نشریه آمریکایی اسلیت در نوشتاری به قلم «فرد کاپلان» نوشت: پمپئو در دو سال و ۹ ماه عهده داری سمت وزارت امورخارجه آمریکا، هیچ چیزی که امنیت، ارزش های ما و یا سیاست های دولتش را تقویت کند، نگفت و انجام نداد.

دوره تصدی گری پمپئو با تحقیر رو به پایان است. وی ۴ ژانویه (۱۵ دی) اعلام کرد که به  اروپا سفر و با رهبران اتحادیه اروپا دیدار می کند. دو روز بعد، در پی حمله هواداران ترامپ به ساختمان کنگره، مقام های اتحادیه اروپا گفتند که با پمپئو دیدار نخواهند کرد و پمپئو آخرین شانس خود برای یک سفر فرامرزی با هزینه مالیات دهندگان آمریکایی را از دست داد.

فصلی طولانی از تحقیر برای پمپئو رقم خورده است. وی در ماه اوت (مرداد) شورای امنیت سازمان ملل را تحت فشار قرار داد تا فروش تسلیحات متعارف به ایران را تحریم کند.

تنها یک عضو این شورا (جمهوری دومینیکن) از آمریکا در این زمینه حمایت کرد، روسیه و چین با آن مخالفت کردند و سایر کشورها (همه متحدان آمریکا) به آن رای ممتنع دادند.

پمپئو همچون ترامپ بی وقفه علیه توافق هسته ای سخن می گفت، تصادفی نیست که ترامپ تنها ۱۲ روز پس از سوگند یاد کردن پمپئو در منصب وزیر امور خارجه، از این توافق خارج شد و تحریم های ضد ایرانی را از سر گرفت.

رکس تیلرسون سلف پمپئو به ترامپ توصیه کرده بود که در توافق بماند. پمپئو مدعی بود که تحریم ها، ایران را به مذاکره درمورد یک توافق هسته ای «بهتر» وا می دارد.

پمپئو به تازگی با درک این موضوع که کارزار فشار حداکثری اش علیه ایران کاملا شکست خورده است، در سخنانی مدعی شد که ایران پایگاه جدیدی برای القاعده است. مقام های اطلاعاتی آمریکا اعلام کردند که هیچ مدرکی برای اثبات این ادعا وجود ندارد.

چین دیگر عامل نگرانی پمپئو بوده و وی خواستار تغییر حکومت در پکن شده است. پمپئو در طرح این ادعا که حزب کمونیست چین کاملا مجزا از مردم چین است، در اشتباه بوده و اینکه چالش مقاومت در برابر تهدید حزب کمونیست چین از برخی جهات بسیار دشوارتر از مقاومت در برابر امپراطوری کمونیست اتحاد جماهیر شوروی در جریان جنگ سرد است.

در واقع شاید اکثر جمعیت چین از حزب کمونیست این کشور حمایت می کنند که بیش از ۸۵۰ میلیون نفر را در مدت زمانی سریع از فقر خارج کرده است.

وزیر امور خارجه آمریکا درک درستی از ماهیت چالش چین ندارد و در نتیجه، ایده های خامی درمورد نحوه برخورد با آن ارائه می دهد. لفاظی های وی به میزان بیشتری ایالات متحده را از سایر نقاط جهان منزوی کرده است.  

پمپئو همچنین دروغ هایی به زبان آورده است. وی ادعا کرده که به همراه ترامپ، سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) را از قبل قوی تر کرده اند، در حالی که روابط ترانس آتلانتیک به دلیل انتقاد مکرر ترامپ از ائتلاف ها در کل و اتحادیه اروپا به طور ویژه، به تیرگی گرائیده است.

پمپئو همچنین یک وزیر امور خارجه فاسد در آمریکا بوده است. با انتشار یک نوار صوتی از سخنانی در بیت المقدس که در کنوانسیون ملی جمهوریخواهان در سال ۲۰۲۰ فاش شد، وی نه تنها قانون منع فعالیت های سیاسی زیان آور تحت عنوان «هچ اکت» (Hatch Act) را نقض کرد، بلکه همچنین سیاستی را زیر پا گذاشت که قبلا آن را رسما اعلام کرده و کارمندان وزارت امور خارجه را از شرکت در کنوانسیون های سیاسی برحذر داشته بود.

وی باعث شد که ترامپ، بازرس کلی را که درمورد سواستفاده از منابع دولتی تحقیق می کرد، اخراج کند.

پمپئو ضیافت های شام مجللی را در وزارت امور خارجه آمریکا برگزار و اهداکنندگانی را دعوت می کرد که احتمالا به برخی مبارزات سیاسی آینده کمک می کردند.

وی صدای آمریکا را به ارگانی تبلیغاتی برای ترامپ تبدیل و خدمات خارجی را حتی بیش از آنچه تیلرسون انجام داده بود، تخریب کرد.

دو نمونه دیگر از شکست عملکرد پمپئو، یکی این بود که هیچ کاری برای تغییر عقیده و موضع ترامپ از سیاست خارجی کره شمالی انجام نداد و دوم آنکه سیاست تحت فشار قرار دادن نیکلاس مادورو رئیس جمهوری ونزوئلا را با صدای بلند مطرح کرد.

وزیر امور خارجه آمریکا در روزهای پایانی خود در این پست با صدور فرمان هایی، محدودیت ها برای تماس رسمی با تایوان را از میان برداشت. وی همچنین کوبا را حامی تروریسم نامید و جنبش انصارالله یمن را یک سازمان تروریستی خارجی لقب داد.

این تصمیمات در طولانی مدت هیچ تاثیری نخواهد داشت به طوری که آنتونی بلینکن وزیر امور خارجه دولت جو بایدن رئیس جمهوری منتخب آمریکا می تواند این احکام را لغو کند.

پمپئو هفته آینده به کانزاس می رود، جایی که زمانی نمایندگی اش در کنگره را برعهده داشت و امیدوار است از آنجا برای سنا نامزد شود. وی ممکن است به این مساله پی برد که وفاداری اش به ترامپ، چشم انداز مناصب بالاتر را برایش کم سو می کند.

310 310