بالاخره تایید شد. خبری که کمتر طرفدار بتمن و دی‌سی انتظار آن را نداشت و این یعنی خروج بن افلک (Ben Affleck) از دنیای سینمایی دی‌سی و نقش بتمن. مسئله‌ای که وقوع آن با توجه به خواسته‌‌های مت ریوز از فیلم مستقل این شخصیت و حضور نسخه‌ای جوان‌تر از شوالیه سیاه‌پوش کاملا قابل توجیه بود. اما سوالی که برای طرفداران پیش می‌آید، این است که بتمن افلک تا چه حد عملکرد خوبی از خود به نمایش گذاشت و آیا واقعا شایسته نبود که در تایم‌لاین کنونی دنیای سینمایی دی‌سی به عنوان بتمن باقی بماند؟ در ادامه این مقاله و بررسی بیشتر این موضوع با روژان همراه باشید.

افلک درست زمانی به عنوان بتمن دنیای سینمایی دی‌سی انتخاب شد که با بردن اسکار بهترین فیلم برای آرگو در اوج بود. او که پس از شکست فضاحت بار فیلم دردویل به دستمایه شوخی هالیوود تبدیل شده بود حالا می‌خواست در جدید‌ترین فیلم دیوید فینچر (David Fincher) به ایفای نقش بپردازد. افلک در اوج بود. افلک می‌توانست هر کاری که بخواهد انجام دهد. او انتخاب کرد که بتمن باشد. با این که خبر انتخاب او برای نقش بتمن مانند هر تصمیم دیگری مخالفان و موافقان خود را داشت، اما پس از نمایش فیلم Batman V Superman: Dawn of Justice «بتمن علیه سوپرمن: طلوع عدالت» تقریبا تمامی طرفداران از بازی او در نقش خفاش گاتهام راضی بودند. حتی آنهایی که از فیلم متنفر بودند (که با توجه به کیفیت بسیار پایین آن عجیب نیست) بازی افلک را به عنوان قوی‌ترین نکته مثبت فیلم بر می‌شماردند. حالا که خبر جدایی او رسمی شده، به نظر می‌رسد در حق افلک کمی ناحقی شده است. کمپانی برادران وارنر در شروع کار بسیاری از ایده‌‌های خوب و پتانسیل‌‌های دنیای سینمایی دی‌سی را به زباله‌دان ریخت اما له شدن پتانسیل افلک به طرز خاصی غمگین‌کننده است.

در نقش‌آفرینی که افلک در «بتمن علیه سوپرمن: طلوع عدالت» از خود به نمایش گذاشت، با وجود ضعف‌های شدید فیلمنامه توانست بتمنی که اسنایدر (Zack Snyder) مد نظر داشت را به خوبی به مخاطبان نشان دهد. با اینکه شخصیت‌پردازی بتمن از نظر سینمایی در آن فیلم کاملا خام بود، اما افلک به خوبی توانست واقع‌گرایی بتمنی که وحشت از دست دادن قدرت‌‌هایش را داشت با انسانیت فردی که می‌داند همانند سوپرمن یک خدا نیست گره بزند. به عنوان بروس وین نیز همیشه مرد شکسته و خسته‌ای بود که باید لبخند تلخش را برای عموم حفظ می‌کرد. می‌شود تصور کرد که در صورتی که افلک با فیلمنامه بهتری مواجه می‌شد چه بتمن نابی را می‌توانست به نمایش بگذارد.

متاسفانه وضعیت برای بتمن و افلک در فیلم دوم یعنی Justice Leaague «لیگ عدالت» از این هم بدتر شد. فیلم کارگردان اصلی خود یعنی اسنایدر را از دست داد و محصول نهایی واضحا تبدیل به اثری با دو طرز فکر و بینش سینمایی متفاوت از سوی استودیویی نامطمئن شد. بزرگ ترین تغییر برای افلک در بازنویسی‌‌های ویدون (Joss Whedon) رخ داد، جایی که کارگردان پیشین دنیای سینمای مارول، سعی کرد با اضافه کردن شوخی‌‌های بیشتر در دیالوگ‌های بتمن، او را به کاراکتری کمدی‌تر تبدیل کند. مسئله‌ای که با توجه به محصول نهایی نه تنها ابهت کلی شوالیه تاریکی را به شدت زیر سوال برد، بلکه به بازی نسبتا خوبی که از افلک در بتمن علیه سوپرمن سراغ داشتیم نیز ضربه زد. افلک نمی‌دانست که دیگر باید چه شخصیتی را به نمایش بگذارد. البته این تنها مختص به او نبود و در کل داستانی ضعیف و حفره‌های فیلمنامه زیاد و شخصیت‌پردازی‌های افتضاح به همه بازیگران آن فیلم ضربه زد.

بدون شک افلک به عنوان بازیگر، به کار خود در بالاترین سطح فیلمسازی دنیا ادامه خواهد داد. او همین امسال فیلم Triple Frontier «مرز سه گانه» را پیش رو دارد و پروژه‌های دیگری نیز منتظر او هستند. اما با چرخاندن سرمان و به عقب نگاه کردن می‌توانیم پتانسیلی که هدر رفت را ببینیم. اسنایدر می‌خواست بتمنی تحویل مخاطبان بدهد که تاکنون ندیده بودند، بتمنی شکسته و پیر؛ افلک قرار بود کاری جدید با بتمن انجام بدهد که تا کنون در سینما انجام نشده بود. او با توجه به متریالی که در اختیار داشت بهترین تلاشش را کرد اما در نهایت این سوال پیش می‌آید که چه می‌شد اگر او در فیلم بتمن مت ریوز (Matt Reeves) حضور داشت؟ چه می‌شد اگر لاقل در تایم‌لاین کنونی دنیای سینمایی دی‌سی حفظ می‌شد؟ از الان نام های زیادی همچون جک اوکانل (Jack O’Connell)، انسل الگورت (Ansel Elgort) و آرمی همر (Armie Hammer) به گوش می‌رسند اما حقیقتش، به عنوان کسی که از کودکی طرفدار بتمن بوده و با این شخصیت بزرگ شده، انتخاب هیچکدام از این ها به اندازه انتخاب افلک در سال ۲۰۱۳ برایم هیجان انگیز نخواهد بود.