طبق گزارش خبرگزاری مهر در جلسه روز سوم شهریورماه، دوفوریت طرح شفافیت آرای نمایندگان با ۶۹ رای موافق، ۱۰۳ رای مخالف، ۸ رای ممتنع از مجموع ۲۱۹ نماینده حاضر در جلسه آن روز مجلس تصویب نشد.
در ارتباط با این تصمیم چند سوال اساسی مطرح است:
اولا؛ نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی به نمایندگی از سوی مردم در مجلس قانونگذاری شرکت می کنند. بنابر این مردم حق دارند در جریان اقداماتی که از سوی وکیلشان انجام می شود و یا رفتار رای دهی او قرارگیرند. به ویژه این که آگاهی مردم از میزان حضور و نقش نمایندگان منتخبشان در هر دوره به انتخاب آگاهانه تر آنها در دوره های بعد کمک می کند.
از جمله در رای دهی درباره فوریت طرح شفافیت آرای نمایندگان، شهروندان حق دارند بدانند نماینده منتخب آنها در رای گیری شرکت کرده یانه. اگر شرکت کرده، آیا رای او به این فوریت موافق، مخالف و یا ممتنع بوده؛ و اگر هم در موضوع به این مهمی در رای گیری شرکت نکرده در فرصتی او را مورد سوال قرار دهند.
ثانیاً؛ چرا برخی نمایندگان محترم، امر به معروف یکی از خطبای محترم را که حسب وظیفه دینی به اولویت نداشتن طرح به این مهمی نزد نمایندگان ملت، اعتراض می کند، بر وی می شورند تا آنجا که یکی از نمایندگان که از قضا نقش پر رنگی هم در مجلس دارد، خطاب به ایشان می نویسد:” باید به حال و روز مجلس ایران گریست که برخی منبرنشین های پاکتی اینگونه بی ادبانه به آن توهین می کنند. کاش خودشان جهت روشنگری ملت شفاف بگویند برای پراکندن این عربده های غیراخلاقی، پاکت چند میلیونی دریافت می کنند؟”. آیا تعبیر عربده کشی به یک فریاد از سر دلسوزی کار درستی است؟ این نماینده محترم از کجا می دانند که روحانی مورد اشاره ایشان منبر نشین پاکتی است؛ درحالی که طبق بررسی ای که اینجانب به عمل آوردم، ایشان اساساً منبر نشین پاکتی نیستند و به ویژه بابت منبری که در آن نمایندگان را مورد خطاب قرار دادند، هیچگونه دریافتی نداشتند.
انتظار این است که نمایندگان محترم نه تنها برای شفافیت در رای دهی اولویت قائل شوند، بلکه با گسترش دایره طرح، به شفافیت در اموری چون اموال و دارائیها و هزینه های تبلیغاتی خود به شبهاتی که با هدف بی اعتمادسازی نسبت به خانه ملت، در فضای مجازی بیداد می کند، پایان دهند.
به هرحال مجلس خانه امید ملت است و همه باید تلاش کنیم تا این امید پایدار بماند و به آن خدشه ای وارد نشود.
