلند. فشارهای امنیتی و دستگیری‌ها هم که بر همان روال که بود و هست.
سالی که با سیل شروع شد و سیلی خود را به گوش شهر ها و روستاها از شمال تا جنوب نواخت.
بنزین را بزن در رویی گران کردند. مردم اعتراض کردند. همه چیز و همه کس در هم پیچید. روزهای تلخ و خونین آبان رقم خورد و مردم زیادی که هنوز تعدادشان رسما اعلام نشده است در خون غلتیدند. کشته شدند.
سردار رشید ایران قاسم سلیمانی را آمریکایی‌ها به شهادت رساندند. در سرتاسر ایران به احترامش به خیابان‌ها آمدند.
در کرمان در تشییع جنازه سردار سلیمانی باز ده‌ها نفر کشته شدند.
در جریان انتقام از آمریکایی‌ها، نیروهای خودی دو موشک به هواپیمای اوکراینی زدند و ۱۷۹ نفر جان باختند. افرادی عمدتا نخبه و جوان با خروارها امید و آرزو.
پنهان‌کاری چند روزه مصیبت دیگری بود که اعتماد مردم به حکومت را به صورت جدی مخدوش کرد.
و آخرین آنها، کرونا خیلی سریع به داخل ایران جهید. سیر تصاعدی پیدا کرد. کشته‌ها فراوان شدند. بیمارستان‌ها پر شدند. مردم هفته‌هاست به خانه‌ها پناه برده‌اند.
این همه مصیبت برای یک ملت در یک سال صفحات تاریخ این سال را از شدت سیاهی متمایز می‌کند.
آخرین شب سال ۹۸ شب جمعه و شب شهادت امام کاظم است. باب الحوایج. به همه دستورات پزشکی و بهداشتی احترام می‌گذاریم. دست به دعا هم هستیم.
خدایا کمک مان کن.
خودت گفتی ان مع العسر یسرا. می‌شود ۹۹ از جنس ۹۸ نباشد؟
آری، ما را به سخت جانی خود این گمان نبود. بوی نوروزمان را می‌جوئیم.
* منتشر شده در کانال شخصی
