چهره‌ای که پیش از این و در دولت‌های ناموافق، به توییتی نسخه می‌پیچید و با هر تریبون و بر هر منبر، بر سیاهه‌ی ادعاها می‌افزود و به زعم منتقدانش اما رؤیا می‌فروخت. حالا در پایان یک تجربه‌ی تاریخی دیگر و در انتهای یک داستان کوتاه ایستاده‌ایم، اینجا زمین واقعیت است و جاذبه‌اش، سودازدگی‌ها را به پایین فرومی‌کشد؛ اینجا و اکنون لحظه‌ی کرنش در برابر پیچیدگی‌هایی است که خود را خیلی زود تحمیل می‌کنند، واقعیت‌هایی که شاید بشود خارج از گود، بر همان منبرها و تریبون‌ها، نادیده‌شان گرفت اما در مسؤولیت و صدرات گریبان مدعی را می‌گیرند. در سیل واکنش‌های شبکه‌ای شهروندان، در نگاه همدلان و در نظر منتقدان، آن همه ادعا با این دولت مستعجل ۳۰۰ روزه همخوان نبود و این همان تجربه‌ای است که قرار است حافظه‌ی ایران باشد، حافظه‌ی ایرانیان. شاید ایران در ماه‌های گذشته فقیرتر شده باشد اما تجربه‌ی صدارت عبدالملکی، در ازدحام تنگدستی‌ها، سرمایه‌ای سزاوار اندوختن است؛ تجربه‌ی او که زیر آوار ادعاهایش کنار گذاشته شد و لاجرم زیر آوار ادعاهایش هم قضاوت خواهد شد، تجربه‌ی مفاهیم و واژگانی که بر زمین مانده‌اند و حاملان‌شان از نیمه‌ی راه بازگشته‌اند. شوربختانه خروج هر وزیر ناکام، ناکامی برای همه و فرصتی از دست‌رفته برای توسعه و پیشرفت است چه موافق دولت مستقر باشیم و چه مخالفش؛ اما امید که این تصمیم درست و این تغییر بهنگام، به واقع‌گرایی بیشتر و پایان فصل داغ سودازدگی بیانجامد.
بیشتر بخوانید :
